Helgarpósturinn - 18.02.1988, Qupperneq 38

ÍÞRÓTTIR
Skammir í allar áttir
AOL AN
SKÍDANNA!
Daníel fékk ekki skíöin sín —
skákmenn ekki peningana
Þá eru vetrarólympíuleikarnir
hafnir og eins og venjulega erum
við íslendingar með. Ballið byrjaði
með skíðagöngu þar sem Einar
Ólafsson kom í mark nokkru á eftir
flestum öðrum keppendum vegna
þess að skíðin hans voru ekki nógu
góð og síðan varð Daníel Hilmars-
son að hætta við keppni í bruni
vegna þess að hann hafði alls engin
skíði. Daníel sneri þó á kerfið og
ætlar bara að keppa í næstu grein
þar sem menn verða að renna sér á
skíðum — nú ef skíðin koma alls
ekki til Calgary keppir hann senni-
lega bara í skautahlaupi daginn eft-
ir. Nei, í alvöru þá er bara virðingar-
vert að íslendingar skuli vera að
taka þátt í þessum leikum og ég dá-
ist persónulega að kjarkinum í okk-
ar keppendum. Að koma í mark er
sennilega afrek. Hins vegar get ég
ekki orða bundist yfir því skipulags-
leysi að íþróttafólkið skyldi ekki
hafa komið til Kanada nokkru fyrr
til að geta æft sig lítillega og gefið
okkar ástkæra flugfélagi Flugleið-
um í það minnsta fjóra daga til að
koma einum skíðum á áfangastað.
Hér er sennilega um fjárskort að
ræða eins og ávallt þegar íslending-
ar þurfa að leggja land undir fót.
Islenska sjónvarpið hefur verið
með sendingar frá leikunum og því
miður höfum við fengið að sjá heil
ósköp af hundleiðinlegri göngu þar
sem enginn veit hver er fyrstur eða
hvort um raunverulega keppni er að
ræða eða ekki. Þegar svo skemmti-
legu greinarnar eins og ísknattleik-
ur koma á skjáinn klippir gufan á i
miðjum leik í beinni útsendingu ki.
10.30 að kveldi, svona rétt til að
spara eitthvað og koma öllum lands-
lýð í bælið tímanlega. — Fjandinn
hafi það, það er miður dagur hjá
flestum og ísknattleikurinn spenn-
andi og skemmtileg íþrótt fyrir all-
flesta og hinir geta þá farið að sofa
hvort sem er. Eg vil ekki vera nei-
kvæður um alla hluti og vissulega er
það gaman að geta fylgst með stór-
atburðum utan úr heimi í beinni út-
sendingu, en það er nú líka 1988!!
Við þurfum ekki alltaf að iita á bein-
ar útsendingar sem kraftaverk þó
þær hafi verið það fyrir tuttugu ár-
um. Þá er það að mínu viti þannig
með ólympíuleika að þeir eru stór-
atburður í íþróttalífi og eiga skilið
mikla umfjöllun í sjónvarpi sem og
öðrum miðlum. Því sárnar mér að
ekki skuli vera til staðar menn sem
hafa þekkingu á þeim íþróttum sem
verið er að sýna. Hvers vegna eru
íþróttafréttamenn sjónvarps ófáan-
legir til að hafa aðra menn með sér
i iýsingum? Einhverja sem þekkja
íþróttirnar út í gegn og geta komið
með leiðbeinandi upplýsingar fyrir
áhorfendur og þar með gert efnið
áhugaverðara en raun ber vitni?
Auðvitað reyna íþróttafréttamenn
sjónvarpsins að gera sitt besta á
meðan á útsendingum stendur en
þeir hafa því miður bara ekki vit á
sumum íþróttagreinum og það er
ósköp skiljanlegt. Enginn veit allt!!
Hvers vegna þá ekki að hafa ein-
hverja sér til aðstoðar við að koma
því til skila sem á skjánum birtist. Ég
er viss um að einhverjir unnendur
ísknattleiks eða skíðaíþrótta væru
tilbúnir að aðstoða við þessar lýs-
ingar án þess að fá greitt fyrir það —
einfaldlega vegna þess að þeir unna
íþróttinni og vilja leggja sitt af mörk-
um til að hún komist til skila á
skemmtilegan hátt. Látum nú af
þvermóðskunni og stærilætinu og
gerum þetta á mannsæmandi hátt
— ég á hér ekki aðeins við vetrar-
ólympíuleikana heldur íþróttir yfir
höfuð.
SKÁK OG MÁT
Stöð 2 sýndi á þriðjudagskvöldið
viðtal við „hágrátandi" forráða-
mann Skáksambands íslands, sem
vissi ekki sitt rjúkandi ráð eftir að
ríkið ákvað að á fjárlögum yrði sam-
bandinu bara ætluð rúm milljón í
styrk. Hvað eigum við að gera? Við
erum íþróttasamband og eigum
ekki peninga vegna þess að ríkið
gefur okkur enga!! Síðan voru taldir
upp fjölmargir afreksmenn okkar á
sviði íþróttarinnar — sumir á laun-
um við íþróttina en aðrir ekki (enn-
þá) — og kvartað yfir peningaleysi.
