Helgarpósturinn


Helgarpósturinn - 18.02.1988, Qupperneq 20

Helgarpósturinn - 18.02.1988, Qupperneq 20
Nú hefur listdans ekki verid mjög stórþátturí listalífi Islendinga, enda ekki um mjög margar sýningar að rœða, óttastu aðþú þurfir að fara út í meiri afþreyingu í dansinum til að fá áhorfendur? Nei, í guðanna bænum. Ég ætla rétt að vona að ég geti haldið mig við þær listrænu kröfur sem ég hef hugsað mér, og hækkað þær síðan. Ég held að gæði skili sér alltaf. Ef þú finnur það sem máli skiptir í leik- húsi og heldur því til streitu nógu lengi þá skilar það sér. Ég hef þá tröllatrú á manneskjunni að hún skilji og geti lært að meta góða list. Ég er bjartsýnismanneskja, en tal- aðu við mig eftir fjögur ár... Ég held að þetta sé hægt. Síðan mætti gera miklu meira af því að kynna listdans úti í skólunum eins og gert er með íþróttir. Og umfram allt þarf að breyta þessum úreltu hugmyndum um balierínuna og litlu sætu stelp- una með töskuna sína. Þetta er ekki þannig. Poppmenningin hefur hjálpað okkur, þar er mikill dans. í gegnum hann sér fólk kannski hvaða möguleika það hefur í dans- inum. Það er ekki þetta dúkkustand lengur. Líttu bara á Michael Jack- son, Madonnu, Prince og allt það. Þar er allt á fullu. EIGIN LITUR/EIGIN STÍLL Maður sér lítið af svertingjum í list- dansi, eins ogþeir hafa mikla hreyfi- þörf og góðan ryþma. Hvernig stendur á því? Þú sérð þó nokkuð af svertingjum í nútímaballett, en ekki í klassískum ballett og listdansi. Kannski er það út af þessari innbyggðu mynd sem við höfum af því hvernig dansarar eiga að vera. En að hugsa sér svert- ingja dansa Svanavatnið, það geng- ur einhvern veginn ekki upp. Þeir eiga alveg frábæra dansara, ryþma-tilfinningin og swingið er óskaplega sterkt hjá svörtum. Þetta á sennilega eftir að breytast. Hvernig finnst þér íslenskir áhorf- endur skilja og meðtaka listdans- sýningar? Ég hef verið hér í það stuttan tíma að ég geri mér ekki fulla grein fyrir því. En fólk má ekki hafa fyrirfram mótaðar skoðanir áður en það kem- ur á sýningu, það verður að vera móttækilegt. Mér finnst gaman að koma fólki á óvart. Leikhús fjallar um það að vekja fólk til umhugsun- ar, að næra fólk á einhvern hátt. Mér finnst yndislegt að sitja í leikhúsi og fá gæsahúð, eins og barn, einfald- lega að hrífast. Staða listdansstjóra, er hán eitt- hvad sem þú hafðir í huga, eitthvert takmark? Hvert stefnirðu? Áttu þér takmark í dansinum? Auðvitað á ég mér takmark, en það er ekki endilega þetta verkefni eitt og sér. Hér er ég komin í nýtt og spennandi starf. Hér þarf átak til að koma hlutum á réttan kjöl. Mig lang- ar til að rækta íslenskan listdans og séreinkenni hans. Það er allt í lagi að koma með góðar sýningar er- lendis frá, en á sama tíma þarf að rækta það sem hér er fyrir. Við eig- um það ríka menningarsögu í bók- menntum, tónlist og myndlist, okk- ur ber hreinlega að líta til hennar í listdansi. Við verðum að sinna þeim heimi sem við lifum og hrærumst í. Ég hef þá trú að innan nokkurra ára takist íslenskum listdansi að sýna eigin lit og eigin stíl. Það kemur þá sennilega og von- andi til greina að þú semjir á nœst- unni fyrir íslenska dansflokkinn? Ekki bara ég. Við eigum það fáa sem hafa eitthvað gert af því að semja, okkur ber að nýta þá og finna