Morgunblaðið - 19.09.2001, Qupperneq 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. SEPTEMBER 2001 37
Ingibjörg Björns-
dóttir leikari og leik-
stjóri er látin langt um
aldur fram eftir harða
og hetjulega baráttu við illvígan sjúk-
dóm sem engu eirði.
Kynni okkar af henni hófust fyrir
tæpum tuttugu árum þegar Ibbý, eins
og hún var alltaf kölluð af nákomnum,
tengdist inn í fjölskylduna. Fljótt
tókst með okkur góð vinátta sem ent-
ist þar til yfir lauk.
Ibbý var hlýleg í viðmóti og fallegt
bros hennar náði til augnanna enda
var gott að sækja hana heim. Hún
hafði góða rödd og var söngelsk, þótt
INGIBJÖRG
BJÖRNSDÓTTIR
✝ IngibjörgBjörnsdóttir
fæddist í Reykjavík
11. október 1949.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 2. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 13.
september.
hún flíkaði því ekki. En
fyrst og fremst var hún
viðræðugóð og hafði
ánægju af að spjalla um
allt milli himins og jarð-
ar. Kom þá í ljós hvað
hún hafði aflað sér góðr-
ar almennrar þekkingar
á mörgum sviðum. Að
sjálfsögðu tengdist um-
ræðan oftar en ekki
áhugamálum hennar og
sérsviði, þ.e. leiklist,
leikbókmenntum og
öðrum listgreinum. Í
þeirri umræðu gat hún
virkilega notið sín og
var gaman að hlusta á hana tala af
fjálgleik um þessi hugðarefni sín.
Ibbý hafði glöggt auga fyrir hinu
mannlega eðli, útgeislun fólks, líðan
þess og samskiptahæfni. Hún virtist
skynja mjög fljótt tilfinningar ann-
arra og var einlæg í meðaumkun sinni
með þeim sem minna mega sín.
Á lífsgöngu sinni hafði hún á tíma-
bilum mátt heyja harða baráttu og
mótaðist ögn af því í viðhorfum sínum
og lífsstíl. Innst inni bjó hún yfir mik-
illi skapfestu og sjálfstæði og var ekki
að ígrunda það svo mjög þótt ein-
hverjir kynnu að gagnrýna hana enda
sá hún alloft um leikstjórn sem hentar
ekki öllum. Það starf fórst henni vel
úr hendi.
Hún ræktaði af kostgæfni samband
sitt við sína nánustu og var trygglynd
þeim sem hún bast vináttuböndum.
Börnum okkar hjóna reyndist hún
ætíð góð og lét sig alltaf skipta velferð
þeirra. Fyrir það þökkum við af alhug
og kveðjum hana með miklum sökn-
uði.
Sigrúnu dóttur hennar, ömmu-
barninu Arneyju Ingibjörgu, Birni
Þorgeirssyni öldruðum föður og öðr-
um aðstandendum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Guðmundur V. og Margrét.
Ásbirni Sigfússyni
leið vel í lífinu. Hann
lagði sig líka fram um
að öðrum liði vel, gekk
oft einu skrefinu
lengra en aðrir í því
skyni. Við Helgi vorum svo heppin
að eignast vináttu þeirra Jóhönnu,
vináttu sem er og var traust og hlý.
Þegar systir mín var veik, spurði
ég Jóhönnu hvort við mættum
kannski gista nótt á Reynishólum í
dálitlu hressingarfríi sem við fórum
í. „Má ég ekki vera með og taka á
móti ykkur?“ spurði Jóhanna.
Kvöldið áður en við komum keyrði
Ási hana í Mýrdalinn, en hann þurfti
að fara strax aftur á vakt í bænum.
Þegar við komum beið okkar krydd-
leginn dýrindis réttur sem bara átti
eftir að bregða á pönnu og vín í kæli
með kveðju frá Ása. „Leið ykkur
vel?“ spurði hann þegar ég talaði við
hann næst og bar mig til að þakka
fyrir okkur. Meðal annars vegna
starfa sinna vissi hann að vellíðan er
dýrmæt og ekki sjálfgefin.
Ásbjörn var læknir og hann vann
að rannsóknum í lækningum. Áhugi
hans á að vera í samskiptum við fólk
og reyna eftir megni að láta því líða
vel fékk farveg í starfi við heima-
hlynningu og á líknardeildum utan
venjulegs vinnutíma. Þegar Ásta og
Hulda voru orðnar fullorðnar, tóku
þau Jóhanna að sér að annast reglu-
lega um helgar vandalaus börn sem
þurftu á ást, umhyggju og aga að
halda. Mér virtist Ási bera í brjósti
djúpa löngun til að láta gott af sér
leiða. Hann hafði ekki um það há-
stemmdar yfirlýsingar, heldur lét
verkin tala. Vellíðan einstaklinga á
sér líkast til margar uppsprettur,
svo sem traust tilfinningasamband
við aðra manneskju og heilbrigði á
líkama og sál. Ási bjó að þessu öllu,
og var hamingjumaður.
