Helgarpósturinn - 04.07.1985, Side 16

KVIKMYNDIR
eftir Ingólf Margeirsson og Sigmund Erni Rúnarsson
Félagi Fálkinn og fannamaöurinn ferlegi
Háskólabíó: Fálkinn og Snjómadurinn (The
Falcon & The Snowmanjirk-k
Bandarísk, árgerd 1984. Handril: Steven
Zaillian eftirsögu Robert Lindsey. Tónlist.-Pat
Metheny/Lyle Mays. Framleidendur: Gabriel
Katzka/John Schlesinger. Leikstjórn: John
Schlesinger. Adalhlutverk: Timothy Hutton,
Sean Penn, Pat Hingle, Richard Dysart,
David Suchet, Boris Leskin og fl.
Hinn vandaði breski leikstjóri John
Schelsinger er á ferðinni með nýja mynd
sem sækir efnivið sinn til raunveruleikans:
Tveir ungir bandarískir menn voru teknir
fyrir njósnir í þágu Sovétmanna á liðnum
áratug. Hvernig getur slíkt gerst? spyr í
kynningu myndarinnar. Jú, kaþólsku kór-
drengirnir úr amerísku miðstéttinni vaxa úr
grasi; annar þeirra, Daulton Lee (frábærlega
leikinn af Sean Penn), verður æ kræfari
fíkniefnasali. Hinn, Christopher Boyce
(Timothy Hutton), hefur einkum áhuga á
fálkatamningum, en gerist starfsmaður
einkafyrirtækis sem framleiðir flókinn
tæknibúnað, sem m.a. er notaður í þágu CIA.
Einn daginn er Boyce situr við telexinn,
uppgötvar hann að upplýsingar frá
leyniþjónustu Bandaríkjanna leka oft og
iðulega inn á vélar fyrirtækisins. Pað rennur
upp ljós fyrir unga manninum; CIA tekur
þátt í að steypa erlendum ríkisstjórnum,
grefur undan ýmislegri starfsemi sem er
óhagstæð Ameríkönum o.s.frv. Þetta
sjokkerar Boyce og hann ákveður að lauma
upplýsingum áfram til Sovétríkjanna
gegnum sendiráð þeirra í Mexíkó, í því skyni
að stemma stigu við ólöglegri starfsemi CIA.
(Þvílík einfeldni, hugsar maður með sjálfum
sér). Til þess arna fær hann vin sinn Lee, sem
gerist ríkari og ruglaðri á dópsölu og neyslu
með degi hverjum. Lee fer til Mexikó og inn
í sendiráðið, þar sem hann hittir hinn þjála
KGB-mann Alex (sem David Suchet leikur af
stakri prýði). Samvinna hefst og piltarnir
Austurbœjarbíó: Raunir saklausra (Ordeal
by Innocencejkk
Bresk/bandarísk, árgerö 1984.
Handrit: Alexander Stuart eftir sögu Agöthu
Christie. Tónlist: Dave Brubeck. Framleid-
endur: Meneham Golan/Yoram Globus.
Leikstjóri: Desmond Davis. Adalhlutverk:
Donald Sutherland, Faye Dunaway, Christ-
opher Plummer, lan McShane, Sarah Miles,
Diana Quick, Anette Crosbie, Michael Elpick
o.fl.
Eg verð að viðurkenna eitt strax: Ég hef
aldrei verið yfir mig hrifinn af Agöthu Christ-
ie. Mér hefur alltaf fundist bækur hennar
vera ofhlaðnar persónum, atburðum og
flóknum vísbendingum sem gjörsamlega er
vonlaust að greiða úr, því allar veigamestu
upplýsingarnar koma fram á síðustu blaðsíð-
um bókanna. En sennilega er ég bara vondur
leynilögreglumaður. Engu að síður helltist
þessi tilfinning yfir mig aftur þegar ég sá
Raunir saklausra. Söguþráðurinn er ekki
orðnir að Treholtum án þess að gera sér
almennilega grein fyrir því. Lee, sem gengur
undir heitinu Snjómaðurinn, lítur á þetta
sem hörkudjók, vill fá rússana í dópdíl og fer
að verða ferlega óþægilegur fyrir
upplýsingaþjónustuna í austri. Boyce, sem
gengur undir dulnefninu Fálkinn, fer hins
vegar til Mexikó til að stöðva leikinn. En
beinlínis einfaldur: Dr Calgary (Sutherland)
steingervingafræðingur kemur til Dart-
mouth, Devon í Bretlandi eftir tveggja ára
fjarveru á Suðurheimskautinu. Hann hyggst
skila heimilisfangabók ungs manns sem
hann hefði tekið upp í bíl sinn fyrir tveimur
árum. Þegar hann kemur á foreldraheimili
mannsins, fær hann að heyra að búið sé að
hengja manninn fyrir morð á móður sinni
(Dunaway). Steingervingafræðingurinn get-
ur hins vegar upplýst, að á sama tíma og
morðið var framið sat ungi maðurinn í bíl
hans, hér sé því um réttarmorð að ræða.
