Morgunblaðið - 20.12.1962, Blaðsíða 20

20
MOIkCVISBLAÐIÐ
JFimmtudagur 20. des. 1962
Bréf sent Mbl.
Hverj'r eru Guðsbörn?
Hr. ritstjóri!
þegar ég las bréf, Kristjáns A.
Stefánssonar frá Bolungarvík,
um andatrú og villutrú, hélt ég
að einhver af andans mönnum
mundi skrifa á móti. En þar sem
það hefur ekki orðið, langar mig
að skrifa fáeinar línur um það
bréf. Fyrst og fremst helu ég að
enginn maður geti daemt um það
hverjir séu guðsbörn eða ekki.
Það fólk sem leitar til þeirra
manna sem lækna með hjálp frá
öðrum heimi, er ekki ókristilegra
fólk en hver annar. Ef við hugs-
um um postula Jesú þá gætum
við spurt. Hvaðan fengu postul-
arnir kraft til að gera krafta-
verk eftir að Kristur var kross-
festur og upprisinn. Fengu þeir
lækningamátt frá villuanda eða
Kristi? Ég hef reyndar ekki les-
ið Biblíuna mikið en nóg til þess
að ég veit að Páll postuli gerði
kraftaverk, um það er hægt að
lesa í Postulasögunni 14. kap. 8 v.
Annars staðar í Postulasögunni
segir frá manni er Ananías hét,
sendi Drottinn hann til að finna
Sál, seinna Pál, Og lagði þessi
Ananías hendur yfir Sál og sagði:
„Sál, bróðir, Drottinn hefir sent
mig, Jesú, sá er birtist þér á
veginum, sem þú komst, til þess
að þú fengir aftur sýn þína og
fylltist heilögum anda. Posts.
9. kap. 17—19 v. Svo væri einn-
ig hægt að minnast 5. kap Post-
ulasögunnar, þar segir, að fyrir
hendur postulanna hafi gjörzt
mörg tákn og undur. Svo hafi
menn þyrpzt að þeim með sjúka
menn og þjáða af óhreinum önd-
um og hlutu þeir allir „lækn-
ingu“. Þarna er minnzt á öhreina
anda, en ég hef hvergi rekizt á
það, að þessir óhreinu andar
hafi gjört nokkrum manni gött
eða læknað nokkurn mann. Get-
ur ekki verið að Kristur geri
kraftaverk enn þann dag í dag
og noti til þess menn er hann
velur, eða valdi hann ekki post-
ulana til þess að halda lækning-
um sínum áfram. Ég held að það
hljóti að geta skeð í dag, eins og
að óhreinn andi freistaði Krist-
jáns þrisvar sinnum. Það minnir
mig á er Satan freistaði Drótt-
ins þrisvar í óbyggðinni. Svo
held ég að Kristján hafi ekki
lesið 6. kap. 37. v. Lúkasar-
guðspjails, því mér finnst hann
heldur dómharður, en þar stend-
ur. Og dæmið ekki, þá munuð
þér ekki heldur verða dæmdir.
Og sakfellið eigi, og þá munuð
þér eigi heldur verða sakfelldir.
Kristján segir einnig að okkar
bíði annað hvort eilíft líf eða
glötun, ég efast ekki um að til
sé annað líf, en ég held að
Drottinn almáttugur láti ekki
neina sál glatast að eilífu. Ég
held að dæmisagan um fjárhirð-
inn og týnda sauðinn sýni okkur
það. Ég hugsa að við flest öll
höfum einhvern tíma á ævinni
leitað styrks hjá Drottni, og
þann sem til hans hefur leitað
held ég að hann sleppi ekki úr
hendi sinni. Ég er Kristjáni sam-
mála í því að við eigum ekki að
leita fregna af framliðnum, en
ég held að þó við leitum til
þeirra manna, sem lækna okkur
með hjálp frá öðrum heimi, sé
ekki að skyggnast inn í fram-
tíðina. Við próf. Dungal getum
við sagt, að eigi hann eftir ein-
hvern tima að standa fyrir
Drottni, skuli hann muna eftir
tollheimtumanninum og faríse-
anum í musterinu. Svo vil ég
enda bréf mitt með þessum orð-
um úr Lúkasarguðspjalli 9. kap.
