Helgarpósturinn - 22.03.1984, Side 14

Helgarpósturinn - 22.03.1984, Side 14
GETURVERIÐ TIL eftir Egil Helgason myndJimSmart Guðmundur Mýrdal er Reykvíkingur, fœddur í Hlíðunum fyrir réttum þrjátíu og þremur árum, kvœntur og faðir tveggja barna. Sitt daglega brauð þénar hann af rekstri sólbaðsstofu á Grettisgötunni, blómstrandi fyrirtœkis í skammdegisvertíðinni. Þar starfar hann á morgnana, en mest- anpart dagsins eru það önnur viðfangsefni sem krefjast athygli hans; Guðmundur er nefnilega gœddur dulrænum hœfileikum í ríkum mœli og hefur síðustu árin starfað sem huglœknir eða lœkningamiðill öðru nafni. Guðmundur er ekki maður sem gerir mikið úr þessum hæfileikum sínum - „ég lít þannig á að hver maður hafi þetta í sér í einhvei jum mæli, þótt þeir hafi kannski ekki skilning á því. Eftilvill er þetta ekki svo ólíkt því að sumir eru góðir í stærðfræði og aðrir ekki,“ segir hann sjálfur. Hann er hæglátur í fasi, hárið eilítið farið að grána, augun djúp og undariega græn; hann er ekki maður stóryrða eða mikilla fullyrðinga, ekki eitt augnablik efast maður um að hugur hans fylgi máli, að hann sé heill og sannur í trú sinni á hið yfirskilvitlega, einsog það er stundum nefnt af okkur sem sjáum vart Iengra en nef okkar nær. ,ýg get ekki sagt að ég hafi mikið orðið var við þessa hæfileika fyrr en uppúr tvítugu," segir Guðmundur. „Þó eru óneitanlega einstök atvik í bernskunni sem koma manni skringilega fyrir sjónir þegar maður lítur um öxl. Það er móðir mín sem hefur sagt mér frá fyrstu reynslu minni sem getur taiist dulræn. Ég hef varla verið meira en tveggja-þriggja ára. Hún segir að ég hafi allt- af verið skelfingu lostinn þegar ég kom inná klósettið heima hjá okkur í Drápuhlíðinni og verið að benda á mann sem væri þama inni á klósettinu. Seinna frétti hún að maður hefði eitt sinn hengt sig þama inni. Ég hef talsvert hugsað um þetta eftirá, hvað hafi verið þama á klósett- inu, og helst komist að þeirri niðurstöðu að þetta hafi verið viss orkutiðni, að geðhrifin sem sköpuðust við þennan atburð hafi enn verið þarna í loftinu. Ég held að það sé talsvert al- gengt að gömul geðhrif geti gert vart við sig á slíkan hátt og meira að segja hugsanlegt að maður geti magnað þau meðvitað, gert þau virk þannig að þau verði til ófriðar. Ég get ímyndað mér að þetta geti verið ein af ástæðunum fyrir því sem menn kalla draugagfmg.“ Andlit á flökti Guðmundur á erfiðara með að skýra annan kynlegan atburð f bemsku sinni: ,JÞað er atvik sem alltaf vekur furðu mína,“ segir hann. „Mér var einhvem tíma gefinn kúrekabúningur, bux- ur og vesti. Svo átti að taka mynd af okkur tveimur bræðrunum saman. Bróðir minn átti engan búning og varð að vonum afbrýðisamur og við fórum að kýta einsog gengur og gerist. Til að miðla málum sagði mamma mér að halda bux- unum en láta hann hafa vestið. Það féll náttúr- lega ekki í kramið hjá mér. Það skrítna var svo að þegar myndin kom úr framköllun kom vestið ekki fram á honum, enda þótt hann hefði verið í því. Þetta er staðreynd. En ég verð að viður- kenna að ég hef ekki hugmynd um hvaða ástæð- ur Iiggja þama að baki.