Morgunblaðið - 10.06.1999, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 10. JÚNÍ 1999 55
4-
ÓFEIGUR
ÓLAFSSON
+ Ófeigur Ólafs-
son var fæddur í
Laxárdal í Þistil-
firði 28. október
1909. Hann andað-
ist á heimili sínu,
Mávahlíð 21, 30.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðrún Guð-
munda Þorláksdótt-
ir og Ólafur Þórar-
insson, sem bjuggu í
Laxárdal. Alsystkin
Ófeigs eru: Þóra,
hannyrðakona, sem
nú dvelur á Hrafn-
istu í Hafnarfirði; Kjartan,
húsasmiður í Reykjavík, d. 5.
mars 1991; Þórarinn, húsasmið-
ur í Reykjavík og Eggert, tví-
burabróðir Ófeigs, bóndi í Lax-
árdal, d. 3. febrúar 1998. Hálf-
systkin Ófeigs, börn Guðmundu
og Stefáns Þórarinssonar, bróð-
ur Ólafs, sem var fyrri maður
Guðmundu og dó ungur, voru:
Þórarinn, d. 1901; Þorlákur,
bóndi á Svalbarði, d. 9. desem-
ber 1969; Vilborg, hjúkrunar-
kona, fórst með Dettifossi 21.
febrúar 1945; Hólmfríður, hús-
freyja á Ytra-Álandi, d. 25. júní
1929 og Stefanía, hjúkrunar-
kona í Reykjavík, d. 25. desem-
ber 1986.
Árið 1940 kvæntist Ófeigur
eftirlifandi konu sinni Guðrúnu
Sumum er það gefið að laða til
sín fólk og vekja áhuga þess með
elskulegu viðmóti, væntumþykju,
greiðvikni og hjálpsemi. Slíkum
manni kynntist ég fyrir fjórum ára-
tugum þegar ég fór að gera hosur
mínar grænar fyrir dóttur hans, er
síðar varð eiginkona mín. Ofeigur
Ólafsson hafði í mínum augum
flesta þá mannkosti, sem prýtt
geta einn mann. Hann var sérstak-
lega umhyggjusamur og lét sér
mjög annt um fjölskyldu sína.
Barngóður var hann og gladdist
þegar afabömin komu í heimsókn.
Hann var duglegur til allra verka
og hafði ákveðna stjómsemi til að
bera. Hann var æðrulaus og órag-
ur að glíma við hvers kyns verk-
efni.
Hugur Ófeigs stefndi fljótt til
náms, enda fékk hann hvatningu til
þess í foreldrahúsum. Eftir undir-
búningsnám í heimabyggð sinni
settist hann, ásamt tvíburabróður
sínum, í Héraðsskólann á Laugum.
Halldóru Gissurar-
dóttur frá Hvoli í
Ölfusi, fæddri 21.
janúar 1915. Börn
þeirra em: 1) Erla
Salvör, kennari, f.
22. desember 1941,
gift Ingvari Páls-
syni, verkfræðingi,
f. 14. apríl 1941.
Börn þeirra em:
Garðar Þór, um-
sjónarmaður tölvu-
kerfa, f. 18. júní
1967, kvæntur
Svövu Rögn Þor-
steinsdóttur, starfs-
manni í tölvudeild, f. 17. júní
1969. Dóttir þeirra er Kristín
Rósa, f. 25. janúar 1996. Guðrún
Dóra, nemi, f. 29. janúar 1980.
2) Ólafur Eggert, viðskipta-
fræðingur, f. 1. ágúst 1947,
kvæntur Ragnhildi Bjömsdótt-
ur, kennara, f. 23. janúar 1951.
Böm þeirra em: Bjöm, nemi, f.
7. apríl 1979 og Ófeigur, f. 19.
júní 1984. 3) Gísli Gissur, raf-
eindafræðingur, f. 15. septem-
ber 1952, kvæntur Guðrúnu
Bjamadóttur, starfskonu á leik-
skóla, f. 14. júní 1956. Böm
þeirra era: Guðmundur Þór, f.
24. ágúst 1986 og Ólafur, f. 11.
desember 1987.
Ófeigur verður jarðsunginn
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Á þeim árum herjaði berklaveikin
og fór Ófeigur ekki varhluta af
henni. Þurfti hann að dvelja marga
mánuði á Kristnesi áður en hann
sigraðist á veikinm. Hann missti
því af seinni vetrinum á Laugum
en með góðra manna hjálp innrit-
aðist hann næsta vetur í Héraðs-
skólann á Laugarvatni. Ófeigur
sýndi snemma hagleik sinn í tré-
skurði og því var það honum kær-
komið að komast m.a. í smíðanám.
