Helgarpósturinn - 05.04.1984, Blaðsíða 20

JAZZ
Blúsað ípöbbi ogskemmusal
Það var mikill blús í Reykjavík um helg-
ina. San Francisco blús bandið lék í Sigtúni
á sunnudagskvöld og í Pöbbinum Hverfis-
götu 46 á mánudagskvöld. Þetta voru ólík
kvöld þó hljómsveitin væri sú sama og réðu
húsakynni miklu þarum; því ólíkt er nota-
Iegra í kránni en skemmusalnum.
Það er ekki hægt að segja með sanni að
piltarnir í San Francisco blús bandinu séu
miklir listamenn - þetta eru ágætir búllu-
blúsarar og tókst mætavel að koma upp
notalegri stemningu þar sem fætur iðuðu,
höfuð hristust og hendur klöppuðu. Þeir
voru ekki vel samstilltir í Sigtúni, enda sal-
urinn ekki sá besti í veröldinni til tónleika-
haids. Það var dálítið skemmtileg upp>á-
koma þegcu- rcifmagnið fór ai Reykjavík og
nágrenni. Hlaupið var upp til handa og fóta
og sent eftir þremur kassagíturum en því
miður kom rafmagnið ciftur í þann mund er
bandið var að blúsa fyrsta blúsinn raf-
magnslaust. Þeir gripu rciftólin en gaman
hefði verið að heyra þá lengur rafstraums-
lausa.
Það er enginn sem ber höfuð og herðar
yfir aðra í þessu bandi einsog í Mississippi
Delta blús bandinu þar sem Sam Myers blés
í munnhörpuna og þandi raddböndin svo
seint gleymist. Craig Horton, sem er fyrir-
liði þeirra San Francisco manna, er góður
söngvari og raddsterkur en hann er afleitur
gítcunsti og ekki er Warren Cushenberry
neinn virtuós. Basscileikarinn Larry Young
og trommarinn Robert Denegals héldu takt-
inum og er ekki meira um þá að segja.
Munnhörpuleikarinn Gene, ,Bird Legs" Pitt-
man var skemmtilegastur þeirra félaga og
blés oft fallega og kröftuglega í munnhörp-
una.
Það er kominn tími til að fá fyrsta flokks
blúsband til íslands og vonandi verður þess
ekki of langt að bíða að einhver af meistur-
um blúsins gisti okkur - þeim fer óðum
íækkandi.
Heimildamyndin um Bix
Fyrir rúmum mánuði sýndi kvikmynda-
klúbburinn Norðurljós kanadíska kvikmynd
um eina af goðsagnapersónum djassins
kornetleikarann Bix Beiderbeck. Ekki var
fjölmenni á sýningunni, en þeir djassáhuga-
menn er sáu hcuia luku upp einum munni um
að fleiri yrðu að njóta. Því hcifa Jazzvakning
og Jazzdeild Tónlistarskóla F.ÍJJ. fengið
myndina til endursýningar og verður hún í
Norræna húsinu á mánudagskvöldið 9. apríl
kl. 20.00 og er aðgangur ókeypis og öllum
heimill.
í þessari mynd er leikin tónlist með Bix og
fleiri snillingum hins hefðbundna djass og
auk þess er sýnd 5 sekúndna kvikmynd sem
til er af Bix, meira er nú ekki varðveitt. Mikill
fjöldi ljósmynda skreytir tólistina og viðtöl
eru við vini, ættingja og samverkamenn Bbc,
s.s. Hoagy Carmichael, Jess Stacy, Doc
Chetham og Artie Shaw. Einstakt tækifæri til
að kynnast manninum á bak við goðsögnina
um Ieið og trylltír tónar Jazz Me Blues, Royal
Garden Blues, Singing’ The Blues, Tiger Rag
o.fl. ópusa bercist um salinn.
Önnur skífa ungstimisins
Wynton Marsalis: Think of One (CBS
25354).
Dreifing: Steinar hf.
