Freyja - 01.12.1908, Blaðsíða 26

22 FREYJA XI. §•
-------o-------
Kyrkjuklukkurnar hringja fagaSarerindiS — og tónar
þeirra berast til allra eyrna — þess háa og lága, ríka og fátæka.
GleSibragur er á öllu — öllu nema því, sem felst í myrkri mann-
lc-grar örvæntingar.
Hefir þú leitaö þá uppi, og glatt hinn hrygga? Er ánægja
þín óblandin ? — er hún þaS ?
Fylgdu mér eftir.
ÞaS er ríkmannlegt, húsiS aS tarna. 1 stóru stofunni
stendur jólatréS þakiS glitfögru skrauti, — bólum, sem brotna,
ef á þeim er tekiS eins og hamingja þessa húss, ef virkileikinu
væri auSsær.
jafnvel hér á þessum staS er hjarta fullt af léttúS, eSa má-
ske beiskju. Hjarta, senr finnur til þess, aS ])aS er verra err
eSli þess er til aS vera — verra en þaS vildi vera.
En þaS má til aS sýnast. I jólagleSinni er líka sæla —
jafnvel fyrir hann. Börnin hans og konan hans eru prúSbúin;
og gleSja sig viS ánægju fyrirhyggju hans. Eiga gott þetta
kvöld, eins og svo mörg önnur. Konan ástúSleg og blíS, um-
hyggjusöm og þakklát, vefur sig utan ucn hann og reynir ab
farsæla ’hann. Hann á þaS skiliS — slíkur eiginmaSur.
Vist á hann þaS skiliS. MeS fyrirhyggju sinni og dugnaSi
hefir hann komiS sér í tölu hinna ibetri borgara. Konan hans
og börnin njóta hans hvívetna. HeimiliS hans er fyrirmyndar-
lieimili. Og konan hans litla, um’burSarlynda átti þaS skiliS.
Þvi, hafSi hún ekki unnaS honum—trúaS á hann, og hjálþaS'
honum meSan allt var öSruvísi? í sannleika var hún góS kona,.