Þjóðviljinn - 01.04.1979, Blaðsíða 16

16 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 1. aprll 1979
|h iMiHaiiBiiHBa mm ■ ■■ ■ m
Maríene Dietrich er ef til
vill sú leikkona og söng-
kona sem best hefur stað-
■ ist þá frægu timans tönn,
| sem nagar f rægðarpersón-
ur grammófóns og kvik-
myndatjalds af sérstakri
grimmd. Hún er nú 77 ára
gömul, og síðast í fyrra
I mátti frétta af því að hún
væri að leika í kvikmynd.
Hún hefur nú skrifað ævi-
minningar sínar sem eiga
sjálfsagt eftir að fara
víða.
I Marlene Dietrich fæddist i Ber-
lin áriö 1901 og var faöir hennar
lögregluforingi. Hann lést áriö
1911, og giftist móöir Marlene þá
Eduard von Losch, sem féll i
heimsstyrjöldinni fyrri. Fyrsti
■ kapituli endurminninganna segir
frá bernsku og skólaárum, frá
uppvexti i heimi kvenna, sem
styrjöldin haföi lagt á heröar ný
verk og ábyrgö. Stundum fannst
okkur, segir hún um skólasystur
sinar, sem þetta væri kannski
best svona, aö þaö væri ef til vill
alls ekki eftirsóknarvert aö hafa
karla i okkar hópi.
Marlene var alin upp viö vinnu-
semi og að flika ekki tilfinningum
sinum. Móöir hennar hafði þann
metnaö fyrir hennar hönd, aö
gera hana aö frægum fiöluleikara
— leikkonan sem siöar varð æföi
sig aö spila Bach átta sundir á
dag, allt þar til að þurfti aö setja
hönd hennar i gips og hyggja til
nýrra feröa.
Hlaup á milli
leikhúsa
Þegar Marlene Dietrich stóö á
tvitugu tókst henni að komast i
leikskóla hjá Max Reinhardt. Sá
frægi leikhúsmaður skipti sér
reyndar litiö af nemendunum,
hann valdi aðeins kennarana.
Max Reinhardt rak þá fjögur
MARLENE
DIETRICH
Blái engillinn; vélunum var miöaö á fætur mina.
Skólasýning i Berlin 1917, Mariene læröi aö leika á fiölu,
mHL m,
i ) (j!
1 |. f I^MÍ i
I f.vfj l1 *>«
imfiHH? wk
Meistarinn og sköpunarverk hans: Marlene og Josef von Sternberg I
Hollywood 1931.
Meö Gary Cooper i Marokkó
leikhús i Berlin og fyllti upp i
smáhlutverk meö nemendum
sinum. Kannski lék ég, segir
Marlene, þjónustustúlku i fyrsta
þætti, svo i strætó til næsta leik-
húss og lék þar skjaldmey, og
áöur en kvöldinu lauk var ég
komin á þriðju sýninguna að leika
gleðikonu. Ekkert fengu nem-
endur greitt, þetta var allt taliö
hluti af náminu.
Um leið hófst hin sigilda bar-
átta leiknemans fyrir hlutverkum
sem leyföu henni aö segja meira
en tvær eða þrjár setningar. Sér-
staklega reyndi hún að kynna sér
hlutverk „spilltra” kvenna, ör-
lagakvenda, sem þá voru i tisku,
en lengi vel gekk hvorki né rak.
En innan tiöar kynntist Marlene
Dietrich ungum kvikmynda-
manni, Rudolf Sieber, og varð
yfir sig ástfangin. Aö ári liðnu
voru þau gift og eignuöust siöan
dóttur, sem þau nefndu Mariu.
Mikil hamingja i fjölskyldunni.
Þegar Maria var komin af
höndum fékk Marlene að prófa
getu sina i reviu og söng þá visur
um ævintýri tveggja vinkvenna á
útsölu i vöruhúsi á móti franskri
reviustjörnu, Margo Lion. Visur
þessar uröu mjög vinsælar. Þetta
var i fyrsta sinn aö leikkonan
unga fékk að reyna annaö en
statistahlutverk.
Blái engillinn
En þá gerðust þau undur og
stórmerki, aö Josef von Stern-
berg kom heim frá Hollywood.
Þar var hann orðinn frægur maö-
ur og haföi gert nokkrar myndir
með Emil Jannings i aöal-
hlutverkum. Nú haföi samist um
að Sternberg geröi mynd sem
byggði á skáldsögu Heinrichs
Mann og átti að heita Blái engill-
inn — þar segir frá skólakennara
sem lendir I slagtogi viö unga
söngkonu af „léttara” tagi. Stern-
berg sá Marlene segja eina
setningu i leikritinu Tvö háls-
bindi: „Mætti ég bjóöa öllum viö-
stöddum til kvöldveröar heima
hjá mér”. Hún heldur þvi fram,
að þetta hafi nægt til þess, að
Sternberg vildi ólmur fá hana i
aðalkvenhlutverkið i Bláa englin-
um. Næsta dag var hún kölluð i
prufuupptöku hjá kvikmynda-
fyrirtækinu UFA.
Bakhlutar og
stjörnuduttlungar
Þar var fyrir þekkt leikkona,
Lucie Mannheim, sem haföi ein-
sett sér aö ná i þetta hlutverk.
i