Morgunblaðið - 23.10.1977, Síða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. OKTÓBER 1977
MOBgdtv-Y^ (ð 0 v MJ/
k^Fvn.
XAffinu j
GRANI göslari
Samkvæml farþega-
listanum var þessi ekki
með þegar flugvélin fór
frá Kaupmannahöfn?
Fáðu þér sopa vinur, þú ert nær dauðanum en ég!
Hvimleiður
óþrifnaður
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Öll viljum vió tryggja okkur
gegn míklu tapi. Og þegar það
kostar ekki mikið er engin ástæða
til að sleppa því. En gegn hverju
þarf að tryggja sig? Hætturnar og
óhöppin gera ekki boð á undan
sér við spilaborðið frekar en í
daglega lífinu.
Suður í spilinu hér að neðan
kom ekki auga á hætturnar sem
ógnuðu samningi Itans. Norður
gaf en austur og vestur voru á
hættu.
Norður
S. 1053
H. AK762
T. 532
L. A6
Suður
S. AKD764
H. D
T. AKD109
L. 7
Án þess að austur og vestur
blönduðu sér í sagnir varð suður
sagnhafi í sex spöðum. Og vestur
spilaði út laufdrottningu. Sagn-
hafi tók á ásinn og spilaði strax
spaðaþristi frá blindum. Þar með
var spilið tapað. 1 ljós kom, að
austur átti alla spaðana fjóra, sem
úti voru en vestur átti tígulgos-
ann ásamt þrem smáspilum. Ell-
efu slagir voru orðnir hámarkið.
En hvaða tryggingu gat suður
splæst á sig? Jú, galdurinn var að
trompa lauf áður en tekið var á
spaðaás. Mismunurinn er, að þá
eru iaufin farin af höndum blinds
og spilarans. En þó þarf að spila
spilið með aðgát. Sjá lesendur
hvernig haga ber framhaldinu
eftir að í Ijós kemur, að vestur á
engan spaða?
Fyrst verður suður að taka á
hjartadrottníngu. Og síðan spila
tíglunum ofanfrá. Skiptist tígl-
arnir 3—2 á höndum andstæðing-
anna er aðeins einn tapslagur í
spilinu. Og ef austur á fjóra eða
fimm tígla verður tígull trompað-
ur í blindum og síðasti tígullinn
fer í hjartaás. Aftur aðeins einn
slagur gefínn. En komi í ljós, að
vestur á tígullengdina þá má aust-
ur trompa þegar hann vill. En það
kemur honum ekki að gagni því
hann á þá ekkert útspil og getur
engu spilað án þess að gefa tólfta
slaginn. Þökk sé iauftrompuninni
í upphafi spilsins.
COSPER
Ég ætla bara aö láta þig vita, að þó að þú hafir
sagt áðan aö ég hefði á réttu að standa — þá er ég
ekki þeirrar skoðunar nú!
Undir þessari fyrirsögn hefur
O.G. sent nokkrar línur þar sem
rætt er um prentsvertu dagblaða:
„Það er ástæðuiaust að kvarta
yfir því, að okkur fbúum höfuð-
borgarinnar sé ekki dagiega séð
fyrir nægjanlegu iesmáli til að
fylgjast með því markverðasta,
sem hér gerist og raunar einnig
því, sem fréttnæmt þykir víða í
heiminum. Mörg íslensku dag-
blöðin koma út í hlutfallslega
mjög háu upplagi og er gott eitt
um það að segja.
Enn er þó hvimleiður galli á
gjöf Njarðar. Eftir lestur blað-
anna verður varla hjá því komist
að þvo sér um hendur (ekki þó af
líkum ástæðum og Pílatus forð-
um, að maður frábiðji sér ábyrgð
á sumu því, sem þar er skrifað)
því engu er líkara en að komið sé
frá kolauppskipun, eins og hún
tíðkaðist hér áður fyrr. Rétt er þó
að geta þess, að í þessu efni eru
árdegisblöðin skárri að skömm-
inni til en síðdegisblöðin.
Fyrr á þessu ári dvaldist ég um
skeið á heimili erlendis, en þang-
að bárust að jafnaði þrjú dagblöð
— sum þeirra útgefin í milljóna
upplagi. Við lestur þeirra taldist
það til undantekninga, ef ég varð
að ráði var við þennan hvimleiða
óþrifnað, sem að framan getur
hjá íslenzku dagblöðunum.
Nú er það svo, að mér skilst, að
hér sé fyrir hendi fullkominn
vélakostur, byggður á nýjustu
prenttækni. Hvað veldur? Er hér
kannski „froðsað“ með prent-
svertuna?
O.G.“
Eitthvað hefur verið kvartað
undan þessu áður, eftir því sem
Velvakanda minnir, en hér er
e.t.v. eitthvað á ferðinni, sem ekki
er auðvelt að koma í veg fyrir.
# Ökuhraði f
þéttbýli
„Nú um nokkurt skeið hef-
ur ökuhraði á Reykjavíkursvæð-
inu verið örlítið hraðari, en oft
áður og má þar e.t.v. um kenna að
minna er um eftirlit af hálfu lög-
reglunnar vegna verkfallsins.
