Helgarpósturinn - 24.04.1981, Blaðsíða 2

2
eftir Þorgrím Gestsson
málinu upp á torsíOu ásamt þeim
ummælum yfirmanna RLR, aö
þetta væri tóm vitleysa. Það var
nú það, „dulargervið” var runnið
út i sandinn, úr þessu varð ég að
vera i gervi blaöamanns Helgar-
póstsins.
Engu að siður var ég staðráðinn
i þvi að vinna baki brotnu þau
verk sem mér væru falin, sem
blaðamaður eða ekki blaða-
maður, þeir voru fegnir að-
stoðinni, þvi þennan dag var tals-
vert um veikindi á lagernum. Og
það var ekki bara föstudagur,
heldur lika fyrsti föstudagur i
mánuðinum og páskarnir þar að
auki farnir að nálgast.
Ég fékk ekki lengi að standa
eins og glópur, það þurfti að ná i
— Ég veit ekki hvað er eigin-
lega að gerast. Sm jörið rennur út,
það eru að verða búnir sex kass-
ar.
Það er ein af „stelpunum á
gólfinu" sem kemur inn á lager
og hrópar þetta uppyfir sig. Einn
af strákunum gripur lítinn hand-
vagn, fcr inn i kæli og sækir það
sem eftir er af smjörbirgðum
dagsins. Það var ekki gert ráð
fvrir þessu. Hingað til hefur
smjörútsölunnar gætt i heldur
tregri smjörsölu. En nú virðist
hún vera að taka við sér.
„Lagerstrákurinn” er raunar
blaðamaður Helgarpóstsins, og
sviðið er lagerinn i Hagkaupi.
Piða Hagkaupum. Það eru áhöld
um það hvorf er rétt, eins og sést
á ljósriti af ávisun, sem hangir
uppi á vegg á kaffistofu skrifstof-
unnar. „Greiðið gegn ávisun
þessari Hagkaupli, um?)...”
Undirritað af Guöna Kolbeinssyni
(já, einmitt þeim Guðna,).
Ætlunin var aö læða sér inn i
stórmarkaðinn i Skeifunni og
vinna þar eínn föstudagseftirmið-
dag, ekki á fölskum forsendum,
en þó svo litið bæri á, og alls ekki
sem blaðamaöur. Framkvæmda-
stjóri fyrirtækisins var strax með
á nótunum og afhenti mig Gesti
deildarstjóra i matvörunni til
umsjár og uppfræðslu. Skoöunar-
ferð meö Gesti um viöáttumikil
húskynni Hagkaupa (málkennd
min segir mér að nota orðiö i
fleirtölu) endaði á lagernum, þar
sem hann setti mig undir stjórn
Halls lagerstjóra meö þeim orö-
um, að mig langaði til að kynnast
starfseminni hjá þeim.
— Já, þú skalt fá að fila föstu-
dagsgeðveikina alveg i botn,
svaraði Hallur að bragði, og ég
snaraði mér úr jakkanum og
hengdi hann á snaga hjá yfirhöfn-
um lagerfólksins.
Nú var hugmyndin með veru
minni þarna i Hagkaupum eins
og hún fæddist á ritstjórn
Helgarpóstsins, að vinna þar einn
dag eins og hver annar starfs-
maður, lýsa föstudegi „bak við
tjöldin” i stórmarkaði. En það
kom fljótlega i Ijós, að hún var
erfið i framkvæmd. Það er til
dæmis frekar grunsamlegt, þegar
ljósmyndari kemur askvaðandi
með tvær eöa þrjár myndavélar
og fer að mynda venjulegan
lagerstarfsmann við vinnu sina i
bak og fyrir.
Dulargervið út i
sandinn
Og mér varð eiginlega öllum
lokiö, þegar einhver stoppaði i
hringstiganum á leið upp á skrif-
stofu, sneri sér að mér og kallaði:
„Heyrðu, eruð þið að gera lög-
regluna kolbrjálaða? Ég vona
bara að þiö skrifið vel um okkur
hérna.” Ég áttaði mig ekki strax
á þessu, en svo rann upp fyrir
mér ljós. Siödegisblöðin höfðu
gripið á lofti klausu á baksiöu
Helgarpóstsins þar sem var sagt
frá hrottafengnum yfirheyrsluað-
ferðum lögreglunnar, og slegið
smjör i kæli, og von bráðar var
kyrrsetumaðurinn ég kominn i
fangbrögð við 25 kilóa smjör-
kassa og akandi þeim á litlum
handvagni fram á lager þar sem
ein af „stelpunum á gólfinu” tók
við honum og fór með hann fram i
búð. f þvi að ég var laus við
smjörið var rafmagnslyftara ekið
að mikilli kassasamstæðu og ég
spurður hvort ég væri nokkuð
lofthræddur. Og i næstu svipan
var ég kominn uppundir loft og
farinn að stafla tómatakössum i
grindina framaná lyftaranum.
