Freyja - 01.12.1908, Page 37

ISI. s
ÍRTSTTA
<Og enn er það sva
S>ó ég se lier ein,
samt andi minn sveimar
um dmsölisgeima,
mig enn er að drevma
—já, dreyma til þín,
•á'flughröðu sveim-i
í fallþungum straumi
•mér -ftnnst þel.t/a hæfcta ei neiti.
Tíl 'þ'ín, tíl þín
•eg léita svo oft, þar er engtn -hvíld,
•iog stöltrð mér bannaT að beyg'ja mig ndkkitð
Jþó brenoi nrín sál, þú;ert kaldarí’ en ás.
<Þ<5 seyðir mig afl það sem aldrei ég skil.
—það'er dinúr frá sjálf dauðum vonura.
iEn flýja þtg, flýjaþig fegin <ég: vfl,
«ég ftý þig á meðan ég liíi og skii
mina stofnu —
en liúft t’r að vera lokkuð
og leiðast af honum
þé ieið sú sé dauðans lnifi.
Nei, afdrei, Tiei a'idrei, 'til-ei'!ífðar, NEÍi
þú átt ekkí, mátt ekki vinna,
jþótt hugurinn sveitói’ unz að síðstu ég dey
ttil sófblíðu daganna í vorkyrðar þey,
•ogljúft se að gevma þitt ,,gleym4u méreiý'
—svo gufnað-og visiðsem ástin þín.
Hvort. það voru örlög þín og mín,
eða hvað sem því veldur,—ég veit það ei,
þá heftr þú séð mig í hinnsta sinn,
og hælstu nú uin ef þú getur,
þú giftir þig bráðlega, góði minn.,
■ég g-if'ti mig seinna í vetur.
iNú kveða við-eyru mér klukknahljófi
og klokikvier í rómnum, sem stuna*
aas