Freyja - 01.12.1908, Qupperneq 34

130
FREYJA
XI. 5
ið og á fúnum fótum stóð hún ein, aðskilin fráöllum sínum. Helga
sem einnig var einstæðingfur og hafði sjilf barist fviir tilveru
sinni frá barndóini, gaf henni áuga. Sjálf átti hún ekki vonánein-
um gjöfum — fátæklingum er sjaldan gefið mikið og hún var og
hafði ávalt verið ein af þeim. Lengi var hún í tölu munaðarlausra
harna og þá tók hún sér þetta nærri. Nú var hún orðin því vön,
enda vaxin svo upp úr þeim hóp að nú gat hún og hafði líka
minnst hokkurra starfssystra sinna með smávegis jólagjöfum. En
eins og aðrir, hafði hún gleymt gömlu konunni þarigað til hún sá
hana í kyrkjunni. Hana iðraði gleymsku sinnar en luifði ekk-
ert handbært til að bæta úr henni. I þessu var nafn hennar kall-
að upp og henni færð Ijóðabók í gylltu bandi. Melga varð for-
viða. Slík bók hlaut að hafa kostað liátt á annan dollar, og það
var bók, sem hana hafði svo lengi langaðtil að eignast. Ekkert
var ritað á bókina, en innan í henni var fallegt spjald með jölaósk
og nafni gefandans.
Augnablik gleyindi Ilelga gömlu konunni, því hún var sæl —
sæl af því, að hennar hafði verið minnst á svo óvæntan og vinsam-
legan hátt. Verðmæti gjafarinnar var út, af fyrir sig, en vinarorð
in sein henni fvlgdu, voru þó meira virði, I gleði sinni varð henní
enn þá litið til gömlu konunnar. Hún fór enn þ'i að hugsa um
hana og jólatréð. Enginn nefndi nafn hennar og enginn gaf henni
néitt. Helgu datt í hug að gefa henni bókina,. En gat hún það?
líókin var jólagjöf, og þar á olan lang þráður dýrgripur. Helga
hugsaði fast og alvarlega og missti á nieðan sjónar á öllu, sem
framfór í kringum liana. V'ar það vanhelgun á vinargjöfinni að
nota hanaþannig? Nei, það gat ómögulpga verið, og svo átti hún
nafnspjaldið með jólaóskinni eftir. Nú varð henni litið til jóla-
trésins. öjöfunum á því fækkaði óðum og flestir höfðu nóg að
hugsa. Hún flýtti sér að búa um bókina alveg eins og áður var
gjört, eftir að hafa ritað með ritblýi á saurblaðið: „Gleðileg jól,
— Frá gömlu’m viní.“ Svo koin hún bókinni til einhvers úr
nefndinni og bað að koma lienni á framfæri. Utan á liana var nú
ritað nafn gðmlu konunnar. Það komu tir í augun á Helguþeg-
ar hún sleppti bókinni, svo inikið sá hún eftir fyrstu vinargjöfinni.
En hún harkaði af sér og koinst aftur í sæti sitt án þsss eftir þessu
væri tekið.
Skömmu seir.na var kallað upp nafn gömlu konunnar. Hún
átti ekki von á þvi og tók ekki eftir því. Þi var kallað aftur og