nýtt fólk. Auðvitað gef ég sjálfri mér tækifæri, eins og öðr- um... Þú sagðir að íslenski dansflokk- urinn vœri sérstakur. Hvernig? Að því leyti að hver einstaklingur skiptir svo miklu máli. Það eru svo sterkir einstaklingar í flokknum. Það er ákaflega skemmtilegt að M& . ■ •Mw%. Mest sélda parketid hér á iandi ■ I I 3 < HARÐVIÐARVAL HF. SÍMI 671010 ^ KRQí^^14 - 20 HELGARPÓSTURINN vinna með það. Mörg klassísk verk byggjastá hópatriðum, kóreógrafíu, sem verður að skapa eina mynd. Þess vegna er þessi ímynd af baller- ínunni leggjalöngu; hópur á sviði verður að mynda eina týpu til að heildarmyndin verði sem fullkomn- ust. Þetta getur þú aldrei með ís- lenska dansflokkinn sem stendur, það er ómögulegt. Það er það skemmtilega við hann, það er hans kraftur. Hvað með drauma þína og vonir í listdansinum. Hafa þeir rœst aö einhverju leyti? Ertu ánœgð með það sem er að baki? Ég hef verið mikill lukkunnar pamfíll að því leyti að ég hef fengið að sinna því sem ég elska og fengið mörg tækifæri til að þróa minn dans. Og koma svo hingað að taka við starfi listdansstjóra, það er mjög gaman. Ég vona að ég valdi þessu starfi. Þetta snýst ekki um að stjórna fólki, heldur frekar að leiða saman hesta og gera fólki mögulegt að sýna sitt besta. Það sem skiptir máli er að útkoman sé góð. Að vera í slíkri aðstöðu finnst mér alveg stór- kostlegt. Maður fær ekki mörg slík tækifæri á ævinni. Líturðu á það sem eitthvað end- anlegt að vera komin í þessa stöðu? Égþekki það orð ekki, endanlegt, nei. Ég er líka mjög upptekin af því þessa dagana að flytja heim. Það er heilmikið átak. Hvernig finnst þér að koma heim eftir svo langan tíma? Finnst þér þú hafa rofnað úr tengslum, slitið rœt- ur? Ég hef alltaf verið í sambandi við mitt fólk hér. Ég hef fylgst með þjóð- félagsbreytingum. Mér finnst svolít- ið sérstakt að vera hér í Reykjavik. Hún er ekki borg í venjulegum skilningi, heldur eins konar náttúru- þorp með borgareinkenni. Maður er í miklu beinna sambandi við náttúr- una; veðrið, skammdegið, þessi víða sýn til fjalla og út á haf. Maður finn- ur fyrir mjög sterkum rótum. En þjóðfélagið finnst mér alveg furðu- legt. Húsnæðismál og matur, það er svo mikið brauðstrit hérna, enda kröfurnar sem fólk gerir til verald- legra gæða afar háar. Hitt finnst mér skrítið að búa í borg og komast ekki í aðra borg. Ég er svo vön því að geta skroppið frá Amsterdam til Rotterdam, Den Haag, helgartúr til Parísar, hér kemst maður að vísu út í sveit en það er annars eðlis. Ég er að finna meira fyrir því síðasta mán- uðinn að ég er á eyju. Ég held samt ekki að ég hafi slitið burt ræturnar. Hvernig skila þessi einkenni nátt- úrunnar sér í íslenskum dansi? Það hefur verið sagt um dansana mína úti í Hollandi og allt sem ég hef gert þar, að það bæri sterk merki uppruna míns, hvernig sem þeir hafa skilið það... Ég held að uppruni manns og menningareinkenni sjáist alltaf í því sem hann gerif- Það er annað sem ég tek eftir í íslensku þjóðfélagi, það er þessi mikli hraði á öllu. Það eru allir að flýta sér svo mikið. Finnst þér meiri hraði hér en í Hollandi? Miklu meiri. Þar er ekki þetta stress. Allir í hjólreiðatúr í þokul Já, og þar getur þú verið stikkfrí frá kapphlaupinu. Þú þarft ekki að eiga hús, bíl og flott föt frekar en þú