49. v. En Jóhannes tók til -máls
og sagði: „Meistari vér sáum
mann einn, sem í þínu nafni rak
út illa anda, en vér bönnuðum
■honum það, af því að hann fylgir
oss ekki“. En Jesú sagði við
hann: „Bannið það ekki, því sá
sem ekki er á móti yður, hann er
•með yður.
María Magnúsdóttir.
Hjáleigan
í Tímanum, 4. þ.m. stendur
m.a. á fremstu síðu blaðsirus
þessi frétt, frá fréttaritara blaðs-
ins á ísafirði, sem mun vera
Guðm. Sveinsson, netagerðar-
meistari: „ — í Nauteyrarhreppi
má segja, að Laugaból sé kom-
ið í eyði. Þar hefir frá öndverðu
verið stórbýld. Sigurður Þórðar-
son dvelst þar að vísu enn, en
hefur leigt jörðina bóndanum í
Múla í ísafirði. Er hið forna
höÆuðból því nánast orðið hjá-
leiga.“
Ég mundi verða fréttaritaran-
um mjög þakklátur, ef hann vildi
gefa mér upp nafn heimildar-
manns síns fyrir þessari frétt,
sem mun vera talin gagnmerk,
þar sem henni er valið svo virðu
legt sæti í blaðinu.
Enda þótt frétt þessi sé gagn-
orð og líti meinleysislega út,
ber þá nauðsyn til að lagfæra
þar smávegis. Það verður t.d.
tæplega talin „eyðijörð" sem eig
andinn situr sjálfur, heldur við
húsum og framkvæmir jarðabæt
ur, er auk þess hreppstjórd í sinni
sveit og hefir ennþá nokkrar kýr
á fóðri hér á staðnum, jafnvel
þótt stundum hafi fleiri verið,
en ekki er mér kunnugt um nein
fyrirmædd í löigum er ákveðd tölu
gripa. Hins vegar er sá hluitd
þessarrar fréttar, sem segir að
ég hafi leigt jörðina bóndanum
í Múla, alvarlegri. Það hefir
nefnilega aldrei komdð til orða
og enn síður framkvæmda. í lög
um nr. 36, frá 29. apríi 1961,
síendur m.a. eftirfarandi: „Sami
maður má heldur. ekki samtímis
hafa ábúð á tveimur jörðum eða
fleiri, ef þær geta framfleytt
til samans meira en 60 kúgild-
um“ og síðar: „Heimild til slíkr-
ar sameiningar skal því aðeins
veitt, að úttektarmenn eða sveit
arstjórn mæli með því og ný-
býl'astjórn rikisins samþykki
það.“
Þarna er því á ferðinni yfir-
Högnastöðum. Björn var þriðja
barn þeirra.
Hann er kvæntur Steinunni
Þórðardóttur frá Sléttaleiti í Suð-
ursveit, mannkostakonu sem mér
var strax í æsku kær og marga
sögu sagði mér og marga leið-
beiningu gaf mér. Þau eiga þrjú
uppkomin börn og auk þess hafa
þau alið upp dótturson sinn.
Nú þegar ég rita þessar línur
verður mér sérstaklega hugsað
til liðins tíma heima á Eskifirði
og ég sé það strax að þær minn-
ingar sem nú sækja á hugann
hefðu ekki þann fagra blæ yfir
sér ef Björn Árnason væri þar
ekki drjúgur þátttakandi. Fyrir
það er ég honum svo þakklátur.
Að endingu óska ég honum og
fjölskyldu hans allrar blessunar
og góðra og gleðilegra jóla. Bið
þess heitt að þau vermi hann og
hlýi eins og jólin sem ég átti með
honum heima á Eskifirði orðnuðu
mér. Það myndi sú dýrmætasta
afmælisgjöf sem honum gæti
hlotnast.
Ámi Helgason.
að anglýslng I stærsva
og útbreiddasta blaðinu
borear sig bezt.
Björn Árnason
Eskiiirði 70 ára
HANN átti nýlega sjötugsafmæli.
