Freyja - 01.05.1905, Blaðsíða 2

44-
FREYJA
VII. io.
Sé stöku rámur rómur,
sú rödd er lífsins hljómur
úr klaka þýddur þó,
úr ösku elli-leifa
er œskan sig aö hreyfa
og klykkja’ út kör og snjó.
Þér ljóð og söngur lýtur
sem lás og þröskuld brýtur,
þú vega-beinir, Vor!
Þú heimsins anark-isti
inn œvarandi og fyrsti,
sem sprettan fylgdi’ í spor.
Sem fargi’ af frjóvi lyftir,
sem fyrnsku-hömlum sviftir
jafnt sál og sumri frá,
eins helgi-hefð sem eddu
og hugsjón tœmdri kreddu,
sem aldri raups er á.
Meö sál úr öllu ungu,
úr óm af hverri tungu
og allra veöra von,
þú Vor! ef vel lá á þér,
viS vöktum náttlangt hjáþér,
við Dagur Sólskinsson.
Eg kem á krepptum fótum
og kveð á gatna-mótum
við yngda mold ogmenn—
í elli endurnýja
við anda vorsins fría
mitt œsku-heitið enn:
Til loka lifa þora,