Helgarpósturinn - 08.10.1982, Blaðsíða 12

hlelgai-----
.pðsturinn
Föstudagur 8. október 1982
„IIVAft GIIIK FOBSTJIM?

■
Sveinsson og °Einar Loftsson, sem unnið hefur manna lengst hiá
Forstjórinn og verkamaðurinn: Sveinn
Það gustaði köldu utan af sund-
unum< þegar Sveinn K. Sveinsson/
forstjóri Völundar sýndi okkur þar
sali og port. Þar utan dyra eru
háar og breiðar stæður af timbri
um a llt portið/ og yf ir þeim gnæfir
reykháfurinn, byggður um það
leyti er fyrirtækið var stofnað,
þegar vinnuvélar voru drifnar
með gufu. Nú stendur strompurinn
eftir eins og minnismerki, engan
reyk leggur upp úr honum, en
nokkuð farið að hrynja af múr-
steinum úr honum, neðantil. öllu
er óhætt, segir Sveinn og við höld-
um. inn.
í sölunum eru nú vélar, sem ekki
þurfa gufu til að snúast. Sve-nn
kallar einn mannanna þar inni til
sín og kynnir fyrir okkur; Einar
Loftsson, unnið hjá fyrirtækinu i
40 ár.
Eftir að hafa litast þar um,
höldum við á skrifstofu Sveins og
röbbum saman.
- Timburverslunin Völundur var stofnuð
af tuttugu trésmiðum árið 1904, en einn af
stofnendunum var afi minn, Sveinn Jónsson.
Þetta var fyrst og fremst timburverslun en á
fyrstu árunum var þó komið víðar við og
fyrirtækið byggði m.a. hús, t.d. Landsbóka-
safnið. Þá var ýmislegt framleitt á verkstæð-
inu, svo sem hurðir, gluggar og listar og ann-
að sem þarf inní byggingar.
- Hvenær hófst þú störf í Vöiundi?
- Ég kom hingað til starfa 1954. Ég er
verkfræðingur, og hafði þá unnið í sex ár hjá
Vegagerðinni. En ég hafði auðvitað unniði
hér sem unglingur, á surnrin, við afgreiðslu
og þess háttar. 1
- Nú óist þú upp í Reykjavík á kreppuár-
unum. Hvernig var það?
Langl Inn að Tunp
- Atvinnuleysið var auðvitað hræðilegt.
Ég man það, þegar timburskip komu hingað,
að þá voru hér allt að tvö hundruð karlar,
sem biðu fyrir utan og vonuðust eftir vinnu.
Þá þurfti um sjötíu manns til að afferma
skipin, því þá var þetta mest gert með hand-
aflí. Þá var reynt að ráða þá, sent fyrir stórum
fjölskyldum höfðu að sjá, en hinir einhleypu;
frekar látnir sitja eftir. Þetta var hörmungar-
ástand.
Bæjarbragurinn í Reykjavík var þá allur
annar. Þá var bærinn svo miklu minni. Það er
langt inn að Tungu, var þá sagt. Þú skilur það
auðvitað ekki, Tunga var þær fyrir innan
Laugaveg. Þar höfðu hestamenn aðstöðu.
Þaðan lögðu þeir upp f reiðtúra.
- Hvað skemmtu unglingar í Reykjavík sér
við í þá daga?
- Maður spilaði fótbolta og svo fóru menn
á rúntinn, þegar þeir urðu eldri, til þess að sjá'
og hitta skemmtilegt fólk.
- Var rúnturinn til þá?
- Já. En þá gengu menn rúntinn. Það voru
ekki bíltúrar.
Markheppinn
- Og þú spilaðir fótbolta?
- Já, ég var í Val. Ég var hinsvegar aldrei í
K.FUM. Þá var hverfaskiptingin alsráðandi í
fótboltanum. Allir Vesturbæingar voru í KR.
Grettisgatan og Njálsgatan og það svæði til-
heyrði Fram. Valsararnir voru svo-f Austur-
bænum. Það fór minna fyrir Víkingunum.
Það var orðið langt síðan þeir höfðu unnið
nokkuð.
Ég hætti í fótboltanum 1944, lýðveldisárið.
Þá urðum við íslandsmeistarar.
- Varst þú markheppinn?
- Ja, ég skoraði öll mörk Vals í fyrstu
deildinni 1944. Það var Albert Guðmunds-
son, sem bjó þau til, og ég sem skoraði.
- Og hvað voru þau mörg?
" Ég veit ekki hvort ég ætti að svara þessu.
Þau voru fjögur! Þá voru ekki nema fjögur lið
í deildinni og vió lékum bara þrjá leiki. Ann-
ars var ég meira í handboltanum með Val.
Við stóðum okkur bara nokkuð vel, urðum
nokkrum sinnum íslandsmeistarar. En þá var
handboltinn öðruvísi en nú. Þá voru bara sex
manns í liði.
- Hefur handboltinn þá breyst meira. Er
hann t.d. harðari nú en þá?
- Ja, hann var þá þegar orðinn harðari en
hann var, þegar Valdimar heitinn
Sveinbjörnsson innleiddi hann. En hann er
eflaust harðari nú en þegar ég var í þessu. En
munurinn er meiri en sá. Þá lékum við með
þrjá í sókn, tvo í vörn og einn í marki. Og þá
var sóknin frammi á vellinum og vörnin lá
aftar. Þá var það ekki eins og nú, að allir
hlaupa fram í sóknina og síðan aftur í vörn.
- Ferðu oft á leiki nú?
- Nei, ég fer sjaldan. Það er þá helst þegar
góð erlend lið koma hingað að keppa, að ég
fer. Það er svo mikill munur á því hvernig er
leikið nú og þá. Við vorum áð keppa í salnum
í Jóns Þorsteinssonar húsinu. Það var svo
miklu minna en vellirnir sem er keppt á nú.
- Svo fórstu í menntaskóla. Hvernig var
bragurinn þá?
Sdsierhir
- Menntaskólinn var þá miklu minni. Við
vorum ekki nema fimmtíu í hverjum árgangi.
Innan svo lítilla árganga verður auðvitað
meiri samheldni. T.d. hefur minn árgangur
komið saman nærri því árlega frá því við urð-
um fimm ára stúdentar. Félagslífið var þá líka
öðruvísi. Við gerðum mikið með Selið. Þegar
ég var í skólanum, fórum við þangað oft um
helgar með kennurum. Þar vorum við að
vinna við húsið.
- Hvað með kennarana?
- Já, þeir voru áóargir merkilegir. Bogi
Ólafsson, enskukennari t.d. Eftirminnileg-
astur varð mér þó dr. Ólafur Daníelsson.
Hann kenndi okkur reyndar ekki nema eitt
ár. En tímarnir hjá honum voru merkilegir.
Þeir voru á háu plani, mjög abstrakt. Hann
hélt sig ekki endilega við það sem í bókunum
stóð. Nú svo voru þar menn eins og Sigurkarl
SVEIINiN H. SVEIINSSOIN. EORSTJORI VÖEINDAR í HELGARPÓSTSVIDTALI