Freyja - 01.03.1902, Blaðsíða 2

46
t'KKXJA
En munið það börn mín,að gatan er grýtt
og gróin með þyrnum er stinga,
þó lífið í heild sinni brosi við blítt
og brautarljós ykkar sé fagurt og nýtt
er margt sem að þar kann að þvinga.
En þeir eru margir sem lögðu þá leið
frá landi á bernskunnar dögum,
en örlagabylgjan með æði þá reið
á örlitla, veikbyggða hamingjuskeið
þótt fátt um það finnist í sögum.
Já, smælingjar falla og gleymast í gröf
með grátstunur, tár sín og benjar,
hið bezta bem almættið gaf þeim aðgjöf
það gleypa hin stormæstu tímanna höf
svo eftir sjást örlitlar menjar.
En þjónar lians Mammons með þrælsgeðiðkalt
já, þeir vinna lífs-taflið hæsta,
það virðist á stundum þeim ætlað sé allt
og örsjaldan gjörist þeim heimslánið valt,
þeir kúga og kremja það smæsta.
Til grafar þeim fylgir sú gullkálfa þjóð
með gráti og sorgbaygðu hjarta.
Ef sett væri í ræður og sögur og ljóð:
„þeir sugu úr þúsundum fátækra blóð,“
víst bliknaði lofdýrðin bjarta.
En nöfnin hún geymir með gull-letri sett
á granít og marmara steinum,
hún afþvær livern smánar og illkvittnisblett
af auðvaldans minning, svo prúðmenni nett
hann dæmist af f llum og einum.
Já, dyggðir og mannkosti meta þeir smátt
það má ei viðgullinu rauða.
Þið hafið það, börnin mín aldreigi átt,
og af því nú standið þið fádæma látt
því köld eru kjörin þess snauða.
í goðsæti ríkja þar gvðjurnar tvær
í gullrenndum þjóðbúning skarta
Hræsnin og Fégirndin, þekkjast víst þær
er þjóðin öll krýpur þeim blótstalli nær
og offrar þeim ást sinni’ og hjarta.