Morgunblaðið - 18.02.1983, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 1983
+
Systir mín,
ANNA ÞURfOUR DAGFINNSDÓTTIR,
andaöist 6. febrúar sl. Útför hennar fór fram 15. sama mánöar.
Vinum hennar og velgerðarmönnum flyt óg einlæga þökk.
Sveinbjörn Dagfinnsson.
t
Útför eiginkonu minnar,
ÁSTBJARTAR ODDLEIFSDÓTTUR,
Haukholtum, Hrunamannahreppi,
fer fram frá Hrunakirkju, laugardaginn 19. febrúar kl. 14.00. Bílferö
veröur frá Umferöarmiöstööinni kl. 11.00
Fyrir hönd aöstandenda,
Þorsteinn Loftsson.
+
Kona mín, móöir okkar og systir,
GUDRÚN INGIMARSDÓTTIR DE RIDDER
fró Laugarási,
lést í Borgarspítalanum 15. þ.m.
Útförin fer fram föstudaginn 18. febrúar kl. 10.30 frá nýju Foss-
vogskapellunni.
Fyrir hönd ættingja,
Harry De Ridder, Ingimar De Ridder
og systkini hinnar látnu.
+
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
HREFNA JÓHANNESDÓTTIR
fró Hróðnýjarstööum,
er andaöist föstudaginn 11. febrúar verður jarösungin frá Hjaröar-
holtskirkju laugardaginn 19. febrúar kl. 14.00.
Ferö veröur frá Bifreiöastöö Islands kl. 8.00.
Hugrún Þorkelsdóttir, Jökull Sigurösson,
Inga Þorkelsdóttir, Haraldur Árnason,
Valdís Þorkelsdóttir, Haraldur Guömundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móöir okkar og tengdamóöir,
RÓSA KRISTJÁNSDÓTTIR
fró Vopnafiröi,
Sunnubraut 6, Akranesi,
sem lést þann 13. þessa mánaðar á sjúkrahúsi Akraness, veröur
jarösungin frá Dómkirkjunni í Reykjavik kl. 13.30, föstudaginn 18.
febrúar.
Erna Gunnarsdóttir, Þóröur Ásmundur Júlíusson,
Knútur Gunnarsson, Kristín Marinósdóttir,
Ragnar Gunnarsson, Petra Jónsdóttir.
+
Þökkum af alhug öllum sem sýndu okkur samúö og vinarhug við
andlát og útför
HJÖRDÍSAR JÓNSDÓTTUR,
Rauöalæk 12.
ívar Andersen,
Guömundur Guöjónsson,
Ingibjörg fvarsdóttir, Kjartan Pólsson,
Erla ívarsdóttir, Haraldur Sigursteinsson,
Guðmundur ívarsson, Grétar fvarsson,
og barnabörn.
+
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og útför
ÞORLEIFS K. BJARNASONAR,
Litla-Mel.
Sigríöur Þóra Sigurjónsdóttir,
Helga Rúna Þorleifsdóttir,
Björgvin Þorleifsson,
Sigríöur Lórusdóttir,
barnabörn
og systkyni hins lótna.
Sjúkrasamlag Reykjavíkur
verður lokað
frá hádegi í dag vegna jaröarfarar Hermanns Guö-
brandssonar, deildarstjóra.
Minning:
Hermann Guðbrands-
son deildarstjóri
Fæddur 29. september 1913
Dáinn 11. febrúar 1983
Snemma kynntist ég Hermanni
Guðbrandssyni. Vesturbæingur
var hann, eins og við bræður, hann
af Bræðraborgarstígnum, við af
Sólvöllum og allir á svipuðu ald-
ursskeiði. Hann var auk heldur
bekkjabróðir eins okkar í Mennta-
skólanum — sem í þann tíð þurfti
ekki að auðkenna nánar. — Þaðan
lauk hann stúdentsprófi árið 1933,
en hætti þá námi og fór að vinna
fyrir sér, þótt ekki væri bjart
framundan á kreppuárunum. En
Hermann var farsæll. Hann starf-
aði við þingskriftir nokkur þing,
en á fyrstu árum Sjúkrasamlags
Reykjavíkur réðist hann þangað
og starfaði þar til dauðadags, þá
annar tveggja elstu starfsmann-
anna. Framan af starfaði hann í
innheimtudeild en síðasta aldarfj-
órðunginn sem yfirmaður í
sjúkradagpeningadeild.
Vandfundnari munu vera trúrri
og samviskusamari starfsmenn en
Hermann var, en mikið má vera ef
það gekk ekki á stundum nærri
honum að beita þeim góðu eigind-
um til fulls. Hann var hjartahlýr
oggóðviljaður og hefði helst viljað
allra vanda leysa. — En starf hans
var á margan hátt vandasamt og
einatt hindruðu settar reglur að
hjartalagið gæti notið sín að fullu.
