Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1982, Blaðsíða 31

legum þúfnakollum, urðu gjarnan óþægilegar eða óhæfar til
fyrirmyndar þakningar.
En svo langt man ég, að mér og öðrum þótti verklegt og
skemmtilegt að þekja með mjúkum og vel löguðum þökum,
og að því verki gekk ég margar bjartar vornætur samtímis og
hlutverkið var að vísa frá vellinum þeim ám, sem vallsæknar
voru og sólgnastar í grængresið, sem þar naut yls og birtu
sólar til örs vaxtar.
Um grómátt þeirra róta, sem í þökunum lifðu, var raki í
moldinni talsvert miklu ráðandi. Kæmu langvinnir þurrkar
rétt eftir þakningu var algengt að þökur visnuðu og innþorn-
uðu svo að þær lægju lausar og rifur og glufur urðu milli
þeirra. Þar var því lítil von eftirtekju samsumars. I sambandi
við skyld fyrirbæri um grómátt er mér einn atburður minnis-
stæður frá mínu starfi. Það var fyrri hluta júlímánaðar að ég
þakti flag, sem unnið var úr holtamóa, þökurnar voru mest
hnútar og kögglar og ég var í fúlu skapi yfir fráganginum.
Mykja úr fjósinu var undirburður í flaginu. Ég lauk við
þakningu síðla kvölds í júní og endaði verkið með þvi að
hleypa bæjarlæknum á sléttuna, ef sléttu skyldi kalla. Næsta
dag ætlaði ég svo að reyna að stíga á hnútana og jafna betur
flagið á þann hátt.
Næsta morgunn fékk ég bágt fyrir tiltækið. Öll sléttan var
eins og dý og engum um hana fært gangandi. Liðu svo tveir
dagar uns hægt var að troða hnúta og hnúska í mjúka mold-
ina. Næstu daga kom sólskin með hlýviðri. Þá gréru þökurnar
úr holtamóanum svo að furðu olli, þá var nógur raki í rót og
um miðjan ágúst gaf sléttan eftirtekju grængresis, sem öllum
varð undrunarefni. Þar var það mykjan úr fjósflórnum og
nægilegur raki, sem skóp gróandann í snatri.
Lokasléttun.
Eftir að sjálfgræðslusléttun og sáðsléttuaðferðir urðu allsráð-
andi var lokaverkið að valta flögin. Sú aðferð var líka reynd
við gömlu þakslétturnar, en árangurinn þótti ekki sem vænst
var, því að völtun kom svo best að gagni að landið væri hvorki
of þurrt né of rakt. Því var lokaverkið við frágang þakslétt-
3
33