Morgunblaðið - 07.02.1988, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. FEBRÚAR 1988
Að kika
meö
fegurÖm
a u r r |
inand
SPJALLAÐ VIÐ RANDALL
HODGKINSON
OG LEEDICE KISSANE
„ÞAÐ ER afar örvandi að spila í þessu
umhverfí," sagði píanóleikarinn Randell
Hodgkinson, hvar hann var að æfa sig í
glæstum húsakynnum Listasafns Islands
fyrir tónleika á föstudagskvöldið. „Ég æfí
mig að jafnaði fíóra til sex tíma á degi
hveijum. Og oft lengur þegar tónleikar eru
í undirbúningi. Þessa daga sem ég hef verið
hér hef ég fengið að æfa mig á ýmsum
stöðum. Og þó að maður gleymi sér þegar
á líður er umhverfíð óneitanlega mikilvægt.
Að leika með slíka fegurð í kringum sig
eins og hér verður mér innblástur."
Randell lék einleik með
Sinfóníuhljómsveitinni kvöldið áður, en
tónleikamir í Listasafninu voru haldnir til
styrktar byggingu tónlistarhúss í Reykjavík.
Frumkvæði hafði amma hans, Leedice
Kissane, en hún bjó á íslandi 1970-1972
sem Fullbrightstyrkþegi.
Morgunblaðið/RAX
Raadall
Hodgkinson
Leedice
Kissane
Randell byijaði að læra
á píanó aðeins 2ja ára
gamall. „Móðir mín er
píanókennari og leið-
beindi mér fyrstu árin.
Ég hélt svo áfram og stundaði tón-
iistamám samhliða skólanum. Það
kom aldrei annað til mála í mínum
huga, því að tónlistin er líf mitt og
yndi held ég að megi segja. í §öl-
skyldunni úir og grúir af tónlistar-
mönnum, foreldrar mínir báðir eru
tónlistarmenn, systir mín leikur á
hom og bróðir minn menntaði sig
að vísu í tölvufræðum, en hann er
músíkelskur og nýtur tónlistar, þótt
hann hafi ekki lagt stund á hana
sjálfur. Eftir að ég fór í háskóla
nam ég hjá Veronicu Jochum í
Boston og þar hef ég einnig kennt
síðustu fjögur, fimm árin. Eg fékk
bandarísk tónlistarverðlaun, sem
urðu til þess að vekja athygli á
mér, og ég fór að koma fram sem
einleikari. Konan mín, sem er með
mér í ferðinni hingað, er einnig
píanóleikari og við komum oft fram
saman. Undanfarin ár hef ég ferð-
ast allvíða og haldið tónleika, meðal
annars í Japan, Frakklandi, Ítalíu
og fleiri Evrópulöndum. Einnig leik
ég með í kammersveit, sem hefur
farið í hljómleikaferðir til nokkurra
Austur-Evrópulanda. Sömuleiðis er
ég á faraldsfæti innan Banda-
ríkjanna. Eftir að ég kem heim fer
ég í hljómleikaferð um miðvest-
urríkin og ýmislegt fleira er í
athugun. Eg spila flölbreytta tón-
list, á tónleikunum í Listasafninu
til dæmis verk eftir Bach, Sjostako-
vitsj, Chopin of fleiri. Ég reyni að
setja dagskrána saman eins og góð-
an matseðil... svo að allir fái
eitthvað við sitt hæfí.“
„íslenskir áheyrendur eru mjög
góðir,“ heldur hann áfram. „Það
er nú svo að maður hefur varla sleg-
ið nema fyrstu nótumar þegar
maður skynjar hvemig áheyrendur
era — ég get leyft mér að segja
að hér hafi ég fundið hlýja strauma.
Það er óneitanlega góð kennd. Mér
fannst gott að fá þetta tækifæri
að leggja fram minn skerf, amma
mín Leedice Kissane tók miklu ást-
fóstri við ísland og átti margar
gleðistundir á hljómleikum þegar
hún var við kennsluna í Háskólan-
um.
Leedice Kissane kom hingað
fyrst sem fyrr segir vorið 1970. „Ég
hafði þá fyrir skömmu misst mann-
inn minn og var að láta af starfi
við háskólann í Idaho. Mig langaði
ti! að breyta um umhverfi og gera
eitthvað nýtt og sótti um Fullbright-
styrk og valdi ísland. Meðal annars
vegna þess að hér gat ég haldið
áfram á þeirri braut sem ég hafði
verið á, þ.e. einkum bandarískar
bókmenntir. Ég bjó hjá Vilborgu
Kristjánsdóttur og bömum hennar
flóram og það var mér mikils virði
að búa hjá fjölskyldu og á þann
hátt kynntist ég fólki fyrr og
kannski öðravísi en hefði ég búið
ein úti í bæ. Við Vilborg urðum
miklir vinir. Ég hafði yndi af kennsl-
unni og átti afar góð samskipti við
ýmsa kennara og nemendur mína.
Ég sótti um að fá styrkinn aftur
eftir fyrra árið og tel mig lánsama
að svo varð. Ég eignaðist marga
vini og hélt tengslum við þá eftir
að ég fór.
Og meðan ég var hér sótti ég
alla tónleika, og hreifst af. Hvar-
vetna mætti ég hlýju og vinsemd
og þessi tími varð mér óendanlega
mikils virði. Eins og dóttursonur
minn sagði er mikið af tónlistar-
fólki í fjölskyldunni, en ég hef nú
aðeins verið njótandi í þeim málum.
Maðurinn minn lék á fiðlu og hann
kom á laggimar hljómsveit þar sem
við bjuggum í Idaho og stjómaði
henni áram saman. Bæði dóttir mín
og tengdasonur era tónlistarmenn.
Eftir að Leedice fór heim til
Bandaríkjanna hélt hún sambandi
við fslenska vini sína og fylgdist
af áhuga með því sem hér var að
gerast. Meðal annars kveðst hún
hafa glaðst þegar hún frétti af því
að Vigdís Finnbogadóttir, sem var
góð vinkona Vilborgar, hefði verið
kjörinn forseti og fundist það þjóð-
inni til sóma.
„Ég las um það í blöðum, að
Vladimir Ashkenazi hefði ákveðið
að fá Sinfóníuhljómsveit Lundúna
til að efna til hljómleika til að
styrkja byggingu tónlistarhallar á
íslandi. Mér fannst þetta stórmann-
legt af honum. Ég fór að velta
málinu fyrir mér, ég var náttúrlega
enginn Ashkenazi, en ég átti þó
dótturson, sem hafði getið sér góð-
an orðstír og er eftirsóttur hvort
sem er einleikari eða með hljóm-
sveitum. Það var kveilqan að þessu
og það þurfti ekki að beita Randell
fortölum, hann var mjög áhugasam-
ur þegar ég færði þetta í tal við
hann. Hann vissi um ást mína á
íslandi og fslenskri menningu og
sjálfur var hann ekki ósnortinn, því
að kona hans á fslenska móður, sem
er af Suðumesjum og hún á marga
ættingja þar. Því fann hann til
tengsla við landið og þjóðina."
Leedice Kissane sagði að hún
fagnaði því að hægt hefði verið að
koma þessum hljómleikum f kring
og hún væri innilega glöð yfir að
hafa getað lagt hönd á plóginn,
enda vissi hún hversu mikið metn-
aðarmál það væri íslensku tónlistar-
fólki að koma upp þessu húsi, sem
án efa yrði öflugu tónlistarlífí hér
enn meiri lyftistöng.
j.k