Freyja - 01.05.1905, Blaðsíða 24

z66.
FREYJA
VII. io.
arar nœrgœtni, og veik sér aö andstæðing sínum og óskaði sð meiga
tala nokkur orð við guð sinn í bæn,og var honum veitt það. Þegj-
andi með afturluktum augum bað hann, kraup svo á kné og leit
upp í hið heiða loft eins og til að kveðja það í síðasta sinni. Vér
horfðum á, hljóðir og hryggir og allt var hljótt, að undanskildu
skrjáfinu í feisknuðu haustlaufinu sem andvarinn lék sér að.
Nú gekk kafteinninn til fangans og sagði stillilega. ,,Má ég
spyrja yður nokkurra spurninga. “ Og fanginn, sem auðsjáanlega
fann einlœgnina í viðmóti hans, hneigði sig því til samþykkis.
,,Eruð þér giftur?“ ,,Já. “ ,,Eigið þér börn?“ „Tvö. “
Nú varð röddin ofurlítið óstyrk. Roðinn og rólegheitin sem dauða-
dómurinn vann ekkert á, breyttist nú í stormþrunginn ægisvip. Kaf-
teinninn hélt áfram í viðkvœmum róm:
,,Ég veit að frammi fyrirmér stendur einhverhinn hugprúðasti
maður—máske hinn húgprúðasti og drottinhollasti í hinum mikla
her volduga Rússlands. Það hryggir oss að verða, samkvæmt her-
lögum hins mikla Nippon-veldis og annara þjóða að horfa á dauða
yðar. Sem einstaklingur dáist ég að hugrekki yðar. Hluttekning
mín f missi ástvina yðar er dýpri en svo að orð meigi lýsa, og ef
yður nú liggur nokkuð á hjarta, sem þér vilduð með orðsending
kunngjöra þeim, heiti ég við drengskap minn að koma henni til
þeirra, hvað svo sem það kann að kosta sjálfan mig. “
Nú varð stundar þögn, hjörtu vor hættu að bœrast, augu fang-
ans flutu í tárum,og í augum kafteinsins voru einnig tár, og svo var
með marga, marga aðra. Loks sneri fanginn sér að kafteininum
og sagði:
,,Þegar ég tókst þessa ferð á hendur vissi ég vel að þetta augna-
blik myndi koma. Engu að síður met ég drenglyndi og hluttekning
yðar. Ég hefi helgað líf mitt herra mínum og hefi því ekkert fram-
ar að segja ástvinunum heima, það er allt áður sagt. “ Að svo
mæltu rétti hann kafteininum hönd sína, og þarna á vígvellinum í
Manchuria tóku þeir fast og einlœglega höndum saman rússneski
hermaðurinn og Nippon hershöfðinginn.
Nú var hvítu lérefti lauslega bundið fyrir augu fangans. Fimm
hermenn komu fram og einn undirforingi benti þeim með brugðnu
sverði hvar og hvenær skjóta skyldi. Hvervetna var steinhljóð, að
undanteknu skrjáfinu í visnuðum haustlaufunum sem haustgolan
lék sér við. Nú var rnerkið gefið og einn hugprúðasti hermaður
Rússa hneig hljóðlaust í faðm dauðans.