Freyja - 01.05.1905, Blaðsíða 9

EHEei:rr^ili HíIcLul-
Roland kvað nú tíma til kominn aö skilja, og ungfrú Wood sneri
sér til Imeldu og sagöi: ,, Vér vonum að mœta yöur hér oft á kom-
andi tímum, því vér vitum aö hœfileikar, eins og y5ar, eru málefni
þessu mikils virði. “ að svo mæltu kvaddi hún vinsamlega og fór
og voru þá flestir aðrir farnir.
Frú Leland stakk þá upp á því, aö þau Imelda, Wilbur og
Margrét fylgdu sér a5 næsta rafurmags-strœtisvagni og aö þau tvö
síöari fyigdi svo lmeldu heim og varS þaö aö framkvœmdum. Þeg-
ar svo frú Leland var farin og hin þrjú voru sezt í vagn þann er tók
þau heim til Imeldu, héldu þau Imelda og Wilbur samtalinu uppi
en Margrét hlustaöi. Hún haföi sjálf orðiö að ganga í gegnum þá
eldraun, sem Imelda stóð nú í, því einusinni, og það ekki fyrir svo
löngu var móðir hennar háð þeim siðvenjum og kreddum, sem enn
þá fjötraði hugi flestra systra hennar, og það haföi eftirskilið áhrif
á hugsunarhætti Margétar, sem henni veitti býsna öröugt aö losa
sig við. En ástin er góöur kennari og sá sem vakti ástina í brjósti
hennar, var Wilbur Wallice, og honum mætti hún á fundum þess-
um er hún fór þangað í fyrsta skifti meö móður sinni. Wilbur var
að eðlisfari rœðuinaður og sannfœrandi flestum framar. Einnig
hann hafði séð hina sorglegu hlið hjónabandsins allt frá barndómi,
sem endaði með því, aö móðir hans, sem hann unni hugástum, end-
aði œfi sína í á einni, skammt frá heimili hennar. Eftir það steig
hann aldrei fæti sínum inn fyrir dyr föður síns, og þá var hann þó
ekki nema 18 vetra. Atriöi þetta opnaöi augu hans fyrir ýmsu er
áður var honum ráðgáta. Hann fluttist langt frá æskusföövum sín-
um og varnú talinn fremstur í hóp inna fremstu framfara manna.
Imynd móður hans stóð honum einatt fyrir hugskotsaugum og
hennar vegna ásetti hann sér að helga œfistarf sitt kvennfrelsismál-
unum. Nú var hann sjálfur 27 ára gamall, og heima átti hann tvœr
alsystur, sem hann hafði ekki séö síðan hann fór að heiman, og
voru þær nú 22 og 23 ára að aldri.
XII. KAPITULI.
Þá kom reynzlutími hans og stúlkunnar sem hann unni. Húnátti
aldrei að nefnast e i g i n k o n a hans og um tíma var hann hrœdd-
ur um, að það ætlaöi að kosta sig, sína tímanlegu velferð. En