Dagblaðið Vísir - DV - 29.10.1988, Blaðsíða 37

LAUGARDAGUR 29. OKTÓBER 1988.
LífsstOI

Búningar göngumanna voru hinir skrautlegustu eins og sjá má á baksvip þessara.
DV-myndir gb
ustu lúðratónarnir út á torginu.
Gamall mári með sígarettu í munn-
vikinu og atgeir góðan í hendi arkar
af stað niður brekkuna.Ljós kviknar
á skreytingunum yfir götunum. Há-
tíðin er að byrja.
Djöfullinn sjálfur og aðrar stór-
höfða ófreskjur eru fyrstar upp
brekkuna, smellandi kastaníettum
viö seiðandi undirspil arabískrar
tónbstar. Djöfsi og fylgifiskar hans,
sem reyndar eru konur, dilla sér
framan í áhorfendur. Á hæla þeim
koma litlar englastelpur á vögnum
og dreifa pappírsstrimlum yfir nær-
stadda.
Englarnir eru ekki fyrr horfnir en
fyrstu márarnir koma þrammandi
hlið við hliö, einir tíu saman, og fara
fetið. Fjaðraskúfarnir á höfði þeirra
bylgjast í takt við göngulagið. Fyrir
hópnum fer foringinn, gengur
nokkrum skrefum á undan og sveifl-
ar bjúgsverði sínu í kringum sig með
miklum tilþrifum. Að launum fær
hann dúndrandi lófaklapp frá áhorf-
endum. En ef foringjanum líka ekki
undirtektirnar er hann ófeiminn viö
að hvetja viðstadda til dáða með alls
kyns handabendingum og jafnvel
léttum danssporum. Á eftir hópnum
fer lítil lúðrasveit, eins og á eftir öll-
um hópunum sem eiga eftir að ganga
upp brekkuna næstu þijár klukku-
stundimar eða svo. Og það er engu
líkara en allir hijóðfæraleikarar Cal-
losa og nærliggjandi bæja hafi veriö
kvaddir til.
Áfengið fór ómælt ofan i márana og þá kristnu á meðan beðið var eftir
að skrúðgangan hæfist.
Hrossaskítur
um allt
Skikkjuklæddir riddarar á glæst-
um fákum sínum, hvítum og svört-
um, eru meö í göngunni og veifa til
áhorfenda eins og sigurvegara er sið-
ur. Hestamir leika ýmsar kúnstir
með dyggri aðstoð hestasveinanna
sem dangla í lappimar á þeim með
prikum. Oft liggur þó við að illa fari
því steinhellumar á götunum eru
sleipar vel. Riddurunum tekst samt
alltaf að bjarga sér og reiðskjótunum
frá falli.
Og þannig áfram endalaust. Síðasti
hópurinn leggur á langa brekkuna
um klukkan hálfníu. Hrossaskítur
þekur göturnar þar sem skepnurnar
biðu þess að vera ræstar. Og mál til
komið fyrir ferðamennina að halda
aftur niður að ströndinni.
Hátíðin er þó ekki búin, því fer víðs
íjarri. Márar ætla að slá upp dansi
undir miðnættið og framtakssamir
menn út um allan bæ eru búnir að
koma fyrir langborðum í bílskúrum
og öðru húsnæði, tilbúnir að bera
fram guðaveigarnar fyrir þyrsta
stríösmenn. Og eitt er víst, þeir munu
ekki láta sitt eftir liggja, ekki frekar
en klukkustundirnar fyrir göngima.
-gb
Afnkd!
Safaríferðir
ógna dýrunum
Hætt er viö að safaríleiðangurs-
mönnum þeim sem yfirgefa Kenýa
án þess aö sjá fimm helstu veiöidýr
Afríku - ljóniö, hlébaröann, filinn,
nashyminginn og buffalinn - líöi
eins og ferðamanninum sem kem-
ur náfolur aftur frá sólarströndu.
Þeim finnst feröin vera misheppn-
uö.
Á ferðaskrifstofu á aðalgötunni í
Nairobi hangii' spjald þar sem
skýrt er frá hvaða dýr hafi sést við
veiðikofa nokkum þar sem gestum
er boðið upp á aö virða fyrir sér
veiðidýrin við flóðlýsingu.
„Eftirtalin dýr sáust við Örkina
í gærkvöldi: þrír nashyrningar, tiu
fílar, 32 bufflar, ekkert ljón,“ stóð
á einu spjaldinu.
Kóngurinn
afsettur
Frægðin, sem dýrin hafa öðlast
innan ferðaiðnaðarins, hefur haft
sínar neikvæðu hliðar. í sumum
þjóðgörðunum getur freistingin
fyrir ríkulegiun launum frá efnuð-
um gestum erlendum leitt til þess
að leiðsögumenn ofsæki skepnurn-
ar.
„Simba, konungur frumskógar-
ins, er ekki lengur hæstráðandi á
sínum eigin heimaslóðum,“ sagöi
nýlega í grein í dagblaðinu Kenýa
Times og var greinarhöfundur ekki
ýkja ánægöur með ástandiö. Blaöiö
skýrði frá því að í Amboseli þjóð-
garðinum nærri Kilimanjaro fjalli
hafi ijóniö verið lítillækkaö af
hjörðum ferðamanna sem æstir
voru f að mynda það.