Að loknu námi á Laugarvatni vann
hann á húsgagnasmíðaverkstæði í
Reykjavík og stundaði jafnframt
kvöldnám í Iðnskólanum í Reykja-
vík. Hann útskrifaðist þaðan sem
húsgagnasmiður og vann við þá iðn
allan sinn starfsaldur. Eftir að hafa
starfað á ýmsum verkstæðum í
bænum fékk hann meistararéttindi
og stofnaði eigið fyrirtæki í
nýreistu húsi sínu í Mávahlíð 21.
Það hús byggði hann ásamt Þór-
arni bróður sínum árið 1945. Var
það eitt fyrsta húsið, sem reis í
SIGRÍÐUR

GUÐBRANDSDOTTIR
+ Sigríður Guð-
brandsdóttir
fæddist í Viðvík í
Skagafirði 19. apríl
1915. Hún lést 28.
maí siðastliðinn.
Foreldrar hennar
vom Anna Sigurð-
ardóttir og Guð-
brandur Björnsson,
prestur og síðar
prófastur. Þau vom
fimm Viðvíkur-
systkinin. Látin em:
Guðfinna, Elínborg
og Sigríður. Eftir
lifa Sigrún og
Bjöm.
Sigríður var gift
Benedikt
Tómassyni, skóla-
stjóra í Flensborg,
síðar lækni í
Reykjavík. Þau slitu
samvistir. Þau eign-
uðust tvær dætur,
Ragnhildi og Þor-
gerði, sem báðar
era lögfræðingar.
Benedikt lést fyrir
allmörgum ámm.
Utför Sigríðar
fór fram frá Foss-
vogskapellu 4. júní.
Mig langar til að minnast elsku-
legrar móðursystur minnar með
nokkram orðum. Öll mín æskuár
naut ég góðvildar og.hlýju þessara
hjóna. Sem bam gisti ég oft í
Flensborg. Við vorum samrýndar
frænkurnar. Þegar ég lít tii baka
eru stundirnar í Flensborg feg-
ui-stu minningar æskuáranna. Sig-
ríður var glæsileg kona, það sópaði
að henni hvert sem hún fór, og ekki
var hún síður góð. Hún veiktist um
miðjan aldur og bar ekki sitt barr
eftir það.
Elsku Sigríður mín, þú ert alltaf
í huga mér og mér finnst leiðinlegt
að ég kvaddi þig ekki. Það er
kannski gott að þú fékkst að fara
til nýrra heimkynna. Þú varst búin
að líða svo mikið. Nú líður þér vel,
laus við allar þjáningar. Eg bið
góðan guð að hugga dæturnar og
aðra ástvini.
Hvíl í friði, elsku Sigríður mín.
Þín frænka,
Anna Rósa Magnúsdóttir.
MINNINGAR
Hlíðunum. Um margra ára skeið
tók hann til sín iðnnema og kenndi
þeim handbragðið.
Ófeigur kvæntist konu sinni,
Guðrúnu H. Gissurardóttur, árið
1940 og bjuggu þau fyrstu árin á
Haðarstíg 2. Hjónaband þeirra var
ákaflega gott, þau voru sérstak-
lega samrýnd og bára virðingu
hvort fyrir öðru. Börnum sínum
reyndust þau traustir foreldrar og
góðir félagar. Ferðalög um
óbyggðir Islands urðu Ófeigi
snemma mikið áhugamál og deildi
hann þeirri ánægju síðar með
börnúm sínum. Ófeigur var fyrrum
ötull liðsmaður í Stangaveiðifélagi
Reykjavíkur og mikill áhugamaður
um laxveiði. Hann vann meðal
annars við að reisa veiðihús félags-
ins við Norðurá. Sú á, ásamt Laxá
í Kjós, var uppáhaldsveiðiá Ófeigs
um margra ára skeið. Síðar á lífs-
leiðinni stundaði hann sjóstanga-
og handfæraveiðar með félaga sín-
um. Hagleikur Ófeigs réð því að
hann útbjó eigin veiðistangir og
hnýtti þær flugur, sem með þurfti.
Ófeigur var ungur að áram þegar
hann byrjaði rjúpnaveiðar á heið-
arlöndum Þistflfjarðar. Hélt hann
því áhugamáli við um langan tíma.
Síðar hóf hann gæsaveiðar og
stundaði þær til sjötugs. I einni af
síðustu ferðum hans fór ég með
sem fylgdarmaður. Lagði hann þá
gæs á 300 metra færi að velli og
þótti mér það sýna skothæfileika
hans fram til þess síðasta. Ófeigur
byggði snemma á búskaparárum
þeirra Guðrúnar sumarbústað í
landi Kópavogs. Síðar byggði hann
fjölskyldunni sumarbústað við
Vatnsenda. Þar dvaldi Guðrún
með börnin í mörg ár frá sumar-
byrjun og fram á haust en Ófeigur
kom á kvöldin að loknum vinnu-
degi. Ófeigur og Guðrún ferðuðust
mikið saman og fóra í allmargar
utanlandsferðir. Hin fyrsta var
hópferð með danskri ferðaskrif-
stofu sumarið 1957. Ekið var frá
Danmörku niður til Italíu og var
þessi ferð ávallt ofarlega í huga
þeirra hjóna, enda mikfl nýjung í
árdaga íslenskra ferðahópa til út-
landa.
