Freyja - 01.12.1908, Síða 22

118 FREYJA XI. 5
hans, að nákaldur súgur þrengdi sér gegn um líkamann. Hann
hafði aldrei fundið til nokkuð líkt þessu áður, það var enginn
verkur í líkamanum, en liann var úrvinda af þreytu og hungri —
þreyttari. en -hann hafði verið nokkru sinni áður um dagana.
En svo var hann nú kominn heim á bæjarásinn, hann svipaðist
um eftir einibúanum; það var 'bjargdrangi, sem stóð á melás
um rétt fyrir ofan bæinn, og mændi tvær til þrjár mannhæðir
yfir aöra. kletta þar í grenndinni. Jú, þar stóð hann, svartur
og ógnandi fá fet til hliðar. Undir þessum kletti bafði hann
leikið sér á morgni æskunnar, þegar hann þekkti hvorki sorg
eða synd, og var svo sæil yfir auðlegð sinni, er saman stóð af
hornum, sauðarleggjum og örfáum mislitum glerbrotum. En
tíminn breytist, eða öllu heldur vér breytum'st, með fullorðins-
árunum koma áhyggjur og áibyrgð, sem hvda þungt á herðurn
vorum, og all-oft svo þungt, að byrðin fletur oss og fergir og
heldur oss hreyfingarlausum meðan hafrót tímans veltir brim-
þrungnum öldurn yfir oss og dregur oss með sér út .í djúpið,
hið ómælandi gleymskunnar djúp, þar sem vér hverfum, meðan
brimlöðrið þvær burto förin þar sem vér böfðum veitt hið síð-
asta viðnám, háð hið síðasta stríð. Jafnvel þó vinur vor væri
nær dauða en lífi af þreytu, þá dró hann sig fá fet til hliðar,
íiær klettinum. Það voru svo margar inndælar endurminningar
í sam'bandi við þennan stað, sem risu upp af rústum hins liðna
og liðu með undra hraða gegnum sálu hans eða huga og virtust
bera græðandi smyrsl á hinar sjúku og lömuðu tilfinningar hans.
LJndir þessurn kletti hafði hann dreymt hina sælu ástardrauma,
einmitt þarna var það, að konan hans elskuleg hafði í fyrsta
sinn haldið höfðinu upp að brjósti hans og á huliðsmáli sálar-
innar ta’að þau orð, sem gerðu hann sælan. Hve minnisstætl
var honum það ekki! Meðan sumarsólin var að rísa yfir hafs-
flötina, og varp yfir fjöll og hæðir purpuralitum s'krúða, en hin
dimmbláu skuggadrög drógu sig í felur oní gilin og dalina, og
blessuð lóan kom fljúgandi frá holtinu hinu megin við ásinn og
söng óviðjafnanlega fagurt
Hvílík breyting var orðin á honum! Nú kvaldist hann af
þreytu, og þeirri hræðilegu óvissu — var konan hans lifandi?