Allt sitt líf hefir hann unnið
hörðum höndum. Strax í bernsku
varð hann að berjast fyrir lífinu.
Hann fékk ekki mörg ár á skóla-
bekk og því síður að hann gæti
sóað sínum dýrmætu vinnustund-
um í að afla sér fróðleiks. Hann
var einn í hópi margra systkina.
Það var erfitt á þeim árum og
svo þegar sjúkleikar bættust við
erfiðleika heimilisins, þá þurfti
ekki að sökum að spyrja. Bjöm
var strax þannig að skyldurækn-
in sagði honum til starfs. Að
hjálpa upp á sakir heimilisins.
Allt sem hann orkaði var gert
til að vinna því sem mest og
bezt. Aldrei þekkti hann annað
en að vinna af alhug. Hann leit
á vinnuna sem háleitt starf og
væri honum trúað fyrir einhverju
var það í öruggum höndum. Það
væri fróðlegt að sjá framan í
þann mann sem segði um Björn
Árnason annað en að trúmennsk-
an ætti hann allan. Af vinnu hans
var enginn svikinn og þess minn-
ist ég sérstaklega á kreppuárun-
um heima á Eskifirði eftir 1930
að Bimi gekk oftast vel að fá
sér vinnu og átti hann því að
þakka að allir vildu hafa hann
og þekktu afköstin. Þá má ekki
gleyma því hversu Bjöm þegar
hann komst á legg varð framúr-
skarandi barngóður. í minni
fyrstu bernsku er hann mér svo
minnistæður fyirir það hversu
hann af litlum efnum uiidirbjó
jólin, hátíð hátíðanna handa okk-
ur börnunum. Hversu kostgæfinn
hann vann að því að gera jafnvel
hinn minnsta hlut þannig að hann
gæti verið okkur til ánægju og
ég gleymi aldrei tilhlökkuninni
á aðfangadaginn þegar við töld-
um jafnvel mínúturnar og biðum
þess með óþreyju að jólin kæmu.
Þegar þau stóðu svo á hátindi:
Stofan opnuð og fagurleg prýtt
jólatré blasti við. Ef við ungling-
amír kunnum ekki að meta slíkt.
Svo var gengið kringum tréð og
sungið. Allt hið barnslega og háa,
fallega og góða birtist þarna í
einu vetfangi. Vissulega varð
hann eins og bam. Ég veit að
hann hugsaði kannske eitthvað
á þessa leið: Hefði þetta blasað
við mér í æsku? En hamn sagði
ekki neitt. Hann fór svo með
okkur í kirkju.
Þessi hlýja endurminning er
svo sterk í hugskoti mínu að ég
held ég geti aldrei þakkað Birni
eins og vert er.
Enn er hann hinn sami Og
ég geti nú ekki lengur verið með
honum í jólaleikjumum þá veit
ég að hann heldur sinni gömlu
iðju við að reyna að verða öðmm
til gleði og ánægju.' Þau eru mörg
handtökin hans Björns heima á
Eskifirði, margir garðamir og
vegirnir sem hann hefir hlaðið
og þau em ekki talin öll hans
handtök fyrir nágrannan og ekki
minnist ég þess ef hann ætlaði
að gera eitthvað að hann byrjaði
á að hugsa um hvað hann hefði
upp úr erfiðinu.
Björn hefir ekki orðið ríkur á
veraldlegan mælikvarða enda er
ég ekki viss um hvort hans óskir
hafa nokkurntímann stefnt að
að því. Nei það er svo fjarri hon-
um. En að þeim fjársjóðum sem
mölur og ryð fær ekki grandað
er hann auðugur.
Bjöm fæddist að Högnastöðum
í Reyðarfirði 9. des. 1892. Foreldr
ar hans voru Guðný Sigurðar-
dóttir, ættuð af Héraði og Árni
Halldórsson, Árnasonar frá
lætislítdll fuUyrðimg um það, að
bæði undirritaður meðeigandi
jarðarinnar og bóndinn í Múla
hafi í sameiningu framið refsi-
vert aithæfi og enda þótt frétta-
ritarinn hiafi sennilega ekki haft
slíkt í huga, heldur ómógri þekk-
irngu hans á viðkomandi löguim
um að kenna, þá má slíku með
emgu móti ómótmælt vera. Hjá-
leiguheitið á kotinu er því of
snemima á ferðinni.