“ Að loknu gagnfræðaskólcinámi, 16 ára gam- all, fór Guðmundur á sjóinn og var þar lengst af næstu fimm árin. „Ég hugsaði sama og ekkert um þessa hluti á þessum árum,“ segir hann. „Ég méui að þegar ég var unglingur á sjónum var mér einhverju sinni rétt bók um dulræn efni. Ég las h^ina einsog hvem annan reyfara og fcinnst þetta alveg sjálfsagður hlutur, minnir mig. En ég hugsaði ekki nánar útí það. Það var reyndar eitt sem gerðist á sjónum sem ég botnaði ekkert í fyrr en miklu síðar. Þá höfðum við verið að skemmta okkur eitt kvöldið og þegar ég kom aftur í bátinn og ætlaði að fcira að sofa sá ég andlit á flökti útum aJlt. Ég skildi ekki hver fjárinn þetta var og reyndi að hrista þetta af mér, en það var sama hvað ég gerði - það var allt út í svipum. Næmleiki minn á þessum árum varð oft meiri með víni, en ekki man ég að ég hafi hugsað neitt nánar út í þetta fyrr en síðar." Guðmundur þakkar einkum tveimur persón- um það að hann fór að leiða hugann að dulræn- um málefnum. Annars vegar er það kunningi hans sem hann kynntist þegar hann fór að vinna á Álafossi eftir að hann kom í land; sá iðkaði jóga og las allt sem hönd á festi um dulræn málefni. Hins vegar var það eldri kona sem opnaði að mörgu leyti augu Guðmundar fyrir þeirri óvenjulegu næmi sem hann hefur - „ég fann að í návist hennar varð ég næmari og skynjaði ýmsa krafta sem ég hafði ekki þekkt áður, ég fann að þegar ég var innan hennar kraftsviðs var næm- leiki minn meiri. Svo ég hugsaði með mér; ég hlýt að geta aukið þessa orku svo næmleiki minn verði meiri án nokkurrar jarðneskrar hjálpar...“ Meðfœddir lœkningahœfileikar Þessi tími skipti sköpum í lífi Guðmundar, kannski ekki síst þegar hann hætti á Álafossi og fór að vinna á geðsjúkrahúsi hér í bæ. „Þetta var að mörgu leyti gríðarlega erfitt tí'mabil fyrir mig,“ segir hann. „Ég hafði enga stjóm á þessu, kunni ekki að nýta mér þessa miklu birtingu, kunni ekki að ná góðu sambandi einsog ég kann í dag. Þetta skilningsleysi olli því að ég þurfti að treysta alltof mikið á sjálfan mig, mína eigin orku. Því var ég orkulítill heilu dagana og fann mikið af óæskilegúm áhrifum innra með mér. En þetta var mikill skóli, því er ekki að neita." Guðmundur nefnir ýmis dæmi frá geðsjúkra- húsinu þessu til áréttingar: „Það var stúlka sem gat ekki sofið og leið á allan hátt mjög illa. Ég var að reyna að róa hana niður, tók utan um hana og fcinn um leð að það var einsog flæddi kríiftur út úr mér, einsog hryggurinn í mér bók- staflega tæmdist yfir í hana. Undireins hætti þessi óró í henni og hún var góð til heilsunnar næstu mánuðina. En mér leið hryllilega illa á eftir, enda kunni ég ekki að sækja kraft í neina orku nema mína eigin. í annað skipti man ég að mig dreymdi tvær tölur. Ég taldi þær út á alm- ancikinu og í bæði skiptin stóð heima að ég var kallaður út á aukavakt hjá sjúku fólki. í fyrra skiptið var ég hjá konu sem var mjög illa haldin. Ég settist niður og fór að tala við hana og allt í einu var einsog blátt ljósflæddium allt herberg- ið og það var einsog við mcinninn mælt - konan rotaðist á staðnum einsog ég hefði slegið hamri í hausinn á henni. Þá hafði hún ekki getað sofið í viku. Nokkru síðar var ég aftur kallaður á vakt hjá henni og eftir tvær-þrjár vikur var hún út- skrifuð. Það kom líka fyrir þegar ég var að svæfa fólk að mér fannst einsog einhver stæði fyrir aftan mig og legði glóheita hönd á öxlina á mér. Þetta var mjög uppörvandi fyrir mig á þessum tíma.“ Guðmundur segir frá því að þegar hann var búinn að vinna í tæpt hálft ár á geðsjúkrahúsinu hcifi hann farið á miðilsfund í fyrsta sinn. ,Á vissan hátt var ég í raun farinn að vinna að huglækningum án þess að ég gerði mér grein fyrir því. Eg skynjaði vissa krafta og áhrif og öflugar tilfinningar, en ekki að ég hefði neina sérstaka hæfileika. Svo fór ég á miðilsfund hjá enskri konu.