Enginn virðist hafa áhuga á að opna málið
að nýju, hvorki pabbinn (Plummer), sem er
roskinn séntílmaður með byssudeílu,- ritari
hans (Quick) — alveg rétt, þau njótast á laun
— heimilisfólk annað, né lögregluyfirvöld.
Doktorinn gefst ekki upp og hefur eigin
rannsókn, og þá fer atburðarásin að verða
flóknari og tvö lík bætast við áður en lausn
fæst — með miklum og óvæntum upplýsing-
um í lokin — eins og Agöthu er von og vísa.
sorrý félagi Fálkinn, njet. Maður rífur sig
ekki úr faðmi rússneska bjarnarins svona
fyrirvaralaust. Altsó vond mál í uppsiglingu.
Fálkinn og Snjómaðurinn er bæði spennandi
og skemmtileg mynd, og það er ekki síst að
þakka afbragðsleik þeirra Penn og Suchet^að
ógleymdu vönduðu handverki, sérstaklega
klippingu. — IM.
Kannski hefði mátt sjóða saman skemmti-
legt handrit og jafnvel spennandi kvikmynd
upp úr þessari sögu. Desmond Davis leik-
stjóra (með minni spámönnum Breta; á þó
eina góða mynd, Stúlkan með grænu augun
(1964)), tekst þó að klúðra þessu; myndin
sýnir aðallega Donald Sutherland þramma
um í breskri þoku, klæddan síðum ullar-
frakka með uppbrettan kraga, tortrygginn á
svip í leit að nýjum sönnunargögnum.að við-
bættum síendurteknum ,,flassbökkum“ í
svart/hvítu sem klippt eru inn. Af einhverri
óskiljanlegri ástæðu hefur djasstónlist Bru-
becks orðið fyrir valinu, sem er stórgóð í
sjálfu sér, en passar ansi illa inn í andrúmsloft
breskrar morðsögu annó 1956. Enskt og
bandarískt stjörnulið prýðir hlutverka-
skrána, en allt kemur fyrir ekki, þessi for-
múla gengur því miður ekki upp, og myndin
verður bæði stemmnings- og spennulaus. En
kannski mætti segja að þetta væri saklaus
skemmtun.
-IM.
Saklaus skemmtun
Nú er Bond brugðið
Bíóhöllin: Víg í sjónmáli (A Wiew to A
Killjkk
Bresk, árgerd 1985.
Leikstjórn: John Glen. Handrit: Richard Mai-
baum og Michael G. Wilson. Kvikmyndun:
Alan Hume. Tónlist: John Barry og Duran
Duran. Aöalhlutverk: Roger Moore, Christ-
opher Walken, Grace Jones, Tanya Roberts.
Framleiðandi: Albert R. Broccoli og Michael
G. Wilson.
Það sem heist hefur einkennt Bond-mynd-
ir undanfarinna ára er fyndni, spenna, feg-
urð og fáránleiki. Þessi blanda hefur yfirleitt
tekist afburðavel, svo úr hefur orðið snjöll og
vinsæl afþreying, og það sem meira er; fyrir
fólk á öllum aldri. Víg í sjónmáli mun vera
fjórtánda Bond-myndin og þar af sú sjöunda
þar sem Roger Moore fer með hlutverkið.
Að vanda eru vondir menn að aðhafast
eitthvað Ijótt úti í heimi og þá sjálfsagt
kommar, ef ekki þaðanaf verri illmenni. í
þetta sinn greinir frá Austur-Þjóðverja sem
gerst hefur mikill iðjuhöldur vestan járn-
tjalds og býst til að sölsa undir sig örtölvu-
markaðinn með öllum tiltækum ráðum.
Hann er og geðveikur, sem gerir hann
hættulegri. En Bond fer engu að síður af
stað, enda maður vanur að leysa verkefni af
vonlitla taginu.
Þessi mynd nær samt aldrei sama risi og
flestar fyrri Bond-myndirnar. Það sem helst
Laugarásbíó: Áin (The Riverjkkk
Bandarísk, árgerd 1984.