Ameríska kímniskálldið Mark
Twain, las það eimusinni í blaði
þar vestra, að hann hefði sjálfur
láitist þá fyrir nokkrum dögum.
Harnn sendi blaðinu svohljóðandi
leiðréttimgu:
„Amdttátsfregn mín í blaðinu,
er mjög orðum aukin. Ég var
að vísu á fyllliríi nefndan dag
og óaðfinmamlega þéttfullur, en
anmans við beztu heilsu. Virðing-
arfyllist. Mark Twain.“
Þessi frétt í Tímanum, þó
stutt sé, er einnig „mjög orðum
aukin.“
Laugabóli, 8.12. 1962.
Sig. Þórðarson
Bækur, sem gott er a5
hafa í huga, þegar velja
skal jólagjafirnar:
ír ht'ímsliorg f Grjótaþorp.
Ævisaga Þorláks Ó. Jolinson, eftir Lúðvilc Kristjánsson.
Ein gagnmeikasta og fegursta bókin á matkaðnum.
Líl er að loknu þrssn
eftir Jónas Þorbergsson. Fjallar um miðiísgáfuna og eðli
bennar, sálfarir og samband við íiamliðna á næsta til-
veruskeiði.
Að duga eða drepast,
endurminningar Bjöms Eiríkssonar á Sjónarbóli í Hafn-
arfirði, skráðar af Gúðmundi G. Hagalín. Saga manns,
sem harðnaði við hverja raun á sjó og landi og sífellt
sótti á brattann.
Margt býr í þokunni,
endurminningar Kristínar Kristjánsson frá Skarðsbömr-
um, skráðar af Guðmundi G. Hagalín. Saga lífsbaráttu
og þroska einnar dulspökustu konu, sem uppi hefur verið
með íslenzku þjóðinni.
I'að cr svo margt • . • ,
safn ritgerða og fyrirlestra eftir Gretar Fells.
Fólk og forlög. Ævar Kvaran scgir frá.
Frásagnir af sögufrægum persónum og mikilfenglegum
atburðum, sem líkari em ótrúlegustu ævintýrum en
raunveruleikanum, enda þótt sannar séu.
Af hundavakt á Iiundasleön,
ferðamihningar Ejnar Mikkelseri. „Löng óslitin keðja
ævintýralegra atvika frá þeim túna, þegar íðvintýri
gerðust enn." — Ekstrabladet.
Tvísýnn leikur
eftir Theresa Cbarles. Ástarsaga, sem ekki á sinn líka, —
heillandi fögur og æsispennandi.
I»a® vorar að Furnlundi
eftir Margit Söderbolm. Hrífandi fó'gur sasnsk berra-
garðssaga, sknfuð f sama stil og hinar vinsælu Hellu-
bæjarbækur höfundarins.
Ljódvængir
eftir Gretar Fells. — Lftið kver með fögrum ljóðum.
Garðblóm £ litum
Og
Tré og runnar £ litum,
eftir Ingólf Davíðsson. Ef þér eigið skrúSgarS viS húsiS
ySar, eða hafið yndi af garðyrkju, eru þcssar tvær fallegu
litmynda-bækur óhjákvæmilegar.
Lærið að sauma
eftir Sigríði Amlaug*J6ttur. Handbók, sem engin mynd-
arleg húsmóðir má án vera.
Og svo eru barnabækurnar:
Hviskurkassinn, Örn og Donnl
í ævintýrum. Skemmtilegasta stxákabókin.
Trilla,
saga um Iitla telpu, eftlr hínn vinsæla höfund bókanna
um Millý Mollý Mandý. Óskabók allra lítilla telpna.
Bókasafn barnanna,
12 litp'rentaðar smábamabækur^ fyiir 3—8 ára aldurínn.
Fallegustu smábarnabækumar, sem nú eru á bókamark-
aðinum.
SHUGGSJÁ