Þá er önnur skífa Wyntons Marsalis loks-
ins komin í hljómplötuverslanir í Reykjavik
Skífa þessi varð í þriðja sœti lesendakosn-
inga doum beat í desember sl. þegar kosið
var um djassplötur ársins. Star People Miles
Davis lenti í fyrsta sæti og Quartett með
Herbie Hancock í öðru sæti, en á þeirri skífu
blæs Wynton í trompetinn. Marsalis var
sjálfur kosinn djassleikari ársins og tromp-
etleikari ársins einsog allir djassgeggjarar
vita.
Á þessari skífu leikur kvintett: Wynton á
trompet, bróðir hans Branford á sóprcin og
tenórsaxafón, Kenny Kirkland á píanó, Phil
Bowler og Ray Drummond á bassa og Jeff
Watts á trommur. Verkin eru átta og hefst
skífan á Knozz-Moe-King eftír Wynton
samið í EiSP-stíl Miles Davis - síðan kemur
ballaða eftir Kirkland a la Hcincock: Fuchia,
þá vindur Wynton sér í slagarann gamlaAfy
Ideal og fyrri hlið lýkur á verki Drummonds:
What Is Happening Here (Now)? sem minnir
óneitanlega á þau verk sem trompetleikar-
inn John McNeil semur í ESP-stílnum. Hlið 2
hefst á Monk-ópusinum Think ofOne, sem
Marsalis hefur útsett snilldarlega, þá kem-
ur ESP-verk eftir Wynton: The Bell Ringer,
þar sem Branford fer á kostum á sópraninn,
en hann er mun persónulegri og skemmti-
legri sópranisti en tenóristi. Later nefnist
stórskemmtilegt verk eftir Wynton og er
trompetsólóinn hans þar gull (einsog aðrir
sólóar hans á skífunni) og vitnar hann í Rex
Stewart og Red Allen og aðra horfna kappa á
glaðbeittan hátt. Skífunni lýkur á hinni und-
urfögru ballöðu Ellingtons: Melancholia og
blæs Wynton með dempcira.
Allur hljóðfæraleikur á þessciri skífu er
óaðfinnanlegur og margt mjög skemmtílega
gert og sumt stórvel. Að vísu má oft heyra
enduróma af list horfinna snillinga en hvað
um það - bræðumir eru rétt tvítugir og önn-
ur ungmenni blása ekki betri djass um þess-
ar mundir.
Blúsararnirfrá San
Francisco í Sigtúni -
tókst mætavel að
koma upp notalegri
stemmningu.
Smartmyndir
POPP
Tvœr sem lofa góðu
TheStyle Council - CaféBleu
The Jam var líklega einhver vinsælasta
hljómsveit sem starfandi hefur verið í Bret-
landi frá því að Bítlamir o.fl. vom upp á sitt
besta á miðjum sjöunda áratugnum. Þetta
kann einhverjum hér uppi á íslandi að þykja
undcirlegt, því The Jam var aðeins þekkt hér í
frekar þröngum hópi. íslendingcir vom raun-
ar ekki einir um að meðtaka ekki hljómsveit
þessa, því hún náði aldrei umtalsverðum
vinsældum utan heimalands síns. Þar var
hins vegar nánast sama hvað þeir sendu frá
sér; allt fór í efstu sæti vinsældalistanna.
Þrátt fyrir þessa velgengni fannst Paul
Weller, höfuðpaur The Jam, nóg komið af
svo góðu og í lok árs 1982 hætti hljómsveitin
störfum. Weller sat þó ekki lengi aðgerða-
laus og snemma á síðasta ári kom út fyrsta
plata nýrrar hljómsveitar hans. Var þetta lítii
plata sem innihélt lagið Speak Like A Child,
en alls komu frá þeim á árinu fjórar litlar
plötur.
Hljómsveit sína kallar Weller Style
Council en auk hans er aðeins einn fastur
meðlimur í henni. Sá heitír Mike Talbot og
lék hann áður með hljómsveitunum Merton
Parkas og Dexy’s Midnight Runners. Þeir fá
svo sér til liðsinnis aukahljóðfæraieikara
eftir þörfum.
Nú er komin út lyrsta stóra plata Style
Council og heitir hún Café Bleu. Að vísu kom
úf seint á síðasta ári stór plata sem heitir
Introducing The Style Council, en þar var ein-
ungis um samansafnsplötu að ræða, með
lögum af litlu plötunum.
