Freyja - 01.12.1908, Qupperneq 36

132
FREY.JA
XI. 5
einhver sem nærri henni sat, vakti atliyg'li hennar íi |því og gaf
hún sig þá fram. Svovar henni afhent iólagjötin—hin fvrsta á
niörgum, mörgutn árum. //elga leit til hennarog sá aö hún var
skjilfhent. Gegnum hlýlega brosið gægðusr, tár og hrundu niður
hrukkóttu kinnarnar. Hún yissi ekki hváðan gjöfin kotn, en ein-
hver hafði minnst hennar —einhver gamall vinur. Það hýrnaði
yfir henni, hún fór með bókina eins og barn með lengi þráð guli,
og kvssti hana.
Engin jólagjöf átti meira erindi á jölatréð en þessi bók, Höm
hafði glatt hjörtu tveggja einstæðinga — tveggja, sem fáir - minnt-
ust. Oðru var heimurinn búinn að gteyma, þó það enn bærðist
efns og annarra hjörtu, af gleði eða sorgeftir því setn á stóð. . Hitt-
var hann að byrja að kannast við.
Oft hafði Helga hrvggst .pggláðst af litlu, en aldrei liðið eins
vel af jafn litlu atviki og þessu. Oft haf'ði henni legið við að öfunda
þásem raeiri gjafir fengu en hún. Eu nú fat>n hún hvað ó-útsegj-
a lega miklu sælla er að gefa en þiggja.
Börnin mín góð! Nú halda þær Ilefga og gamla konan jól
fyrir handan djúpið, sem aðskilur tíma og eilifð. Eu vera má að
líkt sé enn ástatt með börn og gamalmenni meðal yð.ir. Jlig lang-
ar því til að minna yður á, að fullkomnasta og varanlegasta gleðí
allra góðra manná er í því innifaiin að gleðja aðra.
Gleðileg jó! og farsælt ný-ár!
Yðar einlæg
A.MMA.