En hvort tveggja var, að ekki kom
til mála að Hermann níddist á
neinu því, sem honum var trúað
til, sem og hitt, að slöpp fram-
kvæmd reglnanna gat auðveldlega
leitt til mismununar, sem honum
hefði þótt verra að vita upp á sig
en nokkuð annað. — Hafi þetta
nokkurntíma valdið því að ein-
hverjum viðskiptamanni hafi þótt
hann harður í horn að taka, þá get
ég fullvissað þann hinn sama um,
að það hefur aðeins verið á ytra
borðinu.
Hermann var maður áhugásam-
ur um marga hluti, — fyrst og
fremst um að standa fyrir sínu —
en einnig um margvísleg almenn
efni, þjóðmál, menningarmál,
fagrar listir, einkum þó um
hljómlist, sem hann hafði mikið
yndi af. Ferðalaga naut hann oft
síðari árin, hafði yndi af tafli og
vafalaust fleiru en ég kann upp að
telja. Hann var í einu orði sagt
hugmaður og það svo, að jafnvel
daglegt fas hans bar það með sér
að í honum var engin hálfvelja.
Ég þakka Hermanni vini mínum
langa samfylgd og samstarf. Eft-
irlifandi eiginkonu hans, Oddnýju
Þórarinsdóttur og börnum þeirra,
Sigríði, líffræðingi og Stefáni
Inga, rafvirkja, votta ég innilega
samúð vegna missis þeirra, sem
óneitanlega bar bráðar að en
nokkrum okkar félaga hans bauð i
grun.
Útför Hermanns fer fram í dag,
kl. 13.30 frá Fossvogskirkju.
Gunnar J. Möller
„Á im óan viA lifum er dauðinn
ekki lil, en er dauóinn er
kominn yfir oss, þá erum vid
ekki lengur lil.“
Kpirurus
Hermann Guðbrandsson, deild-
arstjóri hjá Sjúkrasamlagi
Reykjavíkur, lést þann 11. febrúar
sl. 69 ára að aldri.
Við Hermann höfðum þekkst
frá því í skóla og verið góðir vinir
alla tíð. Hann mun hafa lokið
stúdentsprófi árið áður en ég.
Hvernig leiðir okkar lágu saman
fyrst, man ég ekki gjörla, en við
drógumst hvor að öðrum, e.t.v. af
því að við vorum báðir frekar hlé-
drægir og einnig höfðum við svip-
uð áhugamál. Músík heillaði okkur
og Hermann átti mikið af góðri
kiassískri músík á plötum, sem
unun var á að hlýða. Líklega höf-
um við teflt nokkuð, en Hermann
var alla tíð góður skákmaður og
einkum á seinni árum áttum við
margar góðar stundir við skák-
borðið. Ég held að Hermann hefði
getað orðið mjög góður skákmaður
hefði hann iðkað þá list, því að
hann var kappsfullur og hafði til
að bera mjög góða athyglisgáfu.
Heiðarlegri andstæðing en Her-
mann var ekki hægt að hugsa sér
og að hafa rangt við, var honum
eitur í beinum. Músíksmekkur
hans var mjög góður, eins og áður
var drepið á, og einstök var ást
hans á Mozart, sem mér fannst
næstum því nálgast tilbeiðslu og
kom mér stundum á óvart, því að
ég gat ekki fundið svo mikinn mun
á þessum stórsnillingum í músik-
kinni. Átti t.d. erfitt með að
kyngja því, að Mozart væri fremri
þeim Beethoven, Chopin o.s.frv.,
hvað þeir nú heita allir saman.
Varð þetta stundum efni til
skoðanaskipta, þar sem hvor hélt
fram sínum hlut af svo miklu
kappi, að konum okkar, sem
hlýddu á, þótti nóg um. Þessi
skoðanaskipti okkar voru
skemmtileg afþreying og minnist
ég þeirra með gleði og söknuði.
Hrifning Hermanns á Mozart
sýndi sig í því, að hann fór ásamt
konu sinni einskonar pílagrímsför
til fæðingarborgar Mozarts,
Salzburg í Austurríki, og höfðu
þau mikla ánægju af þeirri för.
Það sýndi sig og, að hann vildi
ekki láta neinn skugga falla á nafn
Mozarts þegar hann sagðist ekki
fara á leikritið Amadeus, þar sem
hann taldi það óvirðingu við snill-
inginn, að fjalla um hann eins og
þar var gert. Hermann var alltaf
að hvetja mig til að fara á leikrit
þetta og láta sig vita hvaða augum
ég liti á efni leikritsins. Því miður
varð aldrei af því, að ég færi og sé
ég eftir því. Hermann dró ekki dul
á andúð sína á rokkæði nútímans
og hávaða því fylgjandi. Vorum
við þar mjög á sama máli.
Á bókmenntasviðinu var hann
dálítið sérstakur, hann unni Ham-
sun mest allra skálda og sagðist
aldrei fá sig fullsaddan á að lesa
hann. Allar bækur þessa stór-
skálds átti hann og Ias þær aftur
og aftur og hafði á hraðbergi til-
vitnanir í þær.
