Freyja - 01.12.1907, Blaðsíða 37

X. 5-
FREYJA
133
þegar þeir deildu sínum litlu efnum með vinum sínum og
skyidmennum, og þegar gjöfunum var útbýtt, voru þeir hinir
sömu ánœgöastir allra, þó enginn minntist þeirra, og þá varö
hjarta FriSboðans snortið af ást til mannanna barna.
Að lokinni messu og útbýttum gjöfunum fór F'riðboðinn
út og leit yfir hópana, sein komu út úr kyrkjunum og sá þá
smækka þar til allir voru horfnir—komnir heim. Þá gekk
hann aðstórhýsi einu, þar voru lúðrar þeyttir, trumbur slegn-
ar og sálmar sungnir. Einnig þar var manngrúi mikill saman
kominn, menn og konur, börn og gamalmenni og flest var það
fátœklega til fara. Þetta voru líka fátæklingar ogallsleysingj-
ar þeir, sem sáluhjálparherinn hafði safnað að borðumsínum.
Þegar fólkið hafði matast, bændi það sig ogþakkaði guði og
góðum mönnum þessa einu máltíð, þó margt af því vissi ekki,
hvar eða hvernig það myndi fá þá næstu. Og þó býr þetta
fólk í allsnœgtalandinu, þar sem enginn þarf aö svelta ?!
Aö lokinni máltíð stóð fólkið upp, fór út og dreiföist í
smækkandi hópa er hver fór heim til sín, En hvílík heirn-
koma! Víða enginn hiti og ekkert ljós —lítið af öllu, ekkert
af mörgu því er menn þarfnast. Hópar aí fólki kássuðust
í litlu og lélegu húsnœði, stundum einu einasta herbergi til að
spara sér ljós og eldivið og húsaleigu. Og þó stóðu auð hús
hér og þar um allan bæinn. Fólkið sem fyrir strndu síðan
fcerði guði þakkir, skalf nú af kulda, því nóttin var köld —
mikils til of köld til að hafa ekki eldivið. Fölleitar hold-
grannar, skjálfandi konur hjúfruðu brjóstbörnin að sér og
nærðu þau á þeirri einu fœðu sem þau höfðu enn þekkt, þó
þau vœru upp að því árs-gömul eða jafnvel meir, því ruður
þœr, sem mannfélagið lætur þessum olnbogabörnum sínum í
té eru ekki vel fallnar til ungbarnaeldis. En samt hrópar
heimurinn: Fleiri börn! Fleiri börn! Gefið oss fleira fólk!
Og þó svelta mœðurogbörn, en örvita feður berjast um at-
vinnuna og hrifsa brauðið hver frá annars munni—molana,
sem detta af borðum þeirra ríku
Frá þessari sjón sneri Friðboðinn hryggur í huga og fór
út á göturnar. Enn þá bergmáluðu orðin: ,,Friður á jörðu og
velþóknun guðs yfir mönnunum. “ Annars var allt hljótt og