Morgunblaðið - 12.05.1998, Side 46

Morgunblaðið - 12.05.1998, Side 46
46 ÞRIÐJUDAGUR 12. MAÍ 1998 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ ÁGÚST V. ODDSSON + Ágúst Vilhelm ^ Oddsson fæddist í Ársól á Akranesi 3. apríl 1945. Hann lést á heimili sínu, Sjávargrund 9b, Garðabæ, 30. apríl síðastliðinn. For- eldrar hans voru hjónin Friðmey Jónsdóttir, f. 1923, ættuð frá Ársól á Akranesi, og Oddur _ Ólafsson, klæðskeri, f. 1918, ættaður frá Hrísum í Helgafells- sveit á Snæfellsnesi. Oddur lést í bflslysi 22. ágúst 1980. Systkini Ágústs eru: Erla Eg- gerts Oddsdóttir, hennar maður er Sveinn H. Jónsson og eiga þau Qögur börn búsett á Akur- eyri. Olafur Eh'as Oddsson, Olafur á fjögur börn, móðir þeirra er Þórdís Njálsdóttir. Hinn 24. september 1977 kvæntist Ágúst Eh'nu G. Magn- úsdóttur og eignuðust þau einn son, Ragnar Eggert, f. 1978. Foreldrar Elínar eru Magnús —<r I.S. Guðmundsson, matsveinn, f. 1909, d. 1996, og Anna M. Elías- dóttir, f. 1913, húsmóðir. Systk- ini Elínar eru Ragnar S. Magn- ússon, hans kona er Guðlaug P. Wium og eiga þau tvö börn. Svanhít Magnúsdóttir, hennar maður er Kristján E. Halldórs- son og eiga þau tvo syni. Ágúst lærði húsasmiði hjá Guðmundi Magnússyni á Akra- nesi og vanna alla tíð við smíðar og hin siðari ár nær eingöngu við að leggja parket á gólf. Ágúst var landskunnur hesta- maður og tók virk- an þátt í félagsmál- um hestamanna. Hann gekk í Félag tamningamanna á fyrsta aðalfundi þess 1971, en mun hafa verið 10 ára er hann gekk í hesta- mannafélagið Dreyra á Akranesi ásamt æsku- vini sínum Jóni Sigurðssyni er var arinu yngri. Árið 1977 flyt- ur Ágúst frá Akranesi og fljót- lega mun hann hafa gerst félagi í Sörla, félagi þeirra Hafnfirð- inga. Ágúst keppti fyrir íslands hönd á EM í Sviss 1973 á hestin- um Landa. Hann átti um skeið sæti í sljórn Hestamannafélagsins Dreyra á Akranesi og í stórn Félags tamningamanna. Ágúst var einn af þeim sem unnu að því að Reiðhöllin í Víði- dal risi af grunni og var í fyrstu stjóm Reiðhallarinnar. Ágúst átti um skeið sæti í varastjórn Landssambands hestamanna og i stjórn hestamannafélagsins Sörla í Hafnarfirði sat hann er kallið kom. títför Ágústs verður gerð frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Elsku fóðurbróðir, þá ertu búinn fcð kveðja þennan heim, loka augun- um í síðasta sinn og farinn yfir móð- una miklu þar sem afi bíður og tekur á móti þér. Þú varst búinn að berjast hetjulega í rúmt ár við þann illvæga sjúkdóm sem sigraði þig að lokum. Eftir sitjum við með söknuð í hjarta. Á svona stundu er erfitt að vera langt í burtu frá sínum nánustu en systur mínar hafa verið duglegar að hringja og skrifa mér og þannig hef ég fylgst með baráttu þinni úr fjarska. Ég sendi þér tölvupóst nokkrum mánuðum áður en þú kvaddir þennan heim og þegar Fríða systir fór með bréfið til þín upp á spítala, þá baðstu hana að kyssa mig á skjáinn frá þér. Svona varstu alltaf ~ klýr og elskulegur við okkur syst- 'umar, þú varst mikill fóðurbróðir. Þótt samverustundir okkar væru ekki margar á síðustu árum þá voru þær alltaf Ijúfar, hlýjar og góðar. Þú tókst alltaf á móti okkur með