Síðsumars áttum við með þeim
Jóhönnu kvöldstund við Þingvalla-
vatn. Án nokkurs undirbúnings
myndaðist samsæti fulltrúa þriggja
kynslóða, blanda ættingja og vina.
Veður var hið fegursta. Fyrr en
varði var Ási tekinn við grillinu,
hafði enda kippt með sér kryddsósu
á kjötið og var tillögugóður um með-
lætið. „Af hverju fáið þið ykkur ekki
ÁSBJÖRN
SIGFÚSSON
✝ Ásbjörn Sigfús-son fæddist 13.
desember 1948 í
Hafnarfirði. Hann
lést af slysförum 8.
september síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Hallgríms-
kirkju 18. septem-
ber.
bara vínglas, stelpur,
og látið ykkur líða vel,“
sagði hann við okkur
Jóhönnu. Ég sé hann
fyrir mér í kvöldsól-
inni, dálítið kímileitan.
Við Helgi kveðjum
hann með miklum
söknuði.
Guðrún
Eyjólfsdóttir.
Góður vinur og fé-
lagi er skyndilega fall-
inn frá langt um aldur
fram. Fyrir réttu ári
fórum við útskriftarhópur lækna
1975 í ferðalag til Skotlands á þær
slóðir þar sem við höfðum verið
saman í námsdvöl 30 árum áður.
Þessi ferð heppnaðist einstaklega
vel svo að hvergi bar skugga á og
eigum við þaðan vafalaust öll góðar
minningar. Nú er Ásbjörn Sigfússon
horfinn úr þessum hópi. Þetta er
góður hópur. Þegar við vorum í
læknadeild Háskóla Íslands var
kvenfólk sjaldséð meðal nemenda.
Ég var því oft eina stelpan í hópnum
en það var aldrei erfitt. Ég eignaðist
marga góða vini en Ási varð þó sér-
lega góður félagi minn enda áttum
við sameiginleg áhugamál. Við unn-
um saman að rannsóknarverkefnum
þegar á námsárum og svo oft síðar
eftir að við höfðum lokið sérnámi í
sömu grein. Sú samvinna var alltaf
gefandi og skemmtileg, þegar leyst
voru fræðileg og tæknileg vandamál
og niðurstöður túlkaðar. Ásbjörn
Sigfússon sameinaði í persónu sinni
skarpa greind, kitlandi kímni og
mikla mannlega hlýju. Ásbjörns
Sigfússonar verður sárt saknað af
mörgum, en minningin lifir um góð-
an dreng. Við hjónin vottum Jó-
hönnu og dætrunum tveimur, Ástu
og Huldu, dýpstu samúð.
Helga M. Ögmundsdóttir.
Kveðja frá læknaráði
Ásbjörn Sigfússon læknir er lát-
inn langt um aldur fram. Hann átti
sæti í stjórn læknaráðs Landspítala
– háskólasjúkrahúss frá stofnun
þess. Hann gegndi ýmsum trúnað-
arstörfum fyrir stjórn læknaráðs og
var virkur þátttakandi í störfum
stjórnarinnar og læknaráðsins.
Hann var í senn nákvæmur og mik-
ilvirkur. Hann reyndist þeim sem
þetta ritar og þar með stjórn lækna-
ráðs traustur gagnrýnandi og ráð-
gjafi. Síðast áttum við saman fund
um mikilvæg málefni læknaráðsins,
aðeins þremur dögum áður en hann
kvaddi þennan heim.
Eftirsjá er að slíkum sem Ásbjörn
var. Skarð fyrir skildi.
Honum skal í senn þökkuð góð
samvist á Landspítalanum og starf-
semi í læknaráði sérstaklega. Stjórn
læknaráðs vill votta honum virðingu
sína og sendir eftirlifandi eiginkonu
hans og dætrum og öðrum aðstand-
endum dýpstu samúðarkveðjur.
Sverrir Bergmann,
formaður læknaráðs LSH.
