Helgarpósturinn - 07.02.1985, Page 25

„ALDREI VERIÐ
HANDLAGINN"
segir Rolf Johansen vélvirki
„Upphaflega ætlaði ég mér að
verða loftskeytamaður. Ég var
meira að segja svo staðráðinn í
því að ég þreytti inntökupróf til
að geta byrjað nám á þessu
sviði...“
En hvað svo?
„Blessaður vertu, ég kolféll, og
hef svo ekki hugsað um þetta
meira."
En hversvegna loftskeytamaður
fremur en allt annað?
„Jú, sjáðu til, kallarnir sem
gegna þeim starfa, klæðast svo
fallegum fötum en gera ekki
neitt. Það er þá helst að þeir
rífist við brytann, og svo þegar
þeir koma í land fara þeir strax
frá borði og láta ekki sjá sig fyrr
en rétt í þann mund sem verið
er að kasta landfestum. Mér
fannst þetta upplagt líferni."
Nú ertu mikið á skaki á bátnum
þínum í öllum fríum. Hefur þér
aldrei komið til hugar að gerast
háseti á bát?
„Ja, ég er alveg viss um það að
ég myndi njóta mín mjög vel í
fiskinum úti á sjó, þó ekki á
togara, heldur á svona tíu til
tuttugu tonna mótorbáti. Snert-
ingin við náttúruna er algjör við
slíkar kringumstæður."
Ertu fiskinn?
„Ég veit ekki. Það sem ég sæki
nú helst út á hafið er þessi
vellíðan sem stafar af bylgju-
hreyfingunum. Fiskurinn er ekki
beint aðalatriðið."
Þannig að þetta yrði sjálfsagt
tapútgerð hjá þér ef út í hana
væri farið?
„Jú, til að byrja með...“
Hvað með vélvirkjunina, kanntu
eitthvað fyrir þér í henni?
„Nei, því miður, ekki nokkurn
skapaðan hlut. Ég hef aldrei
verið handlaginn maður og
aldrei getað sett það saman sem
ég hef einu sinni tekið í sundur.
Geta mín þarna á vélaverkstæð-
inu kom mér því engan veginn á
óvart. ..“
„MEÐ SMURN-
INGU í
BLÓÐINU"
segir Egill Bjarki Gunnarsson
stórkaupmaöur
„Ég hugsa nú að það umhverfi
sem maður elst upp við í æsku
hafi mest mótandi áhrif á það í
hverju maður lendir seinna á
lífsleiðinni. Hvað mig varðar, þá
hef ég svolitla smurningu í blóð-
inu. Pabbi minn og eldri bróðir
eru báðir vélvirkjar."
Þetta segir Egill Bjarki Gunnars-
son. Hann útskrifaðist úr Vél-
skólanum vorið 1984, en hefur
síðan verið á samningi í vél-
virkjun á vélaverkstæði Björns
og Halldórs við Síðumúlann í
Reykjavík. „Annars er ég uppal-
inn á Skagaströnd, eða Country-
Beach, eins og gárungarnir kalla
staðinn núorðið," segir Egill
Bjarki.
„Ég væri ekki að fást við þetta
starf ef ég hefði ekki gaman af
því,“ svarar hann, þegar hann er
spurður að því hvort vélvirkjun
sé einnig áhugamál hans, fyrir
utan að vera hans launaða
* vinna. „Þetta starf er spennandi
á sinn hátt, fjölbreytt og gefur
góða tekjumöguleika, auk þess
að vera fag sem gefur innsýn á
mjög breitt svið.“
Hefurðu aldrei pælt í því að fara
út í bísness, nú ertu að minnsta
kosti kominn með dagsreynslu á
því sviði?
„Jújú, mér hefur svo sem komið
það til hugar að setja á stofn
eigið verkstæði og vera sá sem
stjórnar og tekur ákvarð-
anirnar. En það er ekki þar með
sagt að eitthvað verði úr þeim
vangaveltum...“
Vantar þig kannski þorið?
„Nei, ég tel mig nú vera ágæt-
lega ákveðinn að eðlisfari. Mér
skilst að það sé kostur í bísness.
Svo á ég þrjóskuna til. Hún ætti
að hjálpa."
Þannig að þú hefðir vel getað
stjórnað Rolf Johansen &
Company eitthvað lengur en
eina dagstund?
„Ég er ekkert frá því. Annars
fannst mér hvað verst við þessi
vistaskipti sú líkamlega afslöpp-
un sem þeim var samfara. Þetta
er engin hreyfing sem er á
manni í svona starfi, engin átök.
Ég býst við að ég ætti vont með
að venja mig við þessa kyrrsetu
til langframa og svo er maður
svo andskoti hreinn allan dag-
inn...“
Rolf Johansen vélvirki
með ákveðnar hug-
myndir um það hvern-
ig redda eigi þessum
stimpli I loftpressu-
mótornum, en ekki er
að sjá á vinnufélaga
hans að hann sé hon-
um sammála. Á inn-
felldu myndinni sést
Rolf í því umhverfi
sem hann á að venjast
sem stórkaupmaður.
Egill Bjarki Gunnars-
son stórkaupmaður á
tali við einn aðila úr
viöskiptabankanum,
en f þetta sinn voru
ekki teknar neinar
meiriháttar ákvarðanir,
fyrirtækinu eflaust fyrir
bestu. Á innfelidu
myndinni má sjá Egil
Bjarka við slna venju-
legu vinnu, vélvirkjun,
en þarna er hann að
HELGARPÓSTURINN 25