Einn eða tveir bögglar fylgja þó
skammrifi, ef svo má að orði kom-
ast, en það er i fyrsta lagi að
óprúttnir ökumenn gerast allum-
svifamiklir á götum borgarinnar
og hirða ekki um það sem heitir
tillitsemi og í öðru lagi eru til
nokkrir „draugar", sem ekki virð-
ast hafa annað að gera en að aka
of hægt og tefja fyrir öðrum. Það
eru kannski verkfallsverðir, eða
verkfallsfólk, sem hefur ekki ann-
að að gera en tefja fyrir okkur
hinum, sem erum að vinna.
1 49. grein umferðarlaga segir
svo um ökuhraða: „ökuhraða skal
ávallt miða við gerð og ástand
ökutækis, staðhætti, færð, veður
og umferð og haga þannig, að
aksturinn valdi ekki hættu eða
RETTU MER HOND ÞINA
76
þetta bæli syndarinnar, hugs-
aði Niekerk. En hann fór ekki.
Ilann langaði fyrst í kaffisopa.
Erik gaut augunum til Arnar.
Nú skulum við fyigjast með
því, hvernig siðbótarmaðurinn
bregzt við, hugsaði hann. Nú
ætti hann sannarlega að gefa
Búanum góða ráðn-
ingu. — Erik fann skyndi-
lega, að hann tók algjörlega
málstað Arnar og Hiatshwayos.
En örn yljaði Búanum ekki
undir uggunum, þó að hann
ætti mjög erfilt með að stilla
sig. Helzt hefði hann viljað
standa upp og
hrópa: — ÍVIaður þessi, Illats-
hwayo, er vinur minn! Ef þér
viljið koma inn á heimili mitt,
þá verið kurteis við hann og
heilsið honum með handa-
bandi. Að öðrum kosti getið þér
haft yður á brott.
En fleiri hugsanir komu upp
1 huga hans, og þær drógu úr
athafnasemi hans. Gesturinn
átti jarðarskika, þar sem Örn
hafði fengið leyfi til að byggja
skóla eftir að hafa farið bónar-
veg að honum aftur og aftur
eins og betlari. Niekerk gat
hvenær sem var eyðilegt skól-
ann fyrir honum, ef hann færi
nú að móðga hann. Og þá
misstu fimmtíu Zúlúbörn tæki-
færið til að komast nokkurn
tíma í skóla. Það væri dýrlegt
aó geta leyst frá skjóðunni, en
það kæmi niður á landsbúum.
Þess vegna varð örn að þegja.
Hlatshwayo reyndi að bjarga
málunum. Hann stóð upp og
sagði hæversklega: — Ég
verð víst að koma mér af stað.
Mörg verkefni bíða mfn heima.
Þá vaknaði Örn. Nei, það
skyldi ekki verða. Svo langt var
ekki hægt að ganga ( undanláts-
seminni. Hann þrýsti hönd-
unum fast um úinliðina, horfði
rólegur og einbeittur á
Hlatshwayo og sagði spenntur:
— Nei, vertu kyrr ofurlftið
lengur. Þú ert ekki svo önnum
kafinn.
Hlatshwayo sá skipunina í
augnaráði Arnar og settist, án
þess að segja orð.
Síðan bauð Örn mönnum að
reykja, og það tókst að koma af
stað samtali milli Eriks og
Niekerks um daginn og veginn,
áður en hann fór fram til að
sækja kaffi. Erik rann blóðið
til skyldunnar. Hann varð að
halda samtalinu áfram við gest-
inn, en honum re.vndist erfitt
að leyna fyrirlitningu sinni á
honum. Niekerk var ótilhald-
inn og óhreinn að sjá, og svör
hans háru ekki heinlínis vott
um miklar gáfur.
þegar Örn kom aftur með
kaffið, hafði hann þegar lagt
áætlun. Hann ætlaði að láta
Hlatshwayo sýna svolitiö þekk-
ingu sfna. Niekerk skyldi fá að
finna til vanmetakenndar gagn-
vart svertíngja.
Hann leiddi samtalið með
hnitmiðuðum orðum að heim-
speki og bað um að fá að heyra
skoðun Hlatshwayos á mjög
erfiðu viðfangsefni, sem Kant
fjallaði um. Hann vissi, að
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddt
Hlatswhwayo var vel heima í
þessu atriði, enda skildi hann,
hvað vakti fyrir Erni, og beit á
agnið, ánægður, en jafnframt
órólegur. Niekerk hafði að
sjálfsögðu enga hugmynd um,
um hvað samtalið snerist.
Honum reyndist einnig torvelt
að fylgjast með, vegna þess að
umræðurnar fóru fram á
ensku. Erik gat ekki heldur
tekið þátt í hinum heimspeki-
legu umræðum, en hann naut
stundarinnar.
Loks fannst Niekerk sem
hann yrði nú að leggja orð f
belg. Honum fannst hann
þekkja nokkur orð, sem örn
mælti, og hann svaraði þeim.
En svarið var átakanlega
klaufaiegt og bar þess vott, að
því fór víðsf jarri, að hann gerði
sér grein fyrir, um hvað hann
var að tala. Þetta var einmitt
það, sem þremenningarnir
voru að bfða eftir. Það varð
þvingandi þögn, er þeir störðu
á komumann og úr augnaráði
þeirra mátti lesa bæði undrun
og samúð. Og þetta var svo aug-