Morgunblaðið - 15.07.1975, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. JÚLl 1975.
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
Ég vissi það nú ætíð, sagði Gróa, að þú
mundir ekki amast við, þó ég tæki þau
með mér. Æ, ég held ég verði að setja
mig hérna á kistilinn hjá þér. Já, nú
hefur margt drifið á dagana, síðan við
sáumst seinast. Ég held það hafi verið
hérna við kirkju; en ekki kom ég hérna í
hitt hið fyrra, þegar tilstandið sællrar
minningar var, og sagði hún Ingeldur
mín heitin mér þó að koma. Það gilti líka
einu; ekki var það þar fyrir, en það
lagðist einhvern veginn í hömina á mér,
að það ætti ekki að fara svo, sem betur
fór, að hann Gvendur á Búrfelli yrði
maðurinn þinn, elskan mín; en nú er
hann kominn í sessinn. Ég skal segja þér
frá því síðar, Sigríður mín. Þú hefur,
vænti ég, ekki heyrt mikið af því? Já,
slíkt og þvílíkt! Fátt er bezt um flest. Ég
tala ekki neitt og læt ekki hafa neitt eftir
mér, en þar fékk hann hnapphelduna,
sem heldur. Ég skal segja þér það allt
saman, þegar við höfum tóm til. Guði sé
lof, að þú fórst aldrei að Búrfelli, elskan
mín. Það réðist eins og það réðist og ég
einhvern tíma sagði henni Ingveldi
minni heitinni; guð hvíldi hana skepn-
r“COSPER
Gjöric) svo vi*l, — nú a*tlar kla'dskorinn okk-
ar aö taka aí vrtur mál.
_____________________________________________/
una; margur má þess sakna og ekki sízt
ég.
Við þessi orð kom kjökurhljóð í Gróu,
og mátti hún þá varla vatni halda heldur
en hirðmenn Magnúsar konungs góða, er
hann var jarðaður.
Það held ég hana hefði gilt einu, þó
hún hefði lifað núna og verið hérna I dag,
sagði Gróa, en hvað skulum við hér um
tala, segir hann meistari Jón, allrar
veraldar vegur víkur að sama punkt.
Við skulum ekki tala meira um þetta,
sagði Sigrfður, þú kemur einhvern tíma
eftir helgina fram að Tungu. Hún móðir
mín ætlaðist svo til, að ég greiddi eitt-
hvað fyrir þér. Það var seinasta bónin
hennar, og hana ætti ég að gjöra.
Gróa blóðroðnaði og þagnaði um hríð,
en roðinn hvarf smátt og smátt, og er það
haft í mæli, að hún hafi síðar sagt vinum
sínum, að svarið hefði verið til, en þá
hefði hún ekki þurft á því að halda. I því
bili kom Indriði að pallinum, þar sem
konurnar sátu, og segir konu sinni, að nú
séu hestar þeirra söðlaðir og mál sé að
Pési hrekkjalómur
honum, og hann hringsnerist í kringum
pottinn og var alltaf að segja „bíðið þið
svolitið, nú fer að sjóða bráóum“, en það
sauð ekki fremur,þótt potturinn stæði á
drumbnum, heldur á gólfinu.
Þá sá kóngur, að Pési hafði enn verið
með gabb. Hann reif í hárið á sér og slýtti
sér af stað, og nú ætlaði hann sér ekki að
hlífa Pésa, hvernig sem hann afsakaði
sig.
En Pési hafði búið sig undir að taka á
móti honum. Hann slátraði hrút, lét blóð-
ið úr honum í vömbina, og setti svo
blóðbelg þennan innanklæða á systur
sína. Svo sagði hann henni hvað hún ætti
að segja.
„Hvar er hann Pési?“ sagði kóngur,
þegar hann kom. Hann var skjálfradd-
aður af reiði.
„Hann er svolasinn,að hann getur ekki
hreyft sig“, sagði systirin, „og nú er hann
víst að reyna að sofna“.
„Þú verður að vekja hann“, sagði kóng-
ur.
„Það þori ég ekki, því hann er svo
uppstökkur".
„Ég er enn uppstökkari“, sagði kóngur,
„og ef þú vekur hann ekki, þá skal ég
kaff/no w r®
Fyrir alla muni — haltu heldur áfram að reykja.

Maigret og guli hundurinn
Eftir Georges Simenon
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir
36
— Verló rólegur, Leon ... sagði
Maigret róandi...
Maóurinn hrökk vió og reyndi '
aó átta sig á hver hefói talaö.
— Látfð hann fá stól og vasa-
klút.
Maigret veitti þvl eftirtekt að
Servieres hafði læðzt aftar í klef-
ann og stóð að baki frú Michoux
og að Michoux skalf eins og lauf í
vindi og horfði ekkí á neinn.
Verðirnir vissu ekki gjörla hvern-
ig þeir áttu að haga sór og vcltu
fyrir sér hvaða hlutverki þeir
hefðu að gegna á þessutn stað og
stundu.
