Freyja - 01.12.1908, Blaðsíða 28

124
XI. 5
F.REYJA
En þá yröi hún álitin fallin stúlka. Hvaö gjöröi ])aö?
Iiann kynni aö hata hana fyrir aö svíkja loforö sitt. En hvaö
gjörði það? Var það ekki nóg, að hann afneitaði sínu eigin
holdi og blóöi, þó hún gjörði þaö ekki líka? Hvað hafði hún
annars verið að hugsa, meöan hún fór meö honum — gifturn
manninum ? Hvað ? Ekkert — ekkert. Hixn bara elskaöi
bannn. Eða, gjörði hún það?
Þaö setti að henni grát. Hún skyldi ekki sjálfa sig. Hún
ásakaði bann ekkert. Vissu þau ekki bæði fullvel, að þau vorn
að fara í ógöngur? Hún eins og hann og hann eins og húu.
Haföi llún annars vonast eftir nokkrum hlut frá hans hálfu ?
Hún vissi þaö ekki.
Vissi hún, aö hann var að steypa henni í glötun?
Hún var sannfærð inn, að hann vildi ekki gjöra það.
En hvaöa fyrirhyggju haföi hann borið fyrir afleiðingnn-
um af verkum þeirra? — Þá, að losna við barnið.
Hvað réöi þeirri fyrirhyggju?
,Ást til afkvæmis hans? Ást til hennar?
Nei, nei. Heigulskapur, heigulskapur. Var honum ekki
vorkunn? Myndu ekki allir veröa á móti honum, ef þetta
kvi'saði^t? Myndi ekjlti / heimilisfriði hans 'verða lokiö ? Jú,
vist ,var honum vorkunn.—En heigulskapur var það samt. Og
hvaða rétt hafði hann til-að reyna að svifta barnið þeirra móð-
uramhyggju og móöurást, þó hann þyrði ekki aö láta því í té
föðurlega umhyggju? Vera má aö ;hann eins og hún hafi ekki
hugsað mikið um það, sem enn þá var fjarstætt og ósýnilegt.
Var honum ekki vorkunn, fyrst hún, ynóðirin, var svona auð-
leidd ?
Það fór hrollur um hana alla og kaldur sviti rann niður
eftir bákinu,'óg séttist að í mjóhryggnum. Þar fannst henni
han.n gripa sig ’heljartaki og setjast að. Hún tók að skjálfa
ákaft.., Hugsaniilnar, sem áður voru vakandi og flugu með
lrana um liðinn og ókomna tímann, sljófguðust óðunr. En samt
var hún aö berjast viö að hugsa, — hugsa ráð til aö eiga og
vinna sjálf fyrir litla barninu þeirra. En þá fór allt ,á ringul-