Morgunblaðið - 01.02.1990, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. FEBRÚAR 1990
BARÁTTAN VID BÁKNIÐ
Landsmálafélagið Vörður mun halda málþing
um ríkisumsvif laugardaginn 3. febrúar nk.
kl. 10.00 til 13.00 í Valhöll v/Háaleitisbraut.
1. Málshefjendur:
Friðrik Sóphusson, alþingismaður:
Baráttan við báknið; hvað hefur áunnist?
Geir H. Haarde, alþingismaður:
Atvinnulífið og rí kisbúskapurinn.
Hreinn Loftsson, lögmaður:
Hvaða fyrirtæki er hægt að einkavæða?
Markús K. Möller, hagfræðingur: Hvert er hlutverk ríkisins?
Dr. Vilhjálmur Egilsson, framkvæmdastjóri:
Ríkissjóður: Af hverju ekki halli?
2. Opnar umræður:
Málshefjendur ásamt Ólafi [sleifssyni hagfræðingi,
Pálma Jónssyni, alþm., og Ólafi G. Einarssyni, alþm.
Ráðstefnustjóri. Guðmundur Magnússon, sagnfr.
Málþingið er öllu áhugafólki opið.
LANDSMÁLAFÉLAGIÐ VÖRÐUR
Listmunir- Sýningar- Uppboð
Pósthússtrati 9, Austurstrati 10,101 Reykjavík
Sími: 24211, P.O.Box 121-1566
UPPBOÐ
25. málverkauppboð Gallerí Borgar, ísamráði við Listmunauppboð
Sigurðar Benediktssonar hf., verður haldið í Súlnasal Hótels Sögu í kvöld
og hefst það klukkan 20.30.
Myndirnar verða sýndar ídag á milli klukkan 10.00 og 18.00
í Gallerí Borg, Pósthússtræti 9.
Meðal verka, sem upp verða boðin, má nef na:
80. Jóhannes S. Kjarval
81. Ásgrímur Jónsson
82. Jón Engilberts
83. Jóhannes S. Kjarval
84. Svavar Guðnason
85. Jóhannes S. Kjarval
86. Jón Stefánsson
87. Jóhannes S. Kjarval
88. Jón Stefánsson
89. Jóhannes S. Kjarval
90. „Gamla myndin11
Höfundur ókunnur
Fjallið. Olía. 40x59 cm. Ómerkt.
Búrfell og Þjórsá. Vatnslitur. 42x56 cm. Merkt.
Frá Þingvöllum. Olía. 80x100 cm. Merkt.
Almannagjá. Olía. 1931-32. 60x81 cm. Merkt.
Landslag. Olía. 1934. 35x49 cm. Merkt.
Himnastiginn. Olía. 75x69 cm. Merkt.
Módel. Olía. Frá námsárum J óns í Kaupmannahöfn.
92x62 cm. Merkt á blindramma.
Karlagrobb. Olía. 1952. 85x90 cm. Merkt.
Skjaldbreiður. Olía. 48x65 cm. Merkt.
Fjallkonan. Olía. Máluð um 1952. 100x95 cm. Merkt.
Ari Magnússon og Kristín Guðbrandsdóttir. Olía. 115x125
cm. Ómerkt. Samkvæmt aldursgreiningu virðist málverkið
vera frá um 1830-1910. Margir telja það þó mun eldra.
Uppboðið hefst klukkan 20.30.
BORG
Helga Asmunds-
dóttir - Minning
Fædd 13. febrúar 1960
Dáin 22. janúar 1990
Okkur langar með örfáum orðum
að minnast vinkonu okkar sem svo
skyndilega var kvödd úr þessum
heimi eftir örstutt veikindi.
Þegar okkur barst sú harmafregn
mánudaginn 22. janúar að hún
Helga væri dáin var erfitt að trúa
því. Það er svo sárt og óskiljanlegt
þegar svo ung kona er kvödd burt
frá eiginmanni og börnum langt
fyrir aldur fram. Á örskoti var
hugurinn kominn til Danmerkur til
Leifs, eiginmanns Helgu og barna,
sem nú áttu um sárt að binda.