{ einu tilvikinu, sagði þar, fóru
tíu smárútur út af leyfilegri akst-
ursleið til þess að komast nálægt
sofandi ljónynju. Ökumennirnir
skelltu bílhurðunum og öskruðu
þangað til veslings skepnan stökk
út í fen á flótta sínum.
Eitt sinn varð forvitni ferða-
mannanna tfi þess að blettatígur
nær svalt í hel vegna þess að hann
fékk aldrei tíma tfi veiöa. Blettatíg-
urinn er í eðli sínu feimin skepna
og mjög eftirsóttur af safarífórum.
Jafnvel 1 Maasai Mara, sem eín
leiðsögubókin kallar New York
dýraheimsins vegna tryllts vfililifs-
ins, hefur eitt ljón eða blettatigur,
nú eða hlébarði sem er enn sjald-
gæfari sjón, orðiö nóg tfi þess að
skapa mikinn æsing meðal mann-
skepnunnar.
Blettatígur
í klemmu
„Ég hef aldrei séð ástandið svona
slæmt,“ sagði hagvanur þýskur
lostnir blettatígrar voru eitt sinn
umkringdir rúmum tug jeppabif-
reiða og hefium frumskógi af
myndavélum upp úr opnum þök-
um þeirra. ^ _
- „Hvemig vissirðu að blettatigur-'*’1
inn var héma, John?“ spurði
Bandaríkjamaður nokkur bfistjóra
sinn, sem hafði fylgt rykmekki
þriggja eða fjögurra annarra farar-
tækja til að komast þangað.
„Maður hefur þetta bara á tilfinn-
ingunni,“ svaraði bílstjórinn og gaf
í skyn að liann væri þefvís með
afbrigðum, náttúrlega í þeirri von
að fá væna fúlgu að launum.
í Kichwa Tembo, veiöikofa af
betri geröinni í Maasai Mara, eru
glæsimennin í kakífótunum (ein-
kennisbúningi safarífara) komin á
fætur fyrir sólarupprás, sem er
besti tíminn til aö sjá Ijón drepa
bráð sína, í stað þess að vera að
drolla.
„Hér eru tvær tegundir af dýrum
- íjóniö og ljónafóðriö," segir Þjóö-
verjinn.
Nashyrninga-
skítur
Á milli þess sem hinir efnuðu
feröamenn fara í ökuferöir um
gresjuna slappa þeir af í sundlaug
við vel hirta grasflöt á meöan fjót: *■
vörtusvín eru að hnusa 200 metra
frá, handan skfitisins sem á stend-
ur: „Villidýr - farið ekki lengra“.
Gestunum er uppálagt að yfirgefa
ekki tjöld sín að kvöldlagi tfi að
rekast ekki á vegvillta gasellu eða
eitthvað þaðan af verra. En þeir
sem gista í Kichwa Tembo þurfa
ekkert á þvi að halda að læðast út
um miðja nótt, ólíkt fiestum öðrum.
í hústjöldum þeirra eru nefnilega
sturtur, salerni og rafmagn.
Ekki má svo gleyma rauðklæddu
mönnunum af Maasai ættbálkin-
um. Þeir yfirgefa nautgripahjarðir
sínar á kvöldin og koma til að
dansa fyrir ferðamennina. Flestir^ ^
eru með nýtisku armbandsúr, en
líka skreyttir á hefðbundinn hátt.
Mikfil flöldi safarífara getur verið
hinn mesti skaðvaldur en tvö af
þessum fimm vinsælustu dýrum
eiga sér verri óvini, veiðiþjófana
sem hungrar í nashymingshorn og
framtennur.
í Nairobi keppast minjagripasal-
ar um peninga þeirra sem hafa
samúð með nashymingnum og
selja meðal annars lyklakippur
með ekta nashymingaskit.
Reuter
safariförum og veiðiþjófum.
Allt í lagi, fáðu þér þá bara viskí.
Skál í botn.
Á meðan þessu fer fram sitja gömlu
mennirnir á bekkjum og hvareina
sem þeir geta tyllt sér niður og spjalla
saman á meðan þeir bíða göngunnar.
Eftir því sem líður á daginn fjölgar
aðeins feröamönnunum með mynda-
Ferðamál
vélar á maganum. Þeir em samt al-
veg ótrúlega fáir, miðað við allar
þúsundirnar sem flatmaga á strönd-
inni í aðeins um tuttugu kílómetra
fjarlægð, óafvitandi um þetta mikla
ævintýri sem hér á sér stað.
Djöfullinn
í broddi.
fylkingar
Þegar klukkan er langt gengin í sex
er stríðsmönnum Jesú og Allah farið
að fækka við borðin og þeir sem enn
sitja em í óðaönn að búa sig til brott-
farar. Eftir liggja flöskurnar eins og
hráviði um öll borð og einstaka ligg-
ur brotin í ræsinu. Loks deyja síö-