Hermann var heimspekilega
sinnaður og hafði lesið mikið í
þeim fræðum og var mikið hrifinn
af heimspekingnum Nietzsche. Þá
hafði hann og í heiðri og minntist
oft á kenningar heimspekingsins
Epicurusar, einkum þá kenningu,
að hamingjan, lífsgleðin, væri
markmið mannlífsins. Hygg ég, að
undir niðri hafi Hermann verið
sannfærður um þessa skoðun, þó
með þeim fyrirvara, sem Epicurus
setti, að ekki væri keppt að stund-
aryndinu einu, heldur að menn
reyndu að gera allt líf sitt jafn
hamingjusamt. Ég hygg, að Her-
mann hafi lifað samkvæmt þess-
ari lífsspeki Epicurusar, að stunda
hamingju sína réttilega. Hann
sóttist ekki eftir auði né völdum,
var frábærlega nægjusamur og
hófsamur í hvívetna, en sóttist
einkum eftir því, að rækta hug
sinn og afla sér þekkingar og
þroska. Þá þjálfaði hann og lík-
ama sinn og stundaði mikið sund
og gönguferðir.
Ég hafði dvalið mikið úti á landi
og áttum við þá þess ekki kost að
hittast, nema endrum og eins. En
frá því á árinu 1957 þegar ég flutt-
ist suður til Hafnarfjarðar urðu
samskipti okkar tíðari. Var það
orðin regla að við kæmum saman
hvor til annars einu sinni í viku,
og held ég að ekki hafi oft fallið
niður þær heimsóknir. Var okkur
hjónum það hin mesta ánægja að
koma til Hermanns og Oddnýjar,
hans góðu konu, og gerðum við þá
hvorttveggja, að við tókum spil og
tefldum eða létum gamminn geisa
um vandamál dagsins eða vorum
með heimspekilegar vangaveltur
um hlutina. Þetta verða okkur
hjónum minnisverðar ánægju-
stundir, sem við aldrei getum
gleymt. Við vorum öll svo ham-
ingjusöm þessar stundir, sem við
áttum saman, að það gat ekki
betra verið.
En nú hafa örlögin tekið í taum-
ana. Eigi fáum við nú lengur fund-
ið þétt og hlýtt handtak þessa
ágæta og gestrisna vinar okkar
eða hlýtt á glettnar athugasemdir
hans og gamanyrði.
Genginn er góður drengur, sem
mátti ekki vamm sitt vita. Því er
öllum mikill harmur að kveðinn,
þegar slíkir menn kveðja, en eink-
um þó fjöldskyldu hans, sem
harmar umhyggjusaman og ást-
ríkan eiginmann, föður og afa. Við
hjónin þökkum alla vinsemd hans
og tryggð við okkur og vottum
fjölskyldu hans okkur dýpstu og
innilegustu samúð.
Kristján Jóhannesson
í dag kveðjum við starfsfólk
Sjúkrasamlags Reykjavíkur Her-
mann Guðbrandsson, deildar-
stjóra dagpeningadeildar sem
starfað hefur hjá samlaginu í nær
45 ár. Það er erfitt að sætt sig við,
að Hermann eigi ekki eftir að
ganga um sinn gamla vinnustað,
léttur og kátur eins og hans var
háttur.
Það er erfitt að trúa því að Her-
mann myndi fylla sjöunda áratug-
inn á þessu ári svo ungur í anda
sem hann var. Starfsmannafélagið
á Hermanni mikið að þakka, þar
sem hann var í stjórn þess svo til
óslitið í 40 ár. Hann átti sæti í
samninganefnd BSRB um langt
árabil, og sat hann mörg þing
Bandalagsins. Hermann var kjör-
inn heiðursfélagi starfsmannafé-
lagsins 26. október 1980.
Við kveðjum góðan og dyggan
félaga með virðingu og söknuði.
Innilegar samúðarkveðjur til
Oddnýjar og fjölskyldu.
Starfsmannafélag Sjúkra-
samlags Reykjavikur.
Blað Fríkirkju-
safnaðarins komið út
FRIKIKKJAN, bréf FríkirkjusafnaAar-
ins í Keykjavík, I. tölublaA 5. árgangs,
er nýkomiö út, en hugmyndin er að
blaóið komi út framvegis. Mert tilliti til
þess hefur nafni blaAsins veriA breytt,
en þaA hét áAur Fréttabréf Fríkirkju-
safnaAarins. Má geta þess til gamans,
aA nýja nafniA er hiA sama og á mánaA-
arblaAi, sem séra Lárus Ilalldórsson,
fyrsti Fríkirkjupresturinn, gaf út á sín-
um tíma.
Brot blaðsins hefur verið stækkað;
það er prentað á litaðan pappír og
letur þess er vel við hæfi þeirra, sem
eru farnir að tapa sjón.
Að þessu sinni ritar Fríkirkju-
presturinn í Reykjavík, séra Gunnar
Björnsson, hugvekju, auk þess sem
hann skrifar um viðhorf í safnað-
arstarfi Fríkirkjunnar. Ragnar
Bernburg, safnaðarformaður, ritar
fréttapistil frá sjónarhóli safnaðar-
stjórnar og Berta Kristinsdóttir seg-
ir frá starfi Kvenfélags Fríkirkjunn-
ar. Fleira er í blaðinu til gagns og
fróðleiks.