Lífið er hverfult. Það er svo stutt
á milli og ráðþrota reynum við að
sjá einhvern tilgang með ótímabæru
andláti Helgu sem okkur fannst eiga
allt lífið framundan — en kannski
er ekki okkar að skilja.
Undanfarna daga meðan við höf-
um glímt við sársaukann hafa minn-
ingarnar yljað okkur. Það er svo
margs að minnast.
Fyrstu kynni okkar af Helgu og
Leifi urðu er þau fluttu í næsta hús
við okkur á stúdentagörðum í Árós-
um. Hún er skýr minningin frá
fyrstu heimsókn til okkar til þeirra.
Á meðan við fullorðna fólkið töluðum
saman á „íslensku" lögðu synir
okkar, þá þriggja ára gamlir, grunn
að einstakri vináttu sem enn í dag
er að vaxa.
Frá upphafi var okkur ljóst hve
mikið ljúfmenni Helga var. Aldrei
heyrði maður Helgu hallmæla öðrum
og hún var alltaf fyrst til að fyrir-
gefa. Ekki síst mátti sjá á samskipt-
um hennar við börnin sín, Ása og
Fríðu, hve heilsteypt Helga var. Þó
Helga væri alvörugefin að eðlisfari
var samt alltaf stutt í brosið. Marg-
ar samverustundirnar áttum við þar
sem glens og gaman var í fyrirrúmi.
Þó Helga og Leifur flyttust í
annað bæjarfélag hélst vináttan sem
þá hafði dafnað í tvö ár. Þegar við
öll höfðum lokið okkar námi lágu
leiðir okkar saman á ný er við flutt-
umst til íslands. En eftir nokkurra
ára búsetu á Seltjamarnesinu sagði
ævintýraþráin til sín.
í nóvember sl. fluttist fjölskyldan
til Danmerkur á ný, nú til Kaup-
mannahafnar. í bréfi sem Helga
skrifaði okkur nýlega kemur skýrt
fram hversu vel þeim leið í húsinu
sem þau höfðu fest kaup á. Húsið
sem stendur við Damhussöen er
gamalt en mjög vinalegt. Ási og
Fríða féll vel á nýjum slóðum og
góðar horfur voru i atvinnumálum.
Þessi stutti tíma sem fjölskyldan
átti í húsinu í Rödovre var vafalaust
einn sá besti sem þau áttu saman.
En fljótt skipast veður í lofti.
Það er með sárum söknuði og
þökk sem við kveðjum Helgu vin-
konu okkar. Elsku Leifur, Ási og
Fríða, sorg ykkar er mikil og söknuð-
urinn sár. Við sendum ykkur og
öllum hennar ástvirium okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Þú sást það vinur, orðin þraut
og þá tók þögnin við, og henni
sagðist betur.
(Þorsteinn Erlingsson)
I Dóa og Einar
Þegar við erum ung snýst tilvera
okkar oftast um hin veraldlegu
gæði. Það þarf að koma þaki yfir
höfuðið, innrétta heimilið, endurnýja
bílinn svo ekki sé minnst á hvort
komist verði til útlanda í sumarfr-
íinu.
Sjaldnast leiðum við hugann að
því hve heppin við erum að hafa
góða heilsu, hvað þá að hugurinn
beinist að dauðanum. Dauðinn, sem
er svo fjarlægur, er eitthvað sem
hendir okkur á gamals aldri þegar
við erum orðin þreytt og lúin, eða
einhvetja aðra en okkar nánustu.
En allt í einu er öryggi okkar
ógnað. Án nokkurs fyrirvara er
höggvið stórt skarð í vinahópinn
sem ekki verður fyllt.
Hún Helga okkar er dáin, hún
sem hefði orðið þrítug í næsta mán-
uði. Og augu okkar opnast fyrir
því að veraldlegu gæðin virðast
einskis virði þegar ástvinir falla frá.