Haustið 1968 hófu liðlega 100
stúdentar nám við læknadeild Há-
skóla Íslands. Á þessum tímum voru
svokölluð fyrsta árs próf í vefjafræði
og efnafræði stærsta hindrunin á
vegi ungs fólks inn í veröld lækn-
isfræðinnar. Þessi stóri hópur vissi
að erfitt tímabil færi í hönd og ein-
ungis lítill hluti hans kæmist heilu
og höldnu gegnum þessi hræðilegu
próf.
Það var mikið lesið þennan vetur
en sameiginleg streita og barátta
skapaði þessi sérstöku vinatengsl
sem einungis verða til undir miklu
álagi. Þennan vetur kynntist ég Ás-
birni Sigfússyni fyrst. Hann vakti
athygli mína vegna þess hversu
næmur hann var og fljótur að til-
einka sér flóknustu og leiðinlegustu
fræði. En hann var líka allra manna
örlátastur á sjálfan sig og var
óþreytandi að kenna öðrum og skil-
greina fyrir félögunum það sem öll-
um nema honum virtist hulið.
Þrátt fyrir námsefni sem engan
endi virtist taka litum við öðru
hverju upp úr bókunum og hleruð-
um eftir stúdentauppreisnum úti í
heimi og gný vígvéla í Víetnam. Ég
uppgötvaði þá að hjörtu okkar Ás-
björns slógu takt með öllum sem lít-
ils máttu sín og voru kúgaðir hér-
lendis og erlendis. Að vori stóðu 20
manns uppi sem tókst að tryggja sér
áframhaldandi veru í deildinni. Ás-
björn var auðvitað einn þeirra með
ágætiseinkunn.
Þremur árum síðar þreytti þessi
sami hópur önnur próf. Nokkrum
vikum áður hafði faðir minn látist
skyndilega og var ég á engan hátt
tilbúinn í þessi nýju átök. Ásbjörn
sýndi þá enn drenglyndi sitt og
hjálpsemi og aðstoðaði mig á þess-
um erfiðu tímum. Hann tók mig að
hjarta sér og saman fórum við í
langar gönguferðir fyrir prófin og á
milli þeirra. Hann stappaði í mig
stálinu, hlýddi mér yfir og dró mig
með handafli gegnum þennan
dimma dal. Ég taldi síðan að það
væri honum að þakka að mér tókst
að ljúka prófi við læknadeild. Stúd-
entsárin liðu og vináttuböndin
treystust. Við fórum saman til Pól-
lands í stúdentaskipti og kynntumst
þá duldum leynihólfum í persónu-
leika hvors annars.
Árin liðu og Ásbjörn hitti hana
Jóhönnu sína og fór til sérnáms í
ónæmisfræði og kom síðan til starfa
á Landspítala. Við hittumst ekki
eins reglulega og áður en í hvert
sinn sem fundum okkar bar saman
var Ásbjörn samur við sig, skarpur,
athugull, ráðgóður og ákaflega
skemmtilegur. Mér fannst alltaf
eins og spítalinn mæti hann ekki að
verðleikum og hann fengi ekki þau
tækifæri sem rímuðu við greind
hans og hæfileika. Stundum viðruð-
um við sameiginlega beiskju okkar
og lofuðum hvor öðrum að hittast
oftar því að lífsgátan væri enn
óleyst.
En nú er skyndilega komið að
leiðarlokum og Ásbjörn Sigfússon
vinur minn er horfinn yfir ána Styx.
Nú er allt orðið of seint og lífsgátan
sem við ætluðum að ráða sameig-
inlega verður óleyst um alla framtíð.
Eftir lifir minningin um kæran vin
og félaga sem ég átti meira upp að
unna en öðrum mönnum. Ég er
stoltur yfir því að hafa fengið að
vera samtímamaður Ásbjörns.
Jóhönnu og dætrunum vottum við
Erna samúð okkar. Við skiljum svo
vel hvað þær hafa misst því að í Ás-
birni persónugerðust þau heilindi
sem við öll þráum.
Óttar Guðmundsson,
Erna Einarsdóttir.
Elsku Ási minn! Hver hefði trúað
því fyrir 23 árum þegar við kynnt-
umst fyrst – að ég ætti eftir á fallegu
hautskvöldi að skrifa minningar-
grein um þig. Það eru þó orðin þetta
mörg ár síðan við vorum að byggja
húsið okkar að Lyngmóum 14,
Garðabæ. Verktakafyrirtækið var
komið á hausinn þegar aðeins út-
veggirnir voru komnir. En við gáf-
umst ekki upp og kláruðum húsið
ásamt Finnboga heitnum sem lést
einnig fyrir aldur fram o.fl. Við héld-
um marga fundi, þar sem þú mættir
hress, kátur og jákvæður, það voru
þeir þættir í lífi þínu sem einkenndu
þig hvað mest. Þú hélst utan um
þetta allt og komst ávallt með góðar
uppástungur. 1979 flytjum við inn í
húsið okkar. Var yndislegt að vita af
þér og þinni elskulegu konu, Jó-
hönnu Björnsdóttur, á hæðinni fyrir
neðan mig.
