Helgarpósturinn - 15.04.1987, Blaðsíða 2

ÚRJÓNSBÓK
Kosningaslagur
Fortíðin eltir okkur, leitar okkur hvarvetna
uppi og þá ekki einungis bankastjóra, afslátt-
arþega og stórútgerðarmenn heldur hvert
einasta mannsbarn. Það gerist æ ofan í æ að
fortíðin birist okkur ljóslifandi í atburðum
líðandi stundar eins og löngu horfnar kyn-
slóðir hafi risið skyndilega upp úr gröfum
sínum, íklæðst fötum tuttugustu aldar og
bolað samtíðarmönnum okkur úr helstu
hlutverkum á leiksviði lífsins. Átök og stjórn-
málaerjur á þessu kosningavori minna þann-
ig um margt á höfðingjadeiiur á Sturlunga-
öld og á úrlausnaraðferðir, sem þá voru í
heiðri hafðar. Út frá hugleiðingu um slíka
samsvörun hins innsta eðlis stjórnmálabar-
áttunnar kviknuðu eftirfarandi vísur undir
laginu góðkunna „Buldi við brestur":
Sindruðu sverðin
á sólfögrum degi.
Bitmélin bruddu
bráðir folar.
Sungu þar atgeirar, axirnar glitruðu,
ættmenni stórlát af siðgæði titruðu,
merarnar keyrðu svo myldaði úr
hlaðinu,
mál þótti komið að snúa við blaðinu.
Brotinn stóð bær,
og blessaður faðir
fallinn úr sæti,
flekuð æra,
vinur þess litla
í varganna þröng,
veinandi af mildi um vordægrin löng.
Helenar hetjur
til hefndanna riðu,
fundu á fjalli
fjendur svarna.
Geystust af baki og höfðu í hótunum,
hnefana steyttu og otuðu spjótunum,
reiddu fram sverðin og runnu yfir
móana
rakleiðis til þeirra og klæjaði í lófana.
Hinum varð hverft
við harklæti þessi,
boðanna eigi
biðu lengi,
óðar vissu
að hverju dró.
Bráðlega í heiftugan bardaga sló.
Ötull var Albert
og ákaft hann barðist.
Hjó hann til hægri
um herðar þverar,
eftir Jón Örn Marinósson
hugsjónir flugu
sem hráviði um allt.
í hjartanu sumum varð hrollandi kalt.
Júlíus Sólnes
var snöggur til höggsins;
laust hann til Ólafs
og lagði í kviðinn.
Brandurinn roðnaði og rauk af í
svalanum,
réttlætispostulinn vaknaði af dvalanum.
Guggnaði Ólafur, gruflaði í undinni,
gerði svo bæn sína og hné niðrá
. , , , ... stundinni.
Laukst svo hans lif
á lyngheiðum uppi.
Sólnes svall móður,
slæmdi í Denna,
öxarskalla
ýlfrandi hjó.
Denni varð bráðkvaddur suður með
sjó.
Blómguðust brandar,
og brustu nú skildir,
hugsjón með holdi
af hetjum sneiddist.
Nagldregið stálið var nýsið á kvikuna,
nágráum kempum leist alls ekki á
blikuna.
Fóthöggvið skáldið með flumbraða
hökuna
fékk varla lokið við dróttkveðna
stökuna,
áður það upp
gaf öndu og þagði.
Hver mann þar annan
hjó um þveran,
hvein við eggjar
hefndanna blóð.
Enginn að síðustu uppréttur stóð.
Kyrrðist þá leikur,
er kvöldaði á fjöllum.
Lífs vani lágu
af liði beggja
hugprúðir drengir sem hráviði í
grösunum,
höfðinu styttri og blæddi úr nösunurfi.
Húskarlar emjandi hokuðu á þúfunum,
hryggir og gramir og vingsuðu
stúfunum.
Brotinn stóð bær,
en blessaður faðir
hefnt hafði sætis,
hefnt var æru,
vinur þess litla
á valkesti söng,
veinandi af mildi um vordægrin löng.
vó þar af manngæsku og vinsemd að
jafnaði,
vann þar af drenglund og atkvæðum
safnaði;
ruddist að Þorsteini, er laust af sér
laginu
leitaði undan en hrataði í flaginu.
Gáfust ei grið,
því grimmur var Albert;
renndi upp í munninn
reknu spjóti,
inn að barka,
út gegnum kverk.
Sálaðist Þorsteinn með svíðandi verk.
JÓN ÓSKAR
Ásgeir með öllu
til atlögu sótti,
fundust þeir Friðrik,
varð fátt um kveðjur.
Skeindist þar hvortveggi en hjuggu
samt garplega,
hristu af sér blóðdrefjar, rökræddu
snarplega.
Snaraðist Ingi til sóknar og spottandi
saxaði menn undir fætur sér glottandi.
Sullu þar sár
og sá inn í lungu.
Út féllu iður,
ökklar stýfðust,
AUGALEIÐ
„EIGI
SI^AL
HÖGGVA1'
2 HELGARPÓSTURINN