Dauðinn gerir ekki boð á undan
sér. Okkur þykir alveg sjálfsagt að
vakna upp af værum svefni, sann-
færð um að allt sé eins og það var
í gær. Þegar sorgarfréttin um tát
Helgu barst, hrundi tilvera og ekki
virðist lengur sjálfsagt að hafa góða
heilsu.
Við kynntumst allar er við vorum
við nám í Horsens í Danmörku fyrir
u.þ.b. fimm árum. Við vorum frekar
fámennur hópur íslendinga þar sem
allir þekktust. Að búa fjarri fjöl-
skyldu og vinum var oft erfitt og
leiddi til náinna kynna meðal
margra okkar. Kynna sem rofnuðu
ekki þó heim væri komið.
Helga og Leifur fluttust aðeins
seinna en við hin til Horsens ásamt
Ása, syni Helgu. En Helga var fljót
að falla inn í hópinn því hún átti
svo auðvelt með að kynnast og að-
lagast fólki með glaðværð sinni og
hreinskilni. Stuttu síðar fæddist
þeim dóttir, Hólmfríður, sem verður
fímm ára í apríl nk.
Við vorum þijár úr hópnum sem
vorum ný orðnar mæður í ókunnu
landi, fjarri íjölskyldum okkar og
því tengdumst við mjög nánum
böndum.
Nær daglega hittumst við með
barnavagnana og Ási litli trítlaði
með svo góður og nærgætinn við
litlu prinsessurnar þijár, eins og
þær væru allar systur hans. Við
deildum gleði og áhyggjum og
barnauppeldið átti hug okkar allan.
Þegar heim var komið héldum
við áfram að hittast og rækta vinátt-
una. Oft var setið fram á rauða nótt
í saumaklúbbnum okkar. Því það
var frá svo mörgu að segja. Og átti
Helga ekki hvað síst stóran þátt í
því hve þessar stundir voru ánægju-
legar og ógleymanlegar. Það er ekki
oft sem við hittum persónu eins og
Helgu, svo einlæg og hreinskilin og
án allrar tilgerðar. Þótt áhyggjur
hrjáðu hana var alltaf stutt í hlátur-
inn hennar og hún var fljót að sjá
broslegu hliðarnar á málunum.
Helga og Leifur ákváðu að flytj-
ast utan aftur. Þau létu drauminn
rætast í nóvember sl. Kaupmanna-
höfn varð fyrir valinu, enda æsku-
heimkynni Helgu.
Það var ógleymanlegt kvöldið
þegar við komum saman tuttugu
stelpur frá Horsens sl. haust þar
sem Helga var hrókur alls fagnaðar
þetta kvöld eins og svo oft áður.
Með sinni skemmtilegu og spaugi-
legu frásagnargleði kom hún okkur
til að hlægja svo mikið, að tárin
streymdu niður kinnar okkar.
Án þess að vita það þá var þetta
kveðjustund okkar með Helgu. Við
vorum sannfærðar um að við mynd-
um hittast áður en langt um liði.
Eftir að Helga fluttist utan var
saumaklúbburinn okkar ekki sá
sami. Viku fyrir andlát hennar sát-
um við saman fjórar og lásum bréf
frá henni sem var svo uppfullt af
bjartsýni og gleði. Hún skrifaði um
hve Ási væri ánægður í skólanum
og hve Fríða var orðin dugleg að
bjarga sér á dönsku í leikskólanum
og allt var svo bjart framundan. Nýr
kafli í lífi þeirra var að heljast og
við samglöddumst þeim svo innilega.
Við ætluðum allar að skrifa henni
línu næstu daga en enginn veit sinn
næturstað og nú er það orðið of
seint.
Helga veiktist skyndilega og lést
þann 22. janúar á sjúkrahúsi í
Kaupmannahöfn. Ótal minningar
hrannast upp í huganum, minningar
um góða stúlku, minningar sem
munu varðveitast í hjörtum okkar
allra.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að, minnast,
margs er aé sakna,
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Elsku -Leifur, Ási, Fríða og ást-
vinir, megi guð vaka yfir ykkur og