Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1982, Page 72

Mynd I. Útlit þriggja helstu grastegunda í íslenskum túnum. a. Snarrótarpuntur.
b. Vallarsveifgras. c. Vallarfosgras. (Úr C. E. Hubbard. Grasses, 1959).
«
þessara síðasttöldu grastegunda er sérlega eftirsóknarverð,
nema ef vera skyldi túnvingull í verulega þurr tún.
Snarrótin (mynd la) er vetrarþolin grastegund sem myndar
oft toppa í túnum. Blöðin eru með upphleyptum strengjum á
efra borði. Þau eru stökk og hrökkva í sundur ef þau eru brotin
saman. Punturinn er stór og opinn og vísa smáöxin (grein-
arnar) lítið eitt upp á við. Snarrótin skríður mikið og gefur hey
með lægra fóðurgildi en flestar aðrar grastegundir. Hún er
ekki lostæt.
Vallarsveifgras (mynd lb) er einnig þolin jurt, skriðul og
hylur því eyður og skellur í túnum fyrr en aðrar grastegundir.
Blöðin eru ekki eins snörp og á snarrót og þau hrökkva ekki í
sundur ef þau eru beygð saman. Eftir blöðunum endilöngum
er rák sem minnir á skipskjöl og blaðendinn minnir á skips-
stefni. Sé strokið eftir blöðunum endilöngum klofna þau um
skipsstefnið. Punturinn er opinn og smáöxin standa gjarna
beinna út en á snarrót. Annars er vallarsveifgras mjög
74