Freyja - 01.07.1903, Blaðsíða 12

204
FREYJA
Höf. hrósar mjög Guörúnu Ósvífursdóttur fyrír. aö veita li5
Gunnari Þiðrandabana, sem þó var morösekur flóttamaður. Samt
var göfugt aö veita honurn liö og meö því, gefahonum „framtíöar-
tækifæri. “ En Isl. syndga svo átakanlega meö brjóstgæðum sín-
um er þeir ekld vilja láta liðnar yfirsjónir standa mönnum fyrir
þrifum, en vilja gefa þeim framtíöar-tækifæri —loía þeim að lifa.
Mér virðist sem Guðrún Ósvífursdóttir tákni fsl. alþýðuna, og
að hún enn þá stígi af brúöarbekknum og heiti á fólk sitt til aö
veita lið einstaklingunum sem Þorkell brúðgumi hennar vill hand-
sama láta, og það þótt hún geti búist við að tapa fyrir það hinum
..virðulega ráðahag. “ Og ekki getur mér betur sýnst, en að Guð-
rún þessi sverji sig í Ósvífursættina og sé nú eins tilkomumikil og
nafna hennar forðum.
,,Straumar“ fyrirlesturinn e'ftir séra Björn B. Jónsson, er
fróðlega og lipurlega ritaöur. Þar' eru sýndir hinir ýmsu trúar-
bragðalegu straumar, og hversu þeir hver upp á sinn máta hljóti
að hafa sín áhrif á aðal strauminn. Mississippi, hið hreina fljót
kristindómsins. Hann er aðgengilegur fyrir fólk af kvaða flokki
sem er, þó að höf. eins og vorilegt er, komist aö þeirri niðurstöðu
að kristindómurinn sé hinn hreini straumur, sem korriinn sá frá
guði sjálfum og streymi út í haf eilífs lífs.
,,Hverja köllun œtti þjóð vor að gjöra til skálda sinna“.
Ræða eftir sér Fr. J. Bergman. Um þessa rœðu var ekki lítið tal-
að eftir að hún var flutt. En ég ætla hana þess verða að hún sé
nákvœmlega yfirveguð af einum sem öllum.
Eftir er þó að rita um það, hvaða kröfur þjóð vor ætti aö
gjöra til ritdómara sinna. Því þeir, lítið eitt síður en skáldin sjálf,
skapa nú hugsunarhátt þjóðanna.
,, Köllun nemandans, “ er fögur rœða. Einkanlega á hún við
nemandann. En hún getur að því leyti náð.til allra manna, sein
allir eru námsmenn í skóla lífsreynslunnar, og það stendur alls
ekki á sama, hvernig menn ganga í gegnum þenna skóla eða fara
með nám sitt. Því aliir leggja þeir sinn skerf til að bæta og göfga,
eða blekkja samtíö sína.
,,Undir linditrjánum. “ Þar er minnst á allt, sem á hinn and-
lega Þingvöll ísl. hefir verið borið á síðast liðnu ári. Margt er bar
vel sagt'og maklega. Mér virðist rítst. þar mildari í dérmim sínum
en oft að undanförnu. Það er eins og hann sé farinn að bera föð-
rrlega velvild til sumra þeirra sem hann hefir oftlega áður agaö