Leikstjórn: Mark Rydell. Handrit: Robert
Dillon. Kvikmyndun: Vilmos Zsigmond. Tón-
list: John WiUiams. Aöalleikarar: Mel Gib-
son, Sissy Spacek, Scott Glenn.
Fjölskyidudramað virðist á ný eiga vax-
andi vinsældum að fagna vestanhafs, og
nægir þar að nefna kvikmyndir á borð við
Ordinary People, í fylgsnum hjartans og The
River. Síðasttalda myndin er hér til umfjöll-
unar, þetta nýjasta verk leikstjórans Mark
Rydells. Það má Ijóst vera af síðustu myndum
hans, hversu heillaður hann er af náttúrunni;
veldur því er skortur á spennu, húmor og
þessum villtu atriðum sem jafnan hafa nálg-
ast fáránleikann á sinn barnalega en bros-
lega hátt. A Wiew to A Kill er þó síður en svo
alvond afþreying. Það má hafa af henni
litbrigðum hennar og afli. The River snýst
öðrum þræði um það sem nafnið gefur til
kynna, á sem liggur í gegnum landareign
ungra hjóna.
Þau eiga erfitt uppdráttar á þessum stað, ef
ekki sakir sífelldra flóða í ánni, þá vegna
þurrka, eða ráðagerða efnamanns úr næsta
bæ, sem ólmur vill reisa stíflu á svæðinu og
kaffæra þannig jarðir daisins sem áin fer um.
Handrit Dillons að þessari mynd er um
margt nostursamlega unnið. Það eftirtektar-
verðasta er ef til vill þær mörgu tilvísanir í
hlutskipti mannsins og baráttu hans við nátt-
úrulögmálin, svo og vísanir milli manna og
dýralífs. Kvikmyndataka Zsigmonds gerir
margt gaman. Og Roger Moore breytist ekki,
þótt hann fari að geta orðið afi þessara renni-
legu rekkjunauta sem hann fær í rúmið inn
á milli eltingaleikja.
-SER.
þetta enn áhrifameira, enda enginn aukvisi
þar á ferð.
Rydell tekst að draga upp einkar huggu-
lega mynd að lífi þessa fólks við ána, en sýna
jafnframt fram á innri átök þeirra á milli. At-
burðarásin fylgir takti sjálfrar náttúrunnar,
persónurnar eru markaðar af umhverfinu.
Gibson er yfirvegaður í hlutverki bóndans,
sömuleiðis Spacek, en vel hefði mátt velja
einhvern annan en Scott Glenn í rullu efna-
mannsins. Hann er sem dráttartóg í saman-
burði við þá fínu þræði sem Gibson og Spa-
cek leggja til myndarinnar og veldur því eng-
anveginn.
-SER.
Bœndur við bullandi á
POPP
*
Inn úr Isbjarnarkuldanum
eftir Ásgeir Tómasson
KONA — Bubbi Morthens
Útgefandi: Grammið
Aðeins rúm fimm ár eru liðin síðan Bubbi
Morthens kvaddi sér hljóðs á islenskum
plötumarkaði. Þetta er ótrúlega stuttur tími,
miðað við hversu mikið liggur eftir piltinn:
sex sólóplötur Qjar af reyndar ein með safni
bestu laga), fjórar með Utangarðsmönnum,
þrjár með Egó og ein með Das Kapital.
Víst hefur það hvarflað að manni einstaka
sinnum, að Bubbi skeyti „meir um magn en
gæði, sem margur flaskar á“. Enda var óneit-
anlega farið að gæta talsverðrar þreytu
gagnvart honum fyrir svo sem ári. Síðan hef-
ur Bubbi breytt nokkuð um stefnu — að
minnsta kosti á þessu ári — og stendur býsna
sterkur þessa dagana, sýnist mér. Sér í lagi
auðvitað eftir útkomu plötunnar Konu.
Fyrsta sólóplata Bubba, ísbjarnarblús,
kom eins og ísköld og svalandi skvetta á
markaðinn. Sú nýja er álger andstæða henn-
ar, hlý og notaleg. Aldrei hefur Bubbi ráðið
betur við það sem hann er að gera, en ein-
mitt nú. Lögin eru undantekningarlaust góð
eg grípandi. Að vísu eru auðgreinanleg áhrif
frá hinum og þessum og sum býsna sterk.
