Helgarpósturinn - 15.05.1981, Blaðsíða 7

7
Jie/garpncrf’l irínn Föstudagur Í5. maí 1981
uröur hótelstjóri ástæöuna vera
þá, að þeir hafi alltaf reynt að
fylgjast með þróuninni. Að visu
hafi verið dálitil lægð á árunum
1976—79, en nú er þar alltaf fullt
um hverja helgi, og hefur verið
lengi. Auk þess hefur myndast sú
hefð, að islenskir námsmenn er-
lendishittastþar alltaf á Þorláks-
messu, jafnframt þvi sem Borgin
hefur löngum verið samastaður
háskóla- og menntaskólanema.
Sögur af Borgarbragnum.
Það fer ekki hjá þvi, að á þvi
fimmti'u og eina ári, sem Borgin
hefur starfað, hafi ýmislegt
spaugilegt gerst, og skulu hér til
gamans riffjaðar upp nokkrar
sögur.
Það var eitt sinn sem oftar, að
árshátið var haldin i sölunum.
Þegar veislan stóð sem hæst, tók
einhver gestanna upp á þvi, að
borða túlipana, sem voru þar á
borðum. Hringt var i ofboði á
lækni og honum sagt frá atburði
þessum. Læknirinn svaraði þá
umhæl: „Það er allt i lagi meðan
hann borðar ekki kaktusa”.
önnur saga segir, að eitt sinn
hafi finn maður komið á hótelið,
en ekki verið talinn æskilegur á
staðnum. Ætlaði Jóhannes
Jósefsson þá að henda manninum
Ut og var tekin stefnan á bak-
dyrnar. Þegar gesturinn sá hvað
verða vildi, spurði hann Jóhannes
hvort hann vissi eiginlega ekki
hver hann væri. Skipti þá engum
togum, að Jóhannes henti mann-
inum Ut um aðaldyrnar i staðinn.
Enn önnur saga segir, að eitt
sinn hafikomið á borgina þekktur
maður, sem átti það til að vera
með stæla, eins og það er kallað. í
þetta sinn tók maðurinn upp á þvi
að hneggja eins og hestur, og vildi
kjaftæðið, eins og stjórnmála-
menn kalla þaö, og ég býst við
að þeir kunni að vilja rekja eitt-
hvað af þvi kjaftæði til þessara
hópa, þó er það ekki ráðlagt
mikið þar. Þess má geta, að
einn stjórnmálamaöur kemur
alltaf þarna, sem er Albert Guð-
mundsson. Þetta eru gamlir
leikfélagar hans, sem eru þarna
og hann heldur tryggð við þá, en
ég býst ekki við að hann hlusti
mikið á ráðleggingar, eða að
honum sé ráölagt e'-itt og
annað”.
Indriði sagði að honum litist
illa á þaö, ef Borgin yrði seld til
annarra nota en hótelreksturs.
Hún hefði sögulegt gildi og þar
hefðu verið haldnar allar meiri-
háttar rikisveislur, handrita-
veisla og konungsveislur.
„Staðnum hefur ekki verið vel
við haldið, og það þarf áreiðan-
lega töluvert fé til að endur-
bæta hann. En ef það er engin
leið að reka þetta sem hótel af
núverandi eigendum, heföi ég
haldið, þó ég sé ekki með rikis-
rekstri, að rikið ætti að kaupa
þetta og reka sem hótel. Endur-
byggja og hafa þetta sem grand
hótel landsins áfram”.
Indriði sagöi að sin fyrstu
kynni af Borginni hafi veriö
þegar hann var nýbyrjaður á
Timanum, þegar hann var við
Lindargötuna. A þeim tima,
hafi margir ungir menn borðaö
á matstofunni Vega, sem var
þar sem Mokka-café er núna. Á
laugardagskvöldum hafi menn
svo oltið niður Bakarabrekkuna
og niður á Borg, þar sem menn
hafi staðið við barinn.
„Við stóðum þarna nokkuð
þétt og það voru ágætir menn
með okkur, m.a. Leifur
Haraldsson. sem er nú látinn.
Hann var mikill félagi okk-
ar og vinur, en hann
átti það til, þegar hann var
búinn að horfa svolitið i glas,
að hann gat orðiö önugur útr
I menn. Honum var ekki beint
illa við þá, hann vildi bara segja
hvernig honum fyndist að þeir
væru. Þaö átti allt að vera I
góöu, en menn tóku þessu mis-
jafnlega. Leifur var nú ekki
stór, og stundum sá maður hvar
dyraveröirnir voru búnir að
lyfta honum upp. Þá sá maður
höfuö og herðar Leifs yfir
mannþröngina svifa fram, en
við fengum hann alltaf inn
aftur. Við andskotuöumst I þvi.
Þetta var svona þrisvar sinnum
á kvöldi, sem Leifur sveif fram
mannþröngina”, sagöi Indriði
G. Þorsteinsson.
ekki fara út. Jóhannes Jósefsson
fór þá og náði i beisli, lagði það
yfir axlir mannsins og teymdi
hann Ut um aðaldyrnar.
Fyrir um 30 árum gerðist það
svo, að krakkar voru að elta
minka við Tjörnina, en fyrir ein-
hverja tilviljun komst dýrið inn
um veitíngahurðina á Borginni og
inn I Gyllta Sal, þar sem fram fór
150 manna veisla. Það varð að
sjálfsögðu uppi fótur og fit i saln-
um og stukku menn og konur upp
á stóla. En strákur nokkur, Jón að
nafni, var fljótur til að handsama
kvikindið og fékk upp frá þvi
viðurnefnið Minkur.
Mörg fleiri spaugileg atvik hafa
gerst á Borginni, en þetta verður
látið nægja að sinni.
Hér á eftir fara svo viðtöl við
nokkra af fastagestum Borgar-
innar, sem þangað sækja af mis-
munandi ástæðum, ásamt stuttu
spjalli við elsta starfsmanninn.
segir Jórunn Ingvarsdóttir,
elsti starfsmaðurinn
gefur enginn sér
tíma til að setjast”
Jórunn smyr brauð: „Helst
virðist það vilja drékka af stút
og borða samlokur úr hnefa.”
Jórunn Ingvarsdóttir er elsti
starfsmaður Hótel Borgar. Hún
hefur starfað þar i bráðum
fimmtlu ár, nánar tiltekið frá
1. júnf 1933. Til að byrja með,
var hún I uppvaskinu, en fór
sfðan að afgreiða kaffi, og árið
1940 fór hún i smurbrauðið, og
hefur starfað við það sfðan.
Jórunn sagði, að á þessum
tæpu fimmtfu árum, hefði
margt breyst og var hún spurð
hvað það væri helst.
„Það er ekki svo gott að
segja”, sagði hún. „Þaö eru
komin ný vinnutæki. Dansleik-
irnir voru öðruvlsi. Þá var
fólkið prúöbúnara. Það hefur
orðið mikil breyting, en ekkert,
sem tekur fram þvi, sem var
upphaflega.”
Jórunn sagöi, að skemmtana-
llfið hafi verið allt öðruvisi, fólk
hafi ekki farið eins oft út.
„Fólk borðaði mat og smur-
brauö og það var drukkið
öðruvisi, en drukkið
samt. Nú gefur
[^>20

“'•SS'2?8
há er tætófærið núna_að e.gnast
'Í?íflS,ásLtaklegagóðUverð1.
1 (S v^götu)
Ef þú ert ynnciu
vestur þysK S
RenndU og^tu ýét ýetta e.
betur.
Gtc'

Bræðraborgarstíg1-Sími 20080- (Gengiðinn frá Vestuigötu)