Freyja - 01.03.1902, Qupperneq 19

FliEYJÁ
68
£ SITT AF HVERJU. J
AÐ VELJA SÉR'VINI.
S'.í tími kemur einkverntíma fyrir
íiestar stúlkur, að þeim finnst að
allt kvemifóllc vera úvinir sínir.en að
allir karlmenn séu sannir vinir, göf-
ugri, tryggari og í alia staði betri,
segir ritköf. nokkur í sambandi við
það, að velja sör vini.
Þessi skoðun y'etur verið sprottin
af lestri á vissum nútíðar sögum eða
kím er afleiðing af misskilningi milli
klutaðeigenda. En hver svo sem or-
sökin kann að vera, fer kún vana-
lega vaxandi, þar til þessi skoðun,
að karlmenn súu oinlægari og betri
vinir en kvennfóik, verður að trú
þeirra.
CJng stúlka.trúlofuð rnanni einum
sem Öinögulegt var að kalla fyrir-
anynd göðra manna, hélt .sig hafa
<orðið fyrir ótryggð af kendi vin-
stúlkusinnar—ungrar stúlku líka,
varð svo gagnsýrð af þessari tízku.
skoðun að hún í samtali við sér tals-
vert eldri konu sagði meðal annars:
„Eg lief enga trú á kvennfólki
írarnar, það er allt krekkjótt, ótrútt
og eigingjarnt. Það er öðru múli að
gegna með karlmenn, þfi vil ég eiga
fyrir vini því þeir breytast ekki
með hverjum vindblæ eins og
kvennfólkið.<‘
„Heyrðu, góða mfn,“ sagði konan
,iEg hef lifað í meir en fjöruttu ár
og farið yfir tvær heimsálfur, og ög
lief haft mikið tækifæri til að kynn-
ast fólki. En gegnuin allt hef ég
komist að þeirri niðurstöðu, að kon-
an sé konunnar bezti vinur. Mér er
ekki ilia við karimenn, því fer
fjarri. En þegar ég þurfti á lvjálp að '
halda, þegar ég var veik, þá var það
æíinlega kona, sem hjálpaði inér.
Karlmönnunum þykir gaman að
sýna riddaraslcap sinn á því að lát-
ast vera verndarar þess svo kallaða
veikara kyns, það virðist vera þeirra
eðli. En ef eitthvað revnir á riddar-
askap þeirra og sjálfsafneitun, þá
er hvorugt til. Setjum t. d. svo, að
þú yrðir fyrir því óláni, scm al-
mennings álitið kallar að ,,falla.“
hversu margir af karl-vinum þínum
heldur þú að byðu sig fram til að
vernda þig.? Ertu auk heldur viss
um að hann ]ón, unnusti þinn yrði
til þess?
Ef þú heyrðir á tal karlmannaþá
þeir eru í sinn hóp, heyrðir þá tala
um kvennlegan veilcleika, hlæja
að leyndarmálunum ssm vinstúlkur
þeirra hafa trúað þeim fyrir og gjöra
gy.s að sakleysi og siðsemi kvenna
yfir liöfuð, eius og væri það ekki
framar til, þá gæti ég trúað, að trú
á einlægni og ósérplægni vináttu
þeirra breyttist nokkuð.
„Eg vona þú þykkist ekki af ber-
sögli minni, góða min. En ég erviss
um að þú hefur orðið þcss vör, að
karlmenn láta einatt sjá sig á öpin-
berum stöðum, með konum er ekki
hafa orð á sör fyrir siðsemi, söu þær
vel búnar. Þó eru það oftast hjarta-
góðar lconur sem miskunna sig yfir
þessar konur þegar æskufegurð
þeirra og töframagn er farið.
„Láttu ekki villast af þcssum
heimskulegu fordómum. Treystu