fallega brosinu þínu og kossi. Það er mér mjög minnisstætt þegar þú komst í heimsókn til mín í Keflavík stuttu áður en ég og fjölskylda mín flutt- umst til Svíþjóðar í nám. Við fengum okkur kaffisopa og auðvitað var tal- að um hesta, sem var þitt áhugamál. Fyrstu minningar mínar um þig voru þegar þú, afí og pabbi voru að eltast við hross og við systurnar sát- um í bílnum og horfðum á, eða þegar þú varst að keppa fyrir hestafélagið Dreyra og fékkst bikar. Þá vorum ^við mjög stoltar af fóðurbróður okk- ar, einnig vorum við mjög ánægðar þegar þú giftist Ellu þinni og þið eignuðust Ragnar. Þið voruð mjög samhent fjölskylda og það sýndi sig i veikindum þínum hvað það var gott að þú áttir Ellu og Ragnar sem gerðu það kleift að þú fékkst að deyja heima. Elsku Ella og Ragnar, þið eigið alla mína samúð í ykkar miklu sorg. Kæri pabbi, amma, Erla og aðrir ættingjar, megi minning um góðan mann leiða okkur í gegnum sorgina. Kalliðerkomið, komin er nú stundin, vinaskilnaðarviðkvæm stund. Vinimir kveðja vininn sinn látna, er sefúr hér hinn síðsta blund. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin strið. (V. Briem.) Kæri Gústi, ég vona og trúi að þú sért kominn á vit ævintýranna og laus við allar kvalir. Eins og það ger- ist í bókinni Bróðir minn Ljóns- hjarta eftir Astrid Lindgren og son- ur minn vitnaði í þegar þú varst orð- inn mikið veikur: „Mamma, ég vona að Gústi frændi trúi á Nangijala, því þá þarf hann ekki að vera hræddur við að deyja og hann veit að ef hann LEGSTEINAR í rúmgóðum sýningarsölura okkar eigum við ávallt íyrirliggjandi margar gerðir legsteina og minnisvarða úr íslenslmm og erlendum steintegundum. Verið velkomin til okkar eða hafið samband og fáið myndalista. 18 S.HELGASOIM HF ISTEINSMIÐJA SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP.,SÍMI:557-6677/FAX:557-8410 vill hitta okkur þá breytist hann í hvíta dúfu og kemur til okkar fljúg- andi.“ Þín bróðurdóttir Þórdís Helga. Hvers vegna? Af hverju? Af hverju hann? Hver er ástæðan? Það er sama hvernig er spurt, hver er spurður, það eru engin svör til. Þeg- ar æskuvinur og félagi hverfur á braut reikar hugurinn víða, minn- ingarnar ná yfir hátt í fimm áratugi og margs er að minnast. Það eru yfir fjörutíu ár síðan tveir skrítnir guttar röltu á milli hesthúsa á Skaganum og ráku nefið niður í alit sem viðkom hestum. Þetta þótti skrítið í þá daga, hestamennska var bara fyrir nokkra fullorðna sérvitringa og strákpjakk- ar innan við 10 ára höfðu ekkert með það að gera, en karlarnir á Skagan- um voru góðir karlar og tóku strák- pjökkunum vel og ekki leið langur tími þar til þeir voru teknir fullgildir í samfélagið. En fleira var brallað, dúfurnar, páfagaukarnir og gull- hamstrarnir voru nú ekki það vin- sælasta á heimilunum, enda urðu bú- in stór. Ekki man ég fjöldann á dúf- unum en páfagaukarnir voru flestir á milli 30 og 40 og gullhamstrarnir vour ótrúlega duglegir við að fjölga sér. Og hestamir komu strax, fjög- urra hesta plássið sem við fengum við fjárhúsið hjá Oddi varð fljótlega allt of lítið og framkvæmdamenn um og innan við fermingu voru ekki lengi að taka ákvarðanir, nú skyldi