vilt. Þjóðfélagið hérna setur svo svakalega pressu á fólk. Þar við bæt- ist hvað Islendingar eru kröfuharðir. Þeir vilja hafa flott í kringum sig, efnislega, og samkeppni um flott- heitin mikil. Það er ansi grimmt. SÁLRÆNA HLIÐIN Á DANSINUM Nú varst þú dansari í fjölmörg ár, hvað gerist hjá dansara þegar ald- urinn fœrist yfir og hann hœttir að geta dansað? Ekki geta allir farið að semja eða stjórna? Nei. Þetta er mjög stórt mái. Þú ferð út í dansinn svo ungur og hefur enga aðra menntun. Síðan kemur sá dagur í lífi þínu að þér er sagt upp eða þú hættir að dansa, draumurinn búinn. Þegar ég hætti vissi ég alveg hvað ég ætlaði að gera. En það tók mig þrjá mánuði að taka upp símtól- ið og hafa samband við nýja aðila. Þú ert svo verndaður innan dans- flokksins, þú þarft nánast aldrei að taka ákvörðun um neitt og þróar því ekki með þér það að standa á eigin fótum. Lífið hefur snúist um dansinn frá barnsaldri og þú hefur ekkert annað. Því lenda mjög margir dans- arar í mikilli óhamingju og erfiðleik- um þegar ferlinum lýkur. Óhamingj- an getur varað í fjölmörg ár. Er aldurinn þá ekki mikil grýla á dönsurum? Jú og líka í dansinum. Þú getur þróast mikið og tekið framförum í þroska sem dansari, en svo kemur að því að Iíkaminn segir stopp, skrokkurinn er ekki ungur iengur, harður sannleikur það. Fæstir geta unnið við dansinn áfram. Þú getur verið góður dansari, en það þýðir ekki að þú verðir góður danshöf- undur eða hópstjórnandi eða hvað annað. Svo við komum að öðru, er það nóg fyrir dansflokkinn að setja upp eina sýningu á ári? Þarftu að spyrja? Auðvitað ekki. En þetta er spurning um það hvort við fáum fólk á sýningar. Við þurf- um að byggja upp tryggan áhorf- endahóp. Svo getum við komið miklu víðar við í okkar starfi. Við gætum unnið fyrir bæði stóru leik- húsin, komið fram í sjónvarpi og far- ið í skóla. Það eru svo margir mögu- leikar í sjónmáli. Hvað sýnist þér þá um framtíð ís- lenska listdansins, finnst þér þú hafa svigrúm til að koma markmið- um þínum í framkvœmd? Þjóðleikhússtjóri er mjög jákvæð- ur í garð dansflokksins, þetta er hreinlega spurning um rými. Það er ekkert pláss fyrir okkur í Þjóðleik- húsinu. Leikarar þvælast fyrir okkur og við fyrir þeim. Flokkurinn þarf að fá sjálfstæða fjárveitingu, hann þarf eigið húsnæði með góðum söl- um. Og það hús er til og stendur okkur til boða inni í Sigtúni þar sem dansstúdíó Sóleyjar er núna. Það er sérhannað fyrir dans. Þar gætum við gert allt, þjálfað hópa og ein- staklinga, haldið smærri sýningar og við gætum byggt upp mjög góð- an skóla. Þetta er draumurinn og það væri synd og skömm ef þetta hús færi undir skrifstofur. Það er ekkert sem við þurfum að gera við húsið. Við gætum flutt inn í dag og byrjað á morgun. Við þurfum gott rými sem þetta og öflugt starf og uppbygging íslensks listdans er tryggð. Okkur bráðvantar hús... það stendur og bíður okkar... áttu 60 milljónir? Er vegurinn háll? Vertu því viðbúin/n að vetrarlagi. | UMFEROAR Berðu ekki við tímaleysi eða streitu í umferðinni. Það ert þú sem situr undir stýri. mrfl&iiniuL'sr. IUMFEROAR RAÐ

x

Helgarpósturinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Helgarpósturinn
https://timarit.is/publication/47

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.