Freyja - 01.09.1905, Síða 12

FREYJA
VIII. 2.
36.
liennar getinn af sninu móður. ,,Ó, guð minn góður,“ andvaipaði hún
1 hjai-ta sínu, eu Frank gaf lienni ek<i i;ingan umhugsunartíina. ,.Jæ-
ja, Me!da,“ sagði hann, ,,þú neitar mér þ.) ekki um nokkra dali . Eg er
orðinn leiður á að flakka og ætla nú að seljast að hjá þessnm heiðurs_
verða tengdabróður. En af því ög er svto ill& til fara verö ég að fá pen.
inga, áður en ég !æt hann sjá mig og þessa peninga lætur þú >nig hafa“.,
,,Hættu, hættu, Frank, “ varð Imeldn loks að orði. ,,Þú
heldur víst að ég eigi allt sem þú sér hér. En ég á ekkert af því—
er ekki einu sinni gift— einungis þjónn í þessu stóra húsi. Þú átt
engan tengdabróður. Farðu drengur, og útvegaðu þér heiðarlega
atvinnu. Farðu, farðu iljótt, áður en það er um seinan!“
,,Bíddu, Melda, “ sagði Frank og þreif óþyrmilega til hennar.
,,Þér er ekki til neins að ljúga að mér, mig vantar peninga og ég
ætla að hafa þá og það frá þér!“ Það fór hrollur um Imeldu, ekki
af ótta fyrir sjálfri sér, heldur af því, að sjá bróður sinn í þessu á-
standi. ,,Slepptu mér, “ sagði hún stillilega. ,,Þú veizt að ég er
ekki vön að fara með ósannindi, taktu því eftir því sem ég segi:
Eg hefi enga peninga og þ ó ég hefði þá, myndi ég ekki fá þér neitt
að svo stöddu. Farðu heim, krjúptu við leiöi foreldra þinna og
vinn þess eið að verða maður, haldir þú þann eið, máttu koma
aftur og kalla mig systur þína. “ Að svo mæltu vatt hún sig af hon-
honum og sneri heimleiðis, en varð brátt vör við annan mann
skammt fram undan sér og varð þá svo bilt við að henni lá við yfir-
liði. Maðurinn hélt áfram og er hann nálgaðist,sá hún að það var
LawrenceWestcot. ,,Vertu óhrœdd, ég sá og heyði allt, “ sagði
hann stillilega, tók í handlegginn á henni og leiddi hana, mállausa
af undrun og skelfing heim og skildi við hana í bæjardyrunum. Svo
mikla skömrn sem hún hafði áður haft á þessum manni, gat hún
hvorki afsagt fyl'gd hans né slitið sig af honum, enda sýndi nú við-
mót hans eingöngu kurteisi og hluttekning. Imelda flýtti sér innog
fleygði sér í öllum fötum upp í rúm sitt. Hugsunin um bróður
hennar hélt henni vakandi alla þá nó.tt og truflaði svefn hennar
inargar' komandi nœtur. A henni sannaðist hið fornkveðna:
„heimilisböl er þyngra en tárum taki. “ Sálarstríð hennar mótaði
svip henríar og Norman sá, að eitthvað gekk að henni. Það sáu og
aðrir líka, en enginn nema Lawrence Westcot vissi hvað það var,