Freyja - 01.03.1902, Blaðsíða 17

jrií&rjA 61
I # BARNAKRÓ. # 1
'^«s€€€€««ee«s«e«««6««e«sees«se€S€eeee«€€«ee«eee6<
MÓÐTJKÁSTIN.
Það var árla morguns er húsfreyja Morgan var að tína smælki úr
¦eldiviðarhríigu, að hún fann skarpan kvalafulían sting í handleggnum
og um leið sá hon eiturhíiggorm hrökkiast fríi ser yfir brennikubbana.
Tlfiggormurinn hafði kosið ser mittstað í eldiviðarhrúgunni og gramur
yfir því að vera þannig ónáðaður beit hann konuna, Konan fieygði spít-
unum sem hún hafði þegar t!nt upp, hljóp inn í dauðaus ofboði inn í
iiús, þreif stéran brauðhníf og skar djúpan skurð í kring um höggoruxs-
bitiið og saug blóðið út.Þetta voru að vísu örþrifsráð því hún hafði mjö'g
litla von og hö'ggprmurinn, var af hinni skæðustu eiturtegund og hafði
bitið eiturtðnnum sinum djúpt inn f holdið,
Bráðlega fannst henni eins og hún fyndi gustinn af dauðanum um
Ícið. og hið ómótstæðilega magnleysi, sem ætíð fylgir þess konar högg-
ormsbitum, byrjaði að lama limu hennar og krafta.
Hugsunin um börn hennar, sem enn þá svíifu, j<5k enn nu mðira á
kvalir hennar, því í anda sá hún hræðilega nynd'af börnunum, sem &n
bcnnar myndn svelta ! hel á hinni Ástralíönskn eyðimörk, þar sem l\ún
átti heima. Hvé sorgleg myndi ekki heimkoma föðursins verða/ hversu
Jiörmulegt að finna konu stna og bö'rn, sem hauu skildi við hress og
lioilbrigð, o'll liðin lík, þegar hann kæmi heim.
Og möðurhjarta hennar hrópaði í dauðans angist um styrk til að
geta hugsað og unnið fyrir börnin. Maður hennar hafði verið á burtu í
sex vikur að kiyppa sauðfé. Það var von á honum heim eftir fjórtán
daga, og þangað til varð hún að láta börniu hafa nógan forða, því til
þess var ekki hugsandi' að hún kæmi þeim til næstu nágranna, sem
voru i íiuimtíu mílna fjariægð, hún hlyti að deyja á ieiðinni og börnin
yrðn hjálparlaus k hiuum auða sléttuni. Það gat skeð að gamli hestur-
inn mtaði veginn einsamaH, en að ðllum líkindum myndi hann snúo.
lieim aftur þegar enginn væri til að stjórna honum.En í húsinu var nög
mjíil, hún einsetti ser því að standa á mtftí dauðanum þar til hún hefði
ítilreitt nægan uiatarforða handa böriíuuum þangað til faðir þeinakæmi
heini.
Með eldheitum ahuga hljc'p hftn aftur til brennihlaðans, þar fanu
liöu liöggorminn, sein beit hana, fastann undir einu brennistykkinu er
hún hafði kastað, hún drap hann, týndi saman brennið, kveikti upp í
sna.tri í matreiðsluvéliiini, hnoðaði deigið, scm hún nafði undirbnið
.-. <.