,, Vanur maður óskast”
Mér varð fljótlega ljóst, að
jafnvel þótt mér hefði tekist að
halda þvi leyndu hver ég var hefði
ég aldrei getað þóst vera „vanur
Iagermaöur”, eins og stundum er
óskaðeftir i atvinnuauglýsingum.
Þarna var greinilega samhentur
hópur, og hver og einn vissi
nákvæmlega hvað hann átti að
gera. Milli þess sem mér voru fal-
in verkefni stóð ég og horfði á ys-
inn og þysinn i kringum mig og
tindi til tóma kassa og henti þeim
i áttina að pressunni sem skilar
þeim út úr sér i snyrtilegum
kögglum til að gera eitthvaö. Það
hefði liklega verið auðveldara að
láta litið á fákunnáttu sinni bera i
uppskipun eöa handlangi i bygg-
ingarvinnu.
Ég varð þvi feginn, þegar Hall-
ur bað mig að toga bananahlass á
handlyftara út i búð og tina upp i
græna kassann, sem er endastöð
Föstudagur 24. apríl 1981 irinn
myndir: Jim Smart
þessa afriska apafóöurs áður en
það lendir i mögum islenskra
neytenda. Þetta voru einir tiu
pappakassar, sem þurfti að
tæma, og ekki einu sinni það gat
ég gert rétt. Ég byrjaði nefnilega
á þvi að rifa kassana upp, en
þegar ég hafði farið þannig með
eina tvo þrjá varð Halli gengið
framhjá, benti hann mér vinsam-
legast á, að það væri betra að
kippa eirrfaldlega lokunum af.
Eftir það gekk þetta lika mun
betur!
Um tima leit út fyrir, að kass-
inn ætlaði að verða jafn tómur
eftir þótt ég stritaði við það i hálf-
tima að henda upp i hann banön-
um, svo mikill var ágangur fólks i
apafóðrið. Sem er mér óskiljan-
legt, þvi samkvæmt áreiðanleg-
um heimildum er ég annar
tveggja manna i Evrópu, sem
ekki neytir slikrar fæðu. Og þarna
fékk ég lika tækifæri til að að-
stoða viðskipavin. Kona sem stóð
með bananaknippi i höndunum
spurði mig hvar hún fengi það
vigtað.
Ég leit ráðvilltur i kringum mig
eftir vigt, en rak þá augun i spjald
þar sem stóð: „5 bananar kr.
9.25”. Mér létti stórum og sagði
konunni vingjarnlega, eins og
ekkert væri sjálfsagðara, að þeir
væru seldir fimm og fimm saman
á niu tuttugu og fimm.
Eftir bananaævintýrið fékk ég
tima til að lita dálitið i kringum
mig, það var skammt liðið frá
hádegi og traffikin i búðinni ekki
komin i hámark. Þó var þegar
komið töluvert slangur af
viðskiptavinum i búðina, og
deildarstjórarnir gengu um yfir-
ráðsvæði sin og renndu athugul-
um augum yfir hillur og kæliborð
til að fullvissa sig um, aö nóg væri
af öllu.
,,Það verður að brosa”
Inni á lagernum var létt i
mönnum, þótt i aðsigi væri törn
þegar vöruveltan er venjulega
um 60% af veltu vikunnar.
— Það þýöir ekki annað en
brosa, annars endar maður inn
við Sund, er skoðun Halls lager-
stjóra, en það var ekki mikill timi
til að velta slikum hlutum frekar
fyrir sér, flutningabill frá Hag-
kaupum á Akureyri beið fyrir ut-
an, og ég fór i það með Halldóri,
einum af lagermönnunum, að
kjótla nokkur hundruð kilóum af
smjörliki úr smjörlikisbil frá
Hafnarfirði yfir i norðanbilinn.