Ég er hræddur um að flest iþrótta-
sambönd önnur yrðu yfir sig hrifin
af að eiga slíka afreksmenn og not-
uðu þá til að afla sér peninga á ótrú-
legasta hátt. En hjá skáksamband-
inu virkar heilinn eitthvað illa þó
ótrúlegt sé og þeim dettur ekki til
hugar að afla þurfi peninga með
gömlu góðu betlaðferðinni.
Það kostar öll íþróttasambönd,
-félög og -deildir ó hemju peninga að
haida úti afreksfólki sínu og reyndar
ekki bara afreksfólkinu heldur fólki
sínu yfir höfuð. Vissulega þurfa
skákmenn að fara utan til að keppa
á mótum. Þeir fara þetta tveir til
fimm saman nokkrum sinnum á ári,
en stórmeistararnir fá oft á tíðum
boð á mót og þurfa þá ekki að kosta
sig á allan hátt sjálfir — svo maður
tali nú ekki um verðlaunafé sem
stundum fylgir. En skákmenn eru
nú aldeilis ekki þeir einu sem fara
utan. Hvað með handknattleiks-
menn okkar og knattspyrnumenn
auk allra annarra íþróttamanna sem
þurfa og þurfa ekki að keppa á mót-
um erlendis? Stóru samböndin, HSÍ
og KSÍ, halda úti þetta fimm til sjö
landsliðum, gjarnan skipuðum
fimmtán til tuttugu leikmönnum og
aðstoðarmönnum. Þessi sambönd
þurfa ekki síður en skáksambandið
á fé að halda en reyna eftir fremsta
megni að vinna sér þessa peninga
inn. HSÍ treystir mjög á frábæra
frammistöðu handknattleiksmanna
okkar og hún hjálpar sambandinu
við að ná inn peningum. Leikmenn
koma t.d. fram í auglýsingum og
gefa vinnu sína til að það fé sem af
hlýst geti farið í að reka landsliðið
og HSl. Skyldi skáksambandið hafa
fengið einhverja mjólkurpeninga
þegar Jóhann drakk af krafti í sjón-
varpinu í hverjum auglýsingatíman-
um af öðrum? Sennilega ekki, án
þess að ég vilji fullyrða neitt um
það. En það verða allir að skilja að
öll starfsemi íþróttafélaga í landinu
er rekin fyrir betlpeninga hvort sem
um er að ræða heilu samböndin eða
bara lítil íþróttafélög i smáþorpum
úti á landi. Skáksambandið verður
bara að gera sér grein fyrir því að
skákmenn njóta nú þegar ekki lak-
ari stuðnings frá hinu opinbera en
aðrir íþróttamenn og að það að reka
stórt samband krefst vinnu og hugs-
unar. Betlið verður að vera innan
þeirra raða sem an narra og með alla
þessa afreksmenn ætti einfaldlega
að vera hægara um vik að safna fé
til að kosta skákmenn á mót.
ALLT VITLAUST
Jæja, það var mikið að eitthvað
var að frétta af frjálsíþróttasam-
bandi okkar. Sambandið hefur verið
í hálfgerðri lægð um tíma og þegar
nú átti að hressa upp á frjáisíþrótta-
fólk með því að ráða landsliðsþjálf-
ara þá varð allt vitlaust. Ekki þar
fyrir að þessi þjálfari sem ráða átti
hefði úr miklu að moða hér á landi,
enda allt okkar besta fólk erlendis
við æfingar undir stjórn færra þjálf-
ara. Svo fór þó að einhverjir sóttu
um starfið eins og við var að búast,
en enginn þeirra þótti álitlegur og
er svo sem ekkert við því að gera.
Það hlýtur að vera stjórnar FRI að
ákveða hvort þeir sem sækja um
starf þjálfara teljist hæfir eða æski-
legir að mati stjórnarinnar og lands-
liðsfólks. Svo virtist ekki vera í þessu
tilfelli. Stjórn FRÍ leitaði þá til ann-
arra manna og varð úr að Gud-
mundur Karlsson, sprenglærður frá
íþróttaháskólanum í Köln, var ráð-
inn. Hann er lærður maður en hefur
ekki mikla reynslu. Nú varð allt vit-
laust og hafa glósurnar gengið
manna á milli í dagblöðunum að
undanförnu. Virðist sem hér sé um
feitari bita að ræða en virtist í upp-
hafi. Nú úthrópa menn hver annan
og svo virðist sem hundur hafi
hlaupið í allt og alla hjá FRÍ. Það er
svo bara vonandi að þetta hleypi
krafti í frjálsíþróttafólkið sjálft og
hjálpi því til að vinna afrek — svo er
aldrei að vita nema Guðmundur rífi
menn upp á rassinum og láti þá æfa
af viti.
38 HELGARPÓSTURINN