stækkað. Byggingarefnis var aflað með ýmsu móti og ekki kostaði það mikið. Þó að við gætum alltaf gengið að Oddi vísum með hjálp og náð fór hamarinn snemma vel í hendi yfir- smiðsins Ágústar. Og upp fór húsið, 12 pláss, og veitti ekki af. Við urðum snemma þeirrar gæfu aðnjótandi að eignast hesta sem gáfu meðal- mennskunni langt nef og alla ævina hafa þeir fylgt okkur. Bara nöfnin er of langt upp að telja, hvað þá kosti hvers fyrir sig. Nú þegar við félagarnir Dagbjart- ur og ég sitjum með pennann í annarri hendi og símtólið í hinni og rifjum upp minningarnar erum við sammála um eitt; ævilangri vináttu er ekki hægt að gera skil í einhverju greinarkomi. Þótt við Dagbjartur verðum seint kallaðir grátgjamir menn, þá elsku Ella og Ragnar, nú grátum við með ykkur, þið eigið hug okkar allan. Lengi rainning lifir góð, ljúfra æsku kynna. Ura þann sem ekki þurfti slóð né þræða fórin hinna. Meðan lífsins götu geng glaður eða hryggur, um tryggan vin og traustan dreng trega minning liggur. Við sitjum öll við sama borð, syrgja, - fæðast, deyja. Hvemig geta örfá orð eitthvað náð að segja. (Dagbjartur Dagbjartsson.) Dagbjartur Dagbjartsson og Jón Sigurðsson. Þegar kunningi eða vinur er kall- aður burt áður en manni finnst hann hafa lokið hlutverki sínu bregður manni við. Hugurinn staðnæmist við það sem liðið er. Hann staðnæmist einnig við þar sem manni finnst að ætti að vera ókomið. Það sem eftir væri að gera. Hver tilgangurinn er með svo skjótum umskiptum þegar maður á besta aldri er kvaddur til annarra verka með skömmum fyrir- vara vitum við ekki en trúum að hann sé einhver og einnig að hann sé mikilvægur. Það hjálpar okkur að sætta okkur við missinn og þær að- stæður sem hann leiðir af sér. Þannig kvaddi mágur minn Ágúst Vilhelm Oddsson þennan heim. Eftir nokkurra mánaða erfið veikindi var hann kvaddur á braut. Fyrirvarinn var ekki mikill en undir lokin var ljóst að hverju stefndi. Þrátt fyrir nánar tengdir urðu samskipti okkar Ágústs minni en til- efni voru til. Því réðu þær aðstæður að við bjuggum alla tíð sinn á hvoru landshorni. Ég á Akureyri ásamt fjölskyldu minni en hann lengst af í Garðabænum ásamt eiginkonu og syni. Starfsvettvangur okkar var þó af líkum toga. Hann tengdist bygg- ingariðnaðinum en áhugamál Ágústs Vilhelms var þó einkum hesta- mennska og hrossarækt. Hann ólst upp í nábýli við búskap þar sem faðir hans á Akranesi átti alltaf nokkuð af húsdýrum - einkum hrossum. Eftir því sem árin liðu tók þetta stóra áhugamál meira og meira af tíma hans og hann gerði það einnig að at- vinnu að einhverju leyti. Ég minnist stunda með honum í hrossaréttum - einkum Laufskálarétt í Skagafirði þar sem hann valdi folöld á fæti í tengslum við ræktunarstarf sitt. Þar lagði hann sig allan fram eins og reyndar að hverju því verki eða áhugamáli sem hann vann að. Þannig álít ég að fleiri muni minnast hans. Áhugamannsins sem lagði sig fram um að vinna því sem hann tók sér fyrir hendur af áhuga og heilind- um. Ég vil þakka Ágústi Vilhelm mági mínum fyrir ánægjuleg kynni og samfylgd sem ég hefði kosið að orðið hefði lengri. Annríki á öðrum stöð- um hefur nú valdið því