Það var þó bara litill hluti af
vörunum, sem áttu að fara norður
um helgina, og þeir reiknuðu með
þvi lagarstrákarnir að þurfa að
bretti með fimmkilóa pokum og
renndi þvi á sinn stað. Þvi var
ekki fyrr lokið en Halldór stökk af
rafmagnslyftaranum og bauð
mér að reyna það galdratæki. En
ég varð þeirri stundu fegnastur,
þegar hann tók við aftur og
þræddi lipurlega framhjá
vöruhillum og viðskiptavinum til
að fylla þvottaefnispallinn
frammi i búð.
Inn á lager aftur. Uppundir loft
til að tina niður blómkálssúpu,
grænmetissúpu, tómatsúpu og
hverveithvað. Það vantar sultu
var hrópað úr annarri átt, vantar
verð á sjö únsu kartöfluflögum.
Kexhillurnar að tæmast og við
Halldór urðum að fara út i
hráslagann að sækja kex i 30 feta
gám, sem ásamt öðrum 40 feta
koma i staðinn fyrir stækkun á
lagerhúsnæðinu, sem borgaryfir-
völd eru hálf treg til að
samþykkja.
Hrein greiðvikni
Hlutirnir voru nú farnir að
ganga talsvert hratt fyrir sig, en
samt gáfu menn sér tima til að
spjalla örlitið saman.
— Það er alveg makalaust, að
fólk skuli alltaf koma á föstudög-
um, þótt allir viti, að það er hrein
geðveiki. Bæði fyrir það sjálft og
okkur, sagði Halldór i smá pásu á
milli hilluferða.
— Eða hvernig fólk kaupir! Þú
manst eftir auglýsingunni á
Nesquick (Sjáumst i fyrramál-
ið....) Það er frá Danmörku, en
við hliðina á þvi er nákvæmlega
sama varan, frá sama fyrirtæki,
heitir bara Nestlé og er frá
Bandarikjunum. En það er mun
ódýrara, munar fleiri krónum.
Samt kaupir fólk næstum
eingöngu þetta sem er auglýst i
sjónvarpinu. Litur ekki einusinni
á verðið á hinu!
Það var hrópað eftir kexinu
framan úr búð, og ég dró nokkra
kassa á vagni að hillunni. Sem ég
bograði við að raða þeim á gólfið
svo hægt væri að raða pökkunum i
hillurnar sneri gömul kona sér að
mér og otaði að mér tveimur kex-
pökkum af sinn hvorri tegund-
inni. „Hvor er dýrari?”, spurði
hún. Ég hafði náttúrlega ekki
hugmynd um það, þreif af henni
pakkana, rýndi á verðmiðana,
rétti henni siöan þann ódýrari.
Hún hafði á orði, að liklega væri
ódýrara kexið ekkert verra og
stakk pakkanum i körfuna.
Viðskiptavinir i leiðslu
Troðningurinn i búðinni var
Blaðamaður Helgarpóstsins vinn-
ur í Hagkaupum efna dagstund
vinna við það allan laugardaginn
og liklega sunnudaginn lika að
afgreiða pantanir að norðan.
Nema þeir héldu áfram strax
eftir lokun klukkan tiu um kvöldið
og reyndu að ljúkaverkinu fyrir
morguninn. Sú hugmynd kom
upp, en það var ekki timi til að
ræða hana frekar.
Sérfræðingar í
vörum og sölu
Fljótlega komst ég að raun um,
að þeir sem vinna á matvörulager
verða fljótlega sérfræðingar i
vörumerkjum og i þvi hvaða vör-
ur og vörumerki seljast mest.
Það er nauösynlegt til að hægt sé
að hafa eftirsóttustu vörurnar að-
gengilegar — og nóg af þeim svo
ekki verði vöruþurrð á miðjum
degi.
— Farðu inn á súpulagerinn og
flyttu kassana sem eru þar á gólf-
inu yfir i hinn endann á lagernum,
skipaði Halldór og kippti um leiö
nokkrum fylgiskjölum upp úr
skjalaskáp. 1 hinum endanum,
við dyrnar inn i búðina, gaf
mér upp verðið á hverri súpu
tegund fyrir sig og rétti mér
siðan verömerkingqrbyssu
til að stimpla verðin á
kassana. „Gólffólkið” kæmi
■siðan inn að sækja i hillurnar
jafnóðum og þær
tæmdust, og verðmerkti
hvernpakka fyrir sig. Cr
hinumendanum varhrópaö'
að kartöflurnar væru búnar, ég
renndi þvi handlyftaranum undir
.•^tp=Tmir" ....
•mxœmmmisateí
ÉlBSÍTiri