Strax á unga aldri byrjaði Ófeig-
ur að skera út í tré. Meðan aðrir
voru að eltast við sauðfé sat Ófeig-
ur gjaman í smiðju föður síns í
Laxárdal og tegldi og skar út. Ótal
listmuni hefur hann skapað á
langri starfsævi. Fagurlega gerðir
askar og drykkjarkönnur bera
honum vitni um listrænt hand-
bragð. Á námsáram hans í Reykja-
vík kynntist hann Rfldiarði Jóns-
syni og lærði hjá honum útskurð.
Listmálun heillaði hann ungan og
stóð hugur hans til náms í þeirri
listgrein en afkomumöguleikar á
þeim árum vora harla litlir og lét
hann sér því nægja að sækja nám-
skeið í teikningu og litameðferð.
Fjöldi teikninga, vatnslita- og olíu-
mynda liggja eftir Ófeig. Hann tók
þátt í samsýningum og síðar hélt
hann nokkrar einkasýningar og
seldi fjölda mynda. Af þessari upp-
talningu sést, að Ofeigur var
óvenju fjölhæfur listamaður. Hann
hafði góða söngrödd og söng 1. ten-
ór í kór sem ungur maður. Hann
hafði mikið dálæti á kór- og ópera-
söng.
Ofeigi var mjög gott til vina og
ræktaði hann þau sambönd vel.
Hann var eftirsóttur félagi og
naut þess að segja frá og fara með
ljóð eins og bræður hans og
frændur vera þekktir fyrir.
Heimili Ófeigs og Guðrúnar var
fullt af hlýju og umhyggju. Margir
komu þangað með einkamál sín og
komu af þeirra fundi sælli en áður.
Mér hafa þau hjónin reynst sem
elskulegir foreldrar og traustir
vinir. Að leiðarlokum óska ég
tengdaföður mínum guðs blessun-
ar með þakklæti fyrir samleið í
fjóra áratugi. Tengdamóður
minni, sem nú dvelst á sjúkradeild
Hrafnistu í Hafnarfirði, sendi ég
innilegar samúðarkveðjur svo og
börnum þeirra hjóna. Blessuð sé
hugljúf minning Ófeigs Ólafsson-
ar.
Ingvar Palsson.
Nú er góðvinur minn til fjölda
ára, Ófeigur Ólafsson húsgagna-
smiður, látinn. Hvenær við kynnt-
umst er ég ekki viss um, en líklega
hefur það verið nokkra eftir að ég
kom til landsins að loknu fram-
haldsnámi á erlendum sjúkrahús-
um árið 1945.
Hann hóf að byggja hús sitt að
Mávahlíð 21 sjálfur, árið 1946 og
hafði hann smíðaverkstæði sitt í
kjallara þess. Sennilegt þykir mér
að ég hafi átt erindi til hans með
einhvem hlut sem þurft hefur að
lagfæra og höfum við þá hist í
fyrsta sinn.
Ófeigur hefur yfirleitt verið vel
hraustur, hamhleypa til vinnu og
fljóthuga með afbrigðum, en síð-
ustu fimm árin hefur hann verið
heilsulítill og þá einkum veill fyrir
hjarta. Eg hef heimsótt hann með
eins stuttu millibili og mér hefur
verið unnt í þessum veikindum
hans og þá oftast setið hjá honum
og við spjallað góða stund. Við
höfðum báðir mjög gaman af að
rifja upp löngu liðnar ánægju-
stundir sem við áttum saman - til
dæmis við laxveiðar, sem vora all-
margar, meðal annars við Norðurá
og Laxá í Aðaldal. Honum varð
einnig tíðrætt um æskuár sín og
staðhætti í Þistilfirðinum þar sem
hann var fæddur og upp alinn.
Eg var svo heppinn að koma til
hans síðdegis laugardaginn 29. maí
síðastliðinn og það í glaða sólskini.
Hann fór með mér út á svalimar
og skoðuðum við saman hvemig
túlípanamir við húsvegginn teygðu
sig upp á móti sólinni, ásamt
páskahljunum í garðinum hans.