að af slíku gat ekki orðið. Ég sendi eiginkonu hans, syni, móður, systkinum og öðr- um ættingjum samúðarkveðjur. Sveinn Heiðar Jónsson. Hinn 30. aprfl kvaddi vinur minn Ágúst V. Oddsson þennan heim, langt um aldur fram, eftir langvar- andi baráttu við þennan skæða sjúk- dóm sem krabbamein er. Gústa hef ég þekkt til þó nokkuð margra ára, en best kynntist ég honum síðustu fimm árin og vorum við miklir mátar og vinátta okkar mjög traust. Gústi var hestamaður af lífi og sál og mik- ill áhugamaður um hrossarækt, og var með allnokkurt stóð sjálfur, sem hann hafði miklar mætur á, enda verið að rækta og byggja það upp nánast allt sitt líf. Gústi vann mikið í félagsmálum hestamanna, mest sinnti hann þó uppbyggingu barna- og unglinga- starfs, ásamt eiginkonu sinni, hjá Hestamannafélaginu Sörla í Hafnar- firði til margra ára þannig að tekið var eftir. Við Gústi áttum margar ánægju- legar stundir saman í umræðu um hesta, hestarækt, sýningar og hesta- menn og hafði Gústi þvílíkt stálminni á allt það sem að hesta- mennsku sneri, ættir hrossa, úrslit móta og sýnendur marga áratugi aftur í tímann, að það var aldrei vafi í mínum huga hvert ég átti að leita, ef mig vantaði einhverjar upplýsing- ar í þeim efnum. Þetta er reyndar lítið brot af ágæti Gústa. Gústi var einstakur vinur, hann var ákveðinn og beinskeyttur, hafði sínar skoðanir á lífinu og tilverunni og lá almennt ekkert á því, hver hans skoðun væri. Það var alltaf hægt að ganga beint að Gústa, mað- ur vissi alltaf hvar maður hafði hann og var hann einnig bæði bóngóður og hjálpsamur, alltaf tilbúinn. Þetta kalla ég góðan vin og vil þakka fyrir þær stundir sem við átt- um saman á lífsleiðinni. Ellu eiginkonu Gústa og Ragga syni þeirra, sem studdu hann af alúð í veikindum hans, sendi ég innilegar samúðarkveðjur og óska ykkur alls hins besta á komandi árum. Þér ég þakka vinur kær veittar gleðistundir. Vildi að þú mér værir nær nú um þessar mundir. Þinn vinur, Ársæll Gunnarsson. Kær vinur og félagi er horfinn frá okkur langt fyrir aldur fram. Ágúst Oddsson var bæði góður hestamaður og mikill félagsmálamaður. Hann ræktaði og tamdi hesta og keppti á mótum en hann vissi líka vel að sterkt félagskerfi er nauðsynlegur rammi utan um alla þætti hesta- mennskunnar og að gott samfélag hestamanna er það sem setur ljúfan svip á innihald rammans. Ágúst sleit barnsskónum við ræt- ur Akrafjalls. Hann hafði yndi af hestum og gekk á unga aldri í Hestamannafélagið Dreyra. Þar var hann virkur félagi alla tíð meðan hann bjó á Skaga. Og eftir að hann flutti burt hélt hann alltaf sambandi og sýndi gamla félaginu sínu áhuga og ræktarsemi. Hann var í rauninni „okkar maður fyrir sunnan“ og ég held að flestum okkar hafi alltaf fundist hann tilheyra Dreyra. Það er ekki nema rúmt ár síðan hann tók að sér verk í félagsheimil- inu okkar. Við sem unnum með hon- um þar fengum sannarlega kennslu í því hvernig ná má miklum afköstum með skynsamlegum vinnubrögðum og notalegu andrúmslofti. Hann var auðvitað verkstjórinn þar sem verið var vinna við hans iðn. Það var eng- inn asi á neinu, teknar góðar hvíldir og mikið spjallað. Þegar verkinu