Þaðfór allt rólega af stað, en svo er allt í einu eins og kvikni á henni og hún segir við mig: „Heyrðu, þú ert með meðfædda Iækningahæfileika!" Hún hélt áfrcim að tala um þetta og sagði að þetta væri svo áberandi að við þyrftum endilega að reyna að gera eitthvað í þessu. Ég var náttúrlega ein augu, hafði aldrei kynnst svonalöguðu fyrr, en þarna má segja að hafi opnast vissar dyr fyrir mér. Ég fór að prófa mig áfram og reyna að skipuleggja betur það sem ég hafði orðið var við, bláa ljósið, kraftöld- urnar.. Samt segir Guðmundur frá því að það hafi tekið heilt ár að jafna sig eftir árin tvö á geð- sjúkrahúsinu. „Þetta var alltof stór skammtur," segir hcUin. ,ýg varð hálf fráhverfur þessu um tíma. Eftir það fór ég að reyna að einbeita mér að því að ná meiri stjóm á þessum hæfileikum." Erfiður þjálfunartími Em þetta þá hæfileikar sem hægt er að þroska, þjálfa upp? ,Alveg tvímælcllaust,‘, svarar Guðmundur. „Næmleiki er auðvitað frumskilyrði til að skynja, næmleikann er hægt að auka smátt og smátt. Maður hefur séð fólk sem telur sig ekki hafa neina sérstaka hæfileika koma mjög vel út eftir nokkurn tíma. En það er ekki nóg að hafa hæfileikana, það verður líka að þjálfa þá. Haf- steinn miðill segir frá því að hann hafi verið fimm ár í þrotlausri þjálfun áður en hann náði svona langt. Þó hafði hann óvenju mikla hæfi- leika. Hann segir líka frá því að þessi þjálfunar- tími hafi á köflum verið einsog martröð fyrir hann. í rauninni er þetta ekki ólíkt háskólanámi, maður verður að reyna að komast ofan í kjölinn á hlutunum til að ná einhverjum árangri. Ann- ars er hætt við að þetta verði hálf stjómlaust, sem getur verið stórvarasamt." Hvemig fer þá þjálfunin fram? „Eftilvill er ekki svo mikið sem hægt er að læra af öðrum miðlum í sjálfu sér. Enda þótt maður sjái hvemig þeir staría, þá em miðlamir jafnólíkir og fólkið er margt. Maður verður að prófa sig áfram smátt og smátt og reyna að ná betri tökum á þessu. Hins vegar er það ómetcin- legt að hafa stuðning frá fólki sem hugsar eins, það gefur manni kjark til að reyna meira." Það var í fyrra að Guðmundur fór að stunda lækningarnar fyrir alvöm. Þá hafði hann aðset- ur í húsi Sálarrannsóknafélagsins og tók á móti sjúklingum eins og hver annar læknir. Nú hvílir hann sig um tíma, en hyggst taka aftur til við lækningarnar innan tíðar. Jætta var í raun miklu erfiðcna en ég bjóst við,” segir hann sjálf- ur. „Þetta krafðist af manni gífurlegrar einbeit- ingar og jók kraftinn hinum megin að sama skapi. Það kemur of mikið cif fólki og því miður útilokað að leysa öll þeirra mál. Það er ekki nokkur leið að starfa á þeim gmndvelli að menn komi hver á eftir öðrum á hálftí'ma fresti. Ég vil starfa áfram á lækningasviðinu, en reyna að finna nýjan gmndvöll svo ég geti þjónað þessu betur og réttar." Fólk hefur lœknast Nú brosa eflaust margir útí' annað þegar þeir heyra þetta orð, lækningamiðill; aðrir fussa lík- lega og sveia. Telur Guðmundur sig hcifa getað hjálpað fólki í starfi sínu? Já, ég og vinum mínum og sjuklingum ísam- einingu hefur tekist að koma ýmsu til leiðar. Sumir hafa fengið tímabundinn bata, öðrum hef- ur tekist að losna algjörlega við sín mein. En ef sjúkdómurinn er mjög gróinn treysti ég mér oftast ekki til að lofa meiru en að fólki líði eitthvað betur. Það er ákaflega sjaldgæft að það gerist kraftaverk eða eitthvað þessháttar. En vissulega hefur fólk læknast, það er enginn vafi á