Freyja - 01.12.1907, Page 35

X. 5-
FREYJA
131
feís kvailcci cigir.n um þreytu. Á ferðalögum þessum liittum
við oft forna vini og var það ávallt hressandi, jafnvel þó tíminn
leyfðioft ekki nema handtak og augnatillit. Um þetta leytimynd-
aðist Neðanjarðarkeríið og tók það briðlega yfir 36 héruð, fylgdi
því ný aðferðeða uppfynding aðskrifast á mcð merkjum, sem eing-
ir nema félagsmenn skildu. Fyrir þessu stóð nýtt félag er nefnciist
,,k'ólks-flokicurinn,“ ognfði hann bráttsterkum tökum á þjóðinni.
,.Bráðl3ga komst lögreglan á snoðir um myndun þessa nýja fé-
lagsog tók nú fólk fast tr.gum og hundruðuiu saman. Þá gekk ég
undir nafninu Podolia, sem errússneskt alþýðu nafn. I töskunni
minni var stefnuskrá félagsins ásamt kortum ylir öli héruð unnin,
og þau er næst skyldi vinna. Vinnustúlka oin kom upp um mig
0g innan einnar kl.st. kom lögregluþjónn hlaupandi, þreif stefnu-
skrána úr töskunni minni og las hana upp hátt. Fólkið hélt þetta
hina langþreyðu frelsisskrá frá keisaranum, og æpti af fögnuði er
það heyrði hin guðdómlegu ákvæði um frelsi, mannást og jöfnuð.
Meðan á þessum lestri stóð kom lögreglustjórinn og vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið er hann sá ina tryliingslegu gleði á hverju
andliti, því þangað þyrptist brátt fólk er því barst fregnin um upp
iuna liins ímyndaða skjals. Lögreglustjórinn ieit nú yfir skjalið,
þreif það af félaga sínum og spurði með ógnandi rödd hvað ailt
þetta ætti að þýða? Það er frelsiskrafa, sem lögregluþjónninn hefir
verið að æsa fólkið með,“ svaraði ég.
,,Nú var ég tekin föst og sett í „svörtu holuna.” Þegar við
fórum niður, komu tveir vesalingar upp. Mér var hrundið inn og
hurðinni lokað á eftir mér, Inni var þreiíandi myrkur og lyktin
ætlaði að gjöra út af við mig. Eg gekk eitt fet en rann þá i óþverr-
anum, Þá stóð égkyr þangað tii mör var orðið svo illt að ög gat
það ekki lengur, hneig því niður á hálmhrúgu, sem ég fann við
vegginn og þar leið yfir mig. Eg raknaði við, við að vera stung-
in, og fann að ög var þakin af smákvikindum. Þó ég væri enn þá
magnlaus af yfirliðinu stökk ög á fætur og greip í vegginn til að
styðja mig, en fann að einnig hann var krökur af óværð, svo ég
scóð alla nóttina á miðju gólfi. Þetta var forsmekkur Síberíu-út-
„Úr svörtu holunni var ég flutt í fangelsi í Pötursborg. Þar
beið ég dóms í liðug tvö ár, í klefa, sem var 5 fet á breidd og 7 á
lengd, en loftgóður. Þar hafði ég járnrúm, hálmdýnu, kodda og
grófar ullarvoðir. og mín eigin föt. En út fyrir dyr kom ég ekki
allan þann tímasem ég dvaldi þari [Framh,)