lauk, miklu fyrr en við áttum von á, var enginn neitt sérlega þreyttur. Það var svo mikil andans upplyfting að fara með honum gegnum söguna og hlusta á hann segja frá mönnum og hestum hér á Skaga. Hestamir voru rauði þráðurinn í endurminn- ingum hans, svo að segja upphaf og endir alls. Við Dreyrafélagar minnumst hans með þökk og virðingu og vottum eig- inkonu hans og syni innilega samúð. Ragnheiður Þorgrímsdóttir, form. Dreyra. Það var að morgni fimmtudagsins 30. aprfl að litla systir hringdi í bróð- ur sinn og sagði: Hann Gústi er dá- inn. Þessi frétt kom í sjálfu sér ekki á óvart. Það hafði verið ljóst um skeið að hverju stefndi. Þrátt fyrir það er maðurinn aldrei viðbúinn og harmafregn sem þessi fær tímann til að standa kyrran nokkur augnablik. En tíminn verður ekki stöðvaður. Lífið heldur áfram hjá þeim sem eft- ir lifa, en við vitum að fyrr eða síðar mun kallið koma einnig hjá okkur. Kynni okkar Gústa hófust 1977 er hann gekk að eiga systur mína Elínu. Það vakti fljótt athygli mína hversu dagfarsprúður Gústi var. Og þegar ég hugsa til baka þá rifjast upp fyrir mér, að þegar ég hitti Gústa var kveðjan alltaf eins: Já sælir, hvað er að frétta? Áhugamál okkar Gústa fóru ekki að öllu leyti saman. Við vorum að vísu báðir áhugamenn um knatt- spyrnu, þar sem hann hélt að sjálf- sögðu með sínum mönnum frá Akra- nesi, en þegar kom að hestunum þá skildi leiðir. Um þetta áhugamál Gústa ætla ég ekki að fjölyrða þvi til þess að gera því skil þarf menn sem þekkja betur til en ég. En ég lít svo á, að þetta hafi ekki verið bara áhugamál hans, heldur miklu fremur lífsstíll hans. Af miklu æðruleysi glímdi Gústi við þann vágest er hann greindist með í júní á sl. ári. Gestur þessi er sannarlega óvelkominn. Og sá fengi mikla þökk sem útrýmdi honum af jörðu hér. Ég hafði aðstöðu til þess í veikindum Gústa að gauka að honum lesefni. Eitt sinn undir það síðasta kom ég með blaðið Skessuhorn til hans og segi við hann er ég rétti honum blaðið: Heyrðu, Helgi Dan er blaðamaður á þessu blaði. Þá sagði Gústi: Já, já, hann er hættur í lögg- unni. - Þetta sagði mér það, að hugs- unin var enn skýr og var það reynd- ar allt til loka. Og nú er kallið komið. Ég harma það mjög, að stundirnar skyldu ekki verða fleiri. Góður samferðamaður er burt kallaður í blóma lífsins, þeg- ar sumarið er að sigra veturinn og ungviðið, börn 21. aldarinnar, horfir björtum augum til framtíðar. Sonur- inn ungi mun feta í fótspor fóður síns og njóta þeirra viskudropa sem hann allt frá bai-næsku fékk í svo ríkum mæli frá föður sínum. Elsku systir og frændi. Við Lilla biðjum þann sem öllu ræður, að styðja ykkur og styrkja. Móður, systkinum og öðrum ást- vinum Gústa sendum við innilegar samúðarkveðjur. Ragnar og Guðlaug. í dag kveðjum við góðan vin og fé- laga sem féll frá í blóma lífsins. Hestamannafélagið Sörli í Hafn- arfirði saknar eins af sínum bestu fé- lögum og máttarstólpum félagsins. Ágúst Oddsson kynntist snemma hestum og hestamennsku á ung- lingsárum sínum á Akranesi og í Borgarfirði. Fljótlega fór hann að stunda tamningar og sýna hross á

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.