Satt að segja kemur þessi nýja plata mér á
óvar tónlistarlega séð, en varla er hægt að
tala um að þar sé einhver ein stefna ráðandi,
heldur virðist vaðið úr einu í annað.
Fyrri hliðin inniheldur eitthvað sem helst
mætti kalla ,rnood“ tónlist. Fjögur af sjö
lögum hliðarinnar eru einungis leikin. Heild-
aryfirbragðið er rólegt og bregður þar fyrir
ýmsum taktbrigðum. Það eru áhrif frá jazzi,
suður-amerískri tónlist og fleiru. Samsuða
þessi virkar svo sem mjög þægilega á mann
en samt finnst mér nú vanta eitthvert púður í
þetta. Það væri kannski hægt að kalla þetta
velheppnaða „dinnermúsík".
Seinni hliðin er gerólík hinni. Þar gefur að
heyra raplag, diskólag, áhrif frá soultónlist
og fleira. Sem sé allt mun líflegra og að mínu
mati er þessi hluti plötunnar mun betri.
Það er einkum eitt sem ég sakna á Café
Bleu og það er að ekki skuli vera þar að finna
eitt einasta rokkað lag. Það má því aldeilis
segja að Weller hafi snúið við blaðinu, frá því
sem hann var að gera með The Jam.
Annars eru lögin flest vel samin og hljóð-
færaleikur er mjög góður. Einkum fer þó
Talbot á kostum á hljómborðin sín. Weller á
ágætar rispur á gítarinn en hann spilar auk
þess nær aJlan bassa á plötunni, ásamtýmsu
fleiru. Blásturshljóðfæri setja víða skemmti-
legan svip á flutninginn. Þess má svo geta að
Weller syngur vel og það síima er að segja
um aðstoðarsöngvara, sem fá allmikið pláss.
Það er greinilegt að á Café Bleu eru The
Style Council að gera námkvæmlega það
sem þá langar til, án tillits til þess hvort það
'hefur möguleika á vinsældum eða ekki. Það
má deila um þá stefnu sem tekin hefur verið
en það verður ekki deilt um það að þetta er
vel gerð plata.
TheAlarm -Declaration
Ef litið er á vinsældalistann breska þessa
dagana kemur í ljós að meginhluti laganna
sem eru á topp tíu eru með bandarískum
flytjendum og jafnframt að það er diskó-
tónlist sem ræður ríkjum. Út frá því mætti
ætla að hljómsveit eins og The Alarm ætti
litla möguíeika á vinsældum. Raunin er þó
önnur, því nú þegar hafa þeir komið tveim-
ur lögum hátt á lista, þ.e. Sixty Eight Guns
og Where Were you When the Storm Brok.é
Þessi lög eru, eins og raunar önnur lög
hljómsveitarinnar, frekar gamaldags rokk-
lög að uppbyggingu.
Það sem The Alcum eru að gera er nefni-
lega ekkert nýtt en samt sem áður hljóma
þeir ótrúlega ferskir í þeirri diskóveröld
sem við lifum nú í. Að mörgu leyti minna
þeir nokkuð á The Clash og þá einkum í
söngnum. Hljóðfæraskipanin er einföld;
trommur, bassi, rafmagnsgítar og það sem
kannski gefur þeim helsta sérkenni sitt er
kassagítamotkun.
Laglínurnar eru flestar þeirrar gerðar að
þær syngja í hausnum á manni löngu eftir
að platan er búin og mig undrar satt að
segja ekki að þeir skuli vera vinsælir. Nýja
stóra platan þeirra, Declaration, er nefni-
lega alveg þrælgóð. Þar er að finna tvö fyrr-
nefnd lög, auk annarra sem sum hver eiga
góða möguleika á að verða vinsæl, svo sem
Marching On, Third Light og Blaze Of Glory.
Það er því óhætt að segja að The Alarm
fari vel aí stað með þessari fyrstu plötu
sinni og vonandi er þetta aðeins byrjunin á
góðri þróun. Efniviðurinn er fyrir hendi; það
er bara að viðhalda eðlilegri þróun og þá
förum við vonandi að heyra fleiri hressileg-
ar rokksveitir sem þessa.
20 HELGARPÓSTURINN