— Nú skulum víð loka dyr-
unum ... ílg bið alla viðstadda að
fá sér satti ... Gætí annar vörð-
urinn ekki ritað niður fyrir
okkur? Prýðilegt ... Hann getur
seiið þarna við litla borðið. Fáið
yður sæti, bæjarstjóri, þér verðið
utnfram allt að fá yður sæti.
Hrópin frá mannfjöldanum
heyrðust ekki lengur, en þó
skynjuðu þau ákveðna spennu
scm ríkti fyrir utan og færðist án
efa f aukana.
Maigret stikaði fram og aftur
um gólfið og tróð sér hinn róleg-
asti í pfpu sfna. Svo sneri hann
sér að lögregluþjóninum Leroy
og sagði:
— Þér verðið umfram allt að
hringja til sjómannafélagsins í
Quimper og fá að vita hvað varð
um bát sem hét „Cmma fagra“
fyrir fjórum fimm, kannski sex
árum...
Leroy myndaði sig til að ganga
út, en þá ræskti bæjarstjórinn sig
og gaf Maigret merki um að hann
vildí segja eitthvað:
— ftg get sagt yður það
fögregluforingi ... bá sögu
þekkja allir hér f nágrenninu ...
— Látum oss þá heyra ...
Flækingurinn hreyfði sig
gremjulega hvar hann sat á stól
úfi f horni. L’mma sat yzt á stól-
hrúninni og leit ekki af honum
andartak. Svo hafði æxlazt til að
hún sat við hliðina á frú Michoux.
— Ég hef ekki séð þennan bát
sjálfur, sagði borgarstjórinn hík-
laust og virtist gæta hjá honum
víssrar fróunar aó fá að tjá sig
þarna frammi fyrir aðílunum.
— Báturínn var f eigu manns
sem hét Le Glen eða Le Guere og
sagt var aó hann væri góður sjó-
maður en óreiðupési ... Eins og
aðrir bátar af þessari stærð sigidi
hann aðallega með grænmetí og
ávexti yfir til Englands ...Einn
góðan veðurdag hcyrðum við
talað um lengri ,ferð sem í
vændum var ... I tvo mánuði
fréftist ekkert af „Emmu fögru."
Svo heyrðum við að lokum, að
hann hefói verið kyrrsettur við
komu til Iftillar hafnar í grennd
við Ncw York, að áhöfnin hefði
verið dæmd f fangelsi og farm-
urinn sem reyndist vera kókafn
hefði verfð geróur upptækur ...
Báturinn auðvifað Ifka .. .Þetfa
var um sama leyti og ýmis skip
sem sigldu með salt til Nýfundna-
lands voru I brennivfns-
flutningum meðfram ...
— Þakka yður fyrir, bæjar-
stjóri ... Neí, sitjió þér kyrrir,
Leon ... Svarið mér úr sæti yðar
... og það sem meira er ... svarið
útúrsnúningalaust spurningum
mfnum og engar viðbætur frá eig-
in brjósti... Skiljið þér það...?
Og í fyrsta lagi, hvar voruð þér
handteknar núna f dag?
— f Rosporden .. J
geymsluherbergí á járnbrautar-
stöðfnní, þar sém við biðum eftir
að dimma tæki, svo að við gætum
f skjólí myrkursins læðzt upp í
einhverja járnbrautarlestina ...
okkur skipti ekki máli hvaða lest
það væri...
— Hvað eruð þér með mikla
fjármuni f vasanum?
Það var vörðurinn sem varð
fyrir svörum:
— Ellefu franka og nokkra
smápeninga...
Maigret ieit fyrst á Emmu, sem
hafði tár á vöngum og sfðan á
Leon, sem sat f hnipri úti í horn-
inu. Ilann skynjaði að læknirinn
átti f miklu sálarstrfði, þótt hann
bærði ekki á sér þessa stundina
og Maigret gaf einum varðanna
bendingu um að færa sig nær
honum til vonar og vara.
Ilinn vörðurinn skrifaði f óða
önn.
— Segið okkur nú nákvæmlega
hvernig stóð á þessum fiutningi á
kókafni, Le Guerec ...
Maðurinn leit upp. Augnaráð
hans hvfldi hörkulega á Michoux
lækni. Og mcð skyndilegri hreyf-
ingú knýttra hnefa þrumaði hann:
— Bankinn hafði lánað mér
peninga til að ég gæti keypt bát-
inn minn...
— Eg veit það. Og hvað svo ...
— Það kom magurt ár ...
Frankinn steig ... Engiendingar
keyptu mínni ávexti en áður. Ég
braut heiiann um hvernig ég ætti
að standa f skílum með vexti og
afborganir af bátnum. Ég vildl
bfða með að kvænast Emmu, þar
tíl mesti skuldakúfurinn væri af
... Þá kom blaðamaður, sem ég
þekkti nokkur deili á og var oft að
snigtast við höfnina, á fund minn
Maigret til verulegrar undr-
unar tók Michoux læknir nú
hendurnar frá andlitinu og það
var fölt en yfir þvf meíri rósemd
en búast hefði mátt við. Hann dró
minnisbók og blýant upp úr vas-