Söngurinn hennar Siggu hefði auðvitað átt
að skrifast á J.J. Ca' ■ en ekki Bubba Mort-
hens. Það skilst mér hins vegar að séu mistök
forlagsins en ekki listamannsins.
Ég hef ekki séð ástæðu til að hrósa Bubba
fyrir textasmíðar hingað til. Nú bregður hins
vegar svo við, að hann virðist vera farinn að
vanda sig. A Konu eru textarnir myndrænir,
haganlega ortir og auðskiljanlegir. Formið er
frjálst að mestu og ekkert upp á það að
klaga. Það albesta við textana að þessu sinni
er þó það, að málfræðivillur eru færri en
nokkru sinni áöur. Ekki eru textarnir þó al-
veg gallalausir, en óþarfi að fara að tína til
smáatriði.
Allur hljóðfæraleikur á plötunni er látlaus,
en pottþéttur, og útsetningarnar skemmti-
legar. Selló og sax gefa spilinu skemmtilegan
lit. — Það er best að nota tækifærið hér og
hrósa poppurum fyrir sellónotkunina, sem
er farið að bera svolítið á nú í seinni tíð. —
Söngur Bubba er góður, en því miður er
nokkuð um rangar áherslur hjá honum.
Þetta stafar áreiðanlega af því, hversu Bubbi
er pólitískur. Hann hefur sennilega orðið fyr-
ir áhrifum frá þingmönnum vorum, sem allt-
of margir virðast hafa gleymt því, að í ís-
lenskri tungu skal aðaláhersla vera á fyrsta
atkvæði hvers orðs og aukaáhersla á þriðja
atkvæði.
Ég get ekki almennilega gert upp við mig,
hvort ég kann betur við Bubba Morthens
sem ísbjarnarblúsara og nýbylgjurokkara a
la Utangarðsmenn eða þægilegan ballöðu-
söngvara, syngjandi saknaðarljóð um ástina.
Bæði hlutverkin hæfa honum vel. Eitt er
víst, að Bubbi hefur vaxið sem tónlistarmað-
ur og textahöfundur með sinni nýjustu sóló-
'plötu.
(DURAN DURAN)
Útgefandi: Forlagið
Að því hlaut að koma fyrr eða síðar að út
kæmi bók á íslensku um Duran Duran.
Hljómsveit þessi er nokkuð merkileg um
margt. Til dæmis það að vera hvort tveggja
í senn vinsælasta og óvinsælasta erlenda
hljómsveitin hér á landi um þessar mundir.
Þessi nýútkomna bók um Duran Duran
varpar engu nýju ljósi'á fyrirbærið og svarar
alls ekki spurningunni um það, hvers vegna
hljómsveitin er jafn vinsæl og um leið óvin-
sæl og raun er á. Þess svars verður að leita
annars staðar. Texti bókarinnar er reyndar
stuttur. Aðaláhersla er lögð á myndir. Tæp-
lega er þeim ætlað að hafa sögulegt gildi, en
reyndin er samt sú, að flestar eru þær frá því
er Duran Duran var að slá í gegn fyrir þrem-
ur til fjórum árum.
Athyglisverðasti kafli bókarinnar er Duran
Duran spjaldskráin. Þar lesum við um hæð
fimmmenninganna, þyngd, uppáhalds blóm
og fleira í þeim dúr. Allt mjög gagnlegt. í
þeim kafla er einnig plötuskrá hljómsveitar-
innar frá upphafi til vors 1984. Eitthvað er
plötuskráin gloppótt. Að minnsta kosti er
listinn yfir stórar 45 snúninga plötur ekki
réttur.
Þýðingin á texta bókarinnar um Duran
Duran sýnist mér vera þokklega. — Reyndar
hef ég ekki lesið frumtextann. — Einhverra
hluta vegna hefur þýðandinn þó ekki viljað
láta nafns síns getið. það skiptir heldur engu
máli. Gildi bókarinnar er ekki hið skrifaða
orð heldur myndirnar. Sem slík stendur hún
sjálfsagt fyrir sínu.
Útgáfa poppbóka er býsna viðamikil í Bret-
landi og Bandaríkjunum. Öðru hverju hef ég
rekist á umsagnir um Duran Duran bækur í
poppblöðum. Almennt hafa þær umsagnir
verið slæmar. Enda tel ég vafasamt að hægt
sé að skrifa nokkuð að marki um jafn unga
hljómsveit og Duran Duran. Þess geldur líka
bók Forlagsins um þessa vinsælustu og óvin-
sælustu hljómsveit landsins.
16 HELGARPÓSTUR;' 'i |