Ekki grunaði mig þegar ég kvaddi
hann að þetta væri í síðasta sinn
sem við Öfeigur, einn besti vinur
minn, sæjumst. Næsta morgun
þegar Erla dóttir hans heimsótti
hann að vanda, fann hún föður sinn
látinn á gólfinu í anddyri íbúðar-
innar. Hún var honum alltaf mjög
góð og nærgætin við hann; tók yfir-
leitt til lyfin fyrir hann og sá um að
hann vantaði ekkert. Ófeigur var
mjög hagur. Hann fékkst við fjöl-
margt annað en að smíða húsgögn,
þótt það væri hans fag og ævistarf.
Hann smíðaði til dæmis og skar út
ýmsa kjörgripi bæði úr tré, svo
sem aska, og einnig fílabeinshand-
föng úr beini á göngustafi. Honum
var margt fleira til lista lagt því
hann var einnig góður listmálari.
Hann lætur eftir sig fjölmargar fal-
legar myndir, einkum landslags-
myndir, sem bæði prýða heimfli
hans og margra annarra. Hann
notaði ýmist vatnsliti á pappír eða
olíumálningu á striga, en þó oftar
hið síðamefnda - að ég held. Eg
bjó lengst af skammt frá honum í
Hlíðahverfinu og auðveldaði það
okkur að líta öðra hvora inn hvor
til annars. Það var talsverður sam-
gangur milli heimila okkar og frú
Guðrún, eiginkona Ófeigs, kom
stundum með honum, einkum þeg-
ar um heimboð í veislur var að
ræða. Með Ófeigi er horfinn einn
allra nánasti, traustasti og besti
vinur minn. Ég sakna hans mikið!
Við Þórdís eiginkona mín og
böm okkar, sem hann átti töluverð
samskipti við, sendum fjölskyldu
hans okkar innflegustu samúðar-
kveðjur.
Erlingur Þorsteinsson.
Þegar mér verður hugsað tfl afa
koma fyrst upp í hugann allar minn-
ingamar sem era tengdar verk-
stæðinu hans og gönguferðunum .
sem við fórum saman um Hlíðamar *
og Klambratúnið. Mikið öfundaði ég
hann alltaf af þriðja fætinum, listi-
lega smíðuðum af honum sjálfum.
En það var huggun harmi gegn að
hann fullyrti að ég fengi nógu fljótt
not fyrir slíkan grip. Sögumar sem
hann sagði þegar við lögðum okkur
um eftirmiðdaginn era líka alveg
ógleymanlegar og man ég sumar
þeirra enn í dag og þar hjálpar líka
frásagnarlistin, sem hjá honum var
alveg stórkostleg.
Mér fannst alltaf gaman að vera
honum innan handar við smíðar
eins og t.d. að sópa, taka til eða
tálga utan af birkiklumpum sem
hann síðar notaði í að smíða aska og
könnur. Ekki er mér hins vegar
kunnugt um afköstin... Það er ríkt í
minningunni að í eitt skiptið henti
mig að skera mig í fingurinn, kom
þá mikið blóð og virðist þetta hafa
orðið mér mikil raun og setti að mér
einhvem grátur. Afi var ekkert að
kippa sér upp við slíkt, hann skoð-
aði sárið og sagði: „Hættu nú að
gráta vinur og skrepptu upp til
hennar ömmu þinnar til að búa um
þetta og komdu svo bara aftur niður
og ljúktu þessu.“ Svona var afi,
aldrei skyldi hlaupið frá hálfloknu
verki. Það átti að ljúka við hlutina
og dást svo að góðu verki.
Hann var óþreytandi í að hvetja
mig í að smíða sem mest en þar sem
ég hef alltaf haft ellefu þumalfingur
þá gekk það oft ekld sem skyldi og
því fjaraði áhugi minn fljótt út, en
alltaf gat hann hrósað mér ef vel
var vandað tfl einhvers.
Hann var mikill unnandi útivistar
og ferðalaga og hvers kyns veiði:
skapur var honum mjög að skapi. I
þeim reisum tók hann ógrynni
mynda sem fengu svo líf í penslum
hans, en málverk hans eru ófá og
lýsa þau glöggt næmi hans fyrir
umhverfinu.
Afi var einn af þeim mönnum sem
kunnu að sjá það fallega í veröld-
inni. Listamannseðlið í honum var
rikt og hann naut þess að vera úti,
því fannst honum það sárt síðustu
árin að geta ekki farið í gönguferð-
imar sínar þegar „hjartaskamið“
var farið að gefa sig og sárt fannst
okkur sem honum sjálfum að horfa
upp á hann fara mjög aftur síðustu
mánuðina.
Hvíl í friði afi minn, minningin
um þig er mér kær.
Björn.
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
LEGSTEINAR
í rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávallt íyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða úr
íslenskum og erlendum steintegundum
Verið velkomin til okkar eða
hafið samband og fáið myndalist;
ISS.HELGASON HF
ISTEINSMIÐ JA

SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP. SÍMI 557 6677 / FAX 557 8410