Freyja - 01.03.1908, Page 3

X. 8.
FREYJA
187
sakargiftir sjálfur byggja
sér á hendur, —þungt aS gleyma
Oft má stórt viö litlu liggja,
lengi þráður dúr er sœtur,
kom hann ei, ég fór á fætur
fann þá kver á boröi liggja.
Kverið tók ég vilja-vana,
vanatömum augum renndi
yfir spjöldin gulli glituð,
gljt það enga meining sendi
muna sljóum, hugði' eg hana
hinum flestum nœsta líka,
öfgafulla, rauna-ríka,
ráðasnauða, þróttarbana.
Kverið opnast, glitið gleymist,
gull, sem ei við reynzlu spillist
skín frá björtum braga-línum,
•—brjóst mitt nýrri hugró fyllist.
Les ég, les ég, tjóðruð teymist,
töframagni huldu varðar
ljóss og myrkurs, lofts og jarðar
ljóðs í rúnum efni geymist.
f
Sat ég, las ég, setti hljóða
sálu rnína, —skeytti fáu
tíndum svefni, svipir leiðir
svifu út úr hreysi lágu.
Þar var nóg um gullinn gróða
góðrar sálar, skáldsins snilli,
gimsteinarnir glóðu’ á milli
gullsins, þeirra dýru ljóða.
Brot úr kvæði eftir
Urðuk.