Það voru ótrúleg viðbrögð hjá
mér þegar ég heyrði andlátsfregn-
ina í útvarpinu. Ég fékk hjartslátt-
artruflanir, aukaslög, hjartað stopp-
aði smástund. Ég trúði þessu ekki,
því að lífsglaðari og hressari manni
hafði ég ekki kynnst. Ási var traust-
ur og mikill vinur og frábær læknir.
Ég átti við vandamál að stríða eins
og gengur, en Ási var eini maðurinn
í öllum heiminum sem ég gat treyst
fyrir mér og gaf hann mér styrk.
Ási og Jóhanna voru óvenjusam-
stæð hjón, það sýndi sig best þegar
hún fylgdi honum til Bretlands í sér-
nám, var mikill söknuður að þeim.
Síðan eftir að þau koma heim fer Jó-
hanna til Svíþjóðar í sitt sérnám
með dæturnar tvær yndislegu með
sér. Leiddist þá oft Ása og fór marg-
ar skreppuferðirnar út. Eitt af því
sem Ási hafði yndi af var að elda
góðan mat og hef ég heyrt að hann
hafi verið frábær kokkur. Eitt sinn
þegar ég kom heim úr vinnunni var
Ási í eldhúsinu en Jóhanna úti að
mála, svona var samvinnan góð. Þau
virtu mjög mikið hvort annað.
Við bjuggum undir sama þaki í 10
ár en Ási og fjölskylda fluttu í Hlíða-
byggð 1987. Var mikill söknuður hjá
mér að þeim og átti ég í fyrstu erfitt
með að meðtaka nýjan eiganda. En
ég hef tekið hana í sátt fyrir löngu.
Elsku Jóhanna mín, Ásta og
Hulda, ég votta ykkur dýpstu samúð
mína og megi Guð gefa ykkur styrk.
Þið áttuð yndislegan eiginmann og
föður sem þið geymið minningarnar
um.
Við hittumst seinna, Ási minn,
með bros á vör.
Þín vinkona,
Elín Stefánsdóttir.
Haustið 1964 hófst kennsla í
Menntaskólanum í Reykjavík eins
og venja var. Að þessu sinni voru
strákar úr Hafnarfirði og ,,aðrir ut-
anbæjarmenn“ settir saman í einn
bekk. Flestir úr þessum bekk fóru í
stærðfræðideild ári síðar, en þá
höfðu nokkrir skólapiltar úr
Reykjavík sameinast því liði bekkj-
arins, sem staðið hafði af sér náms-
átök fyrsta kennsluársins. Þetta var
upphaf U-bekkjarins. Bekkjarkerf-
ið og samsláttur ,,dreifbýlismanna“ í
einn bekk hefur eflaust átt sinn þátt
í því að bekkjarfélagarnir héldu þétt
saman og voru að vissu leyti með
öðru vísi viðmið og lífsviðhorf en
aðrir skólafélagar þeirra, sem höfðu
sterkari rætur úr Reykjavíkur-
menningunni. Leiðir skildu að loknu
stúdentsprófi vorið 1968, en hópur-
inn hittist reglulega á nokkurra ára
fresti til þess að styrkja vinaböndin
og minnast menntaskólaáranna.
Ásbjörn Sigfússon var einn hafn-
firsku skólapiltanna í þessum bekk.
Ég var svo lánsamur að teljast til ut-
anbæjarmanna og lenti því í sama
bekk. Þar kynntist ég Ása eins og
við kölluðum hann. Ási virtist í
fyrstu stunda námið af mátulegu
kæruleysi. Snemma kom þó í ljós
hvað hann var hugmyndaríkur,
gagnrýninn, frjór í hugsun, stutt-
orður og gagnorður. Hefðbundið
námsefni og kennsluaðferðir áttu
því ekki alltaf upp á pallborðið hjá
Ása fremur en hjá Þórbergi Þórð-
arsyni forðum. Ási var einnig þeim
mannkostum búinn að sjá alltaf
spaugilegu hliðarnar á málunum og
koma auga á nýjar leiðir til að leysa
flókin verkefni. Hann gat því gefið
okkur bekkjarfélögunum nýja sýn á
tilgang námsins og varð strax vin-
SJÁ SÍÐU 38
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.