því. Og líka í gegnum símann. Um þessar mundir starfa ég nær eingöngu í gegnum síma. Það kemur fyrir þegar fólk hringir í mig að ég skynja undir eins og ég tek upp tólið hvað geng- ur að því og get jafnvel lýst því sem það ætlaði að segja. Ég get nefnt eitt dæmi um svona lækn- ingu í gegnum síma: Þá hringdi í mig kona og bað mig fyrir unglingsstrák sem var með krabbamein á alvarlegu stigi. Konan sagði mér að læknunum litist ekkert á blikuna. Hann var rúmfastur, en eftir þrjár vikur var hann kominn á fætur og út á sjó. Ég vil meina að það sé ekki síður sjúklingurinn en utanaðkomandi kraftar sem geti skapað skilyrði fyrir slíkri lækningu jafnvel þótt sjúkdómurinn sé slæmur. Þegar vonin er sterk, lífsviljinn og lífslöngunin, hleypur kannski margfalt meiri kraftur í gegn- um mig en ég get skapað upp á eigin spýtur. Ég álít að líkciminn okkar sé að mestu leyti orku- svið, þótt við skynjum hcuin svona sem efnis- svið (Guðmundur bankar f borðið til að leggja áherslu á orð sín). Ég tel líka að við ákveðnar aðstæður geti efnissviðið umbreyst í orkusvið á mjög skömmum tí'ma, næstum einsog hendi sé veifað. Til þess þarf utanaðkomandi krafta og líka mjög sterka jákvæða tilfinningu hjá þeim sem er sjúkur. Við slíkar aðstæður held ég að hið ótrúlegasta geti gerst.“ í framhaldi af þessu tali um innri krafta snýst samtal okkar Guðmundar að afreksmanninum mikla, Guðlaugi Friðþórssyni úr Vestmannaeyj- um,og sundi hans. Guðmundur: „Ég las það í einhverju blaði að strákurinn í Vestmannaeyjum væri sannfærður um að æðri máttarvöld hefðu hjálpað honum. Ég álít aftur á móti að það sé hann sjálfur, kjarkurinn og lífs- viljinn í honum,sem gerði hið ótrúlega trúlegt. Honum tókst á einhvem hátt að vekja hin djúpu sofandi öfl í sér. Þannig er það með hvem ein- asta mann, þegcir þessir kraitar vakna getur hið ótrúlegasta gerst. Tökum annað dæmi um þann kraft sem býr í mannssálinni: Ég kom á sam- komu upp í Fíladelfíu fyrir nokkrum árum. Þá sá maður fólk sem taldi sig vera í beinu sambandi við Guð, innbyrti mikinn kraft og logaði allt að inncui. Ég tel hins vegar að þama hafi ekki verið neinn Guð á ferðinni, heldur hafi fólkið bara opnað sjálft sig svona kröftuglega, opnað þess- ar dyr með trú sinni. En hugurinn er náttúrlega mótaður í ákveðna mynd, þannig að hann er ekki reiðubúinn að horfast í augu við þetta." Ölduhreyfing að handan Aftur víkjum við talinu að lækningastarfi Guðmundar. Hverjum augum lítur hann þau öfl sem hann telur sig vera í sambandi við - em þetta ákveðnar persónur fyrir handan eða ein- hver óskilgreindur kraitur? „Þessi enski miðill sem ég fór til, Ethel, sagði mér að það væri svissneskur læknir sem vildi ná sambandi við mig. Hún sagði allt í einu eitt- hvað á þessa Ieið: Hann er búinn að setja sig í samband við mig og vill handsala við þig sam- starfi í framtíðinni. Þetta er höndin hans, þótt þú sjáir mína. Ég sá þetta ekki sjálfur, þannig að ég hef náttúrlega ekki aðra vissu fyrir þessu en hennar orð. En ég skynja þetta bæði sem kraft og persónur, þótt ég geti ekki nafngreint þær.“ Geturðu lýst fyrir mér hvað gerist þegar þú nærð sambandi, eins og það er kallað? „Ég finn að það bætist eitthvað við héma (Guðmundur bendir á hnakkann á sér og brosir strákslega), eitthvertkraftsvið.Stundum finn ég

x

Helgarpósturinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Helgarpósturinn
https://timarit.is/publication/47

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.