Morgunblaðið - 12.09.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 12. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Mig langar, í örfá-
um orðum, að minnast
elskulegs pabba míns,
Áskels H. Egilssonar.
Pabbi var í mínum
augum mjög merkilegur karl og
mjög sérstakur og skemmtilegur
karakter. Kannski ekki skrýtið
þegar maður lítur yfir þau systk-
inin úr Hléskógum. Mér hefur allt-
af þótt þau mjög litríkt og skemmti-
lega sérstakt fólk, hvert á sinn hátt.
Fólk með „karakter“.
Þegar maður hugsar um hann
pabba þá er svo margt sem kemur
upp í hugann. Hann var svona karl
sem maður leit upp til í orðsins
fyllstu merkingu. Bæði vegna þess
hversu stór hann var og ekki síður
fyrir það hver hann var og hvers
virði hann var okkur. Hann var ekki
gallalaus frekar en aðrir breyskir
menn en margir góðir kostir
prýddu hann. Hann var fyrst og
fremst góður maður og alltaf til
staðar fyrir okkur sem á hann
treystu. Það fór yfirleitt ekki mikið
fyrir honum, hann var yfirleitt ró-
legur í fasi, nema kannski eftir
nokkra bjóra en þá átti hann til að
hefja upp raust sína og taka lagið.
Pabbi var með eindæmum ljóðelsk-
ur og bæði las og setti saman stök-
ur, ljóð og texta. Hann hafði yndi af
söng enda söng hann um árabil með
Karlakórnum Geysi og síðar Karla-
kór Akureyrar – Geysi. Eitt er víst
að þar átti hann góðar stundir og
með eindæmum góða félaga.
Pabbi var svo heppinn að eiga
með mömmu fimm börn, 12 barna-
börn og tvö barnabarnabörn. Hann
var líka mikill barnakarl og afi Keli
hafði alltaf tíma fyrir afabörnin sín
og þau eru mörg litlu hjörtun sem
sakna hans nú sárt. Það verður
skrýtið fyrir börnin í fjölskyldunni
að hafa ekki afa Kela til að leiða þau
í kringum jólatréð á aðfangadags-
kvöld og jóladag.
Pabbi var mjög áhugasamur
hestamaður og flestar hans tóm-
stundir nýtti hann í hluti tengda
hestum og hestamennsku. Hann
var mikill húmoristi og alltaf til í
ÁSKELL HANNES-
SON EGILSSON
✝ Áskell Hannes-son Egilsson
fæddist á Grenivík
við Eyjafjörð 28.
ágúst 1938. Hann
lést á Akureyri 1.
september síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Glerár-
kirkju á Akureyri 9.
september.
grín og glens. Það kom
þó fyrir að það sem
okkur systkinunum og
mömmu þótti fyndið
fannst honum alls ekki
fyndið. Þetta átti eink-
um við ef við hittum
fyrir veikan blett hjá
honum sjálfum, en
hann fyrirgaf okkur þó
fljótt aftur.
Pabbi var geysilega
flinkur í höndunum
enda valdi hann sér
smíðar sem ævistarf.
Hann lærði skipasmíði
og starfaði lengst af
við smíði fallegra eikarbáta hjá
bátasmiðjunni Vör hf hér á Akur-
eyri, sem hann átti og rak með
frændum sínu og félögum í yfir 20
ár. Það kom sér oft vel fyrir mig og
aðra „þumalputta“ innan fjölskyld-
unnar að geta leitað aðstoðar hans
ef eitthvað þurfti að dytta að hlut-
unum. Seinni árin starfaði hann
sem smíðakennari við Síðuskóla og
nú síðustu árin við Glerárskóla.
Í gegnum tíðina vann hann ófá
handtökin fyrir íþróttafélagið Þór
hér á Akureyri. Þar vann hann að-
allega á bakvið tjöldin, t.d. við
byggingu félagsheimilisins Hamars
og álfabrennu félagsins þar sem
hann var brennustjóri um tíma.
Pabbi fylgdist með tuðrusparki
okkar bræðranna úr fjarlægð.
Hann fór ekki á völlinn, heldur
fylgdist með í gegnum mömmu sem
var um árabil einn af aðallúðrunum
á heimaleikjum Þórs í knattspyrnu.
Ég veit að pabbi var stoltur af
okkur öllum þó hann hefði ekki hátt
um það. Þannig var hann einfald-
lega. Hann bar ekki tilfinningar
sínar á torg. Það var eins í hinum
erfiðu veikindum hans. Þar kvart-
aði hann aldrei þrátt fyrir slæma
líðan og ætlaði sér bara að verða
frískur og halda áfram. Því miður
varð honum ekki að ósk sinni.
Við sem stöndum honum næst er-
um afskaplega þakklát fyrir þær
stundir sem við áttum með honum
síðstu dagana sem hann lifði. Við
erum þakklát fyrir að hafa fengið
að segja honum frá því og láta hann
finna hversu vænt okkur þykir um
hann
Að lokum vil ég þakka pabba fyr-
ir samveruna í þessu lífi. Ég og
dætur mínar þökkum guði fyrir að
hafa átt hann að.
Elsku mamma mín, við höfum öll
misst svo mikið en samt eigum við
enn svo mikið. Við eigum nú, og
munum alltaf eiga, minninguna um
þúsundþjalasmiðinn, ljóð- og söng-
elska hestamanninn sem drakk bjór
og tók í nefið. Manninn í lopapeys-
unni, náttsloppnum og lopaleistun-
um, sem söng og samdi ljóð svo
lengi sem hann lifði.
Guð blessi minningu Áskels H.
Egilssonar.
Halldór Áskelsson.
Elsku afi. Nú ert þú horfinn frá
okkur úr þessu lífi en þú hverfur
aldrei úr hjörtum okkar. Lífið er
ekki alltaf dans á rósum en eins og
pabbi sagði við mig ekki fyrir svo
löngu að það er bara eitt í þessum
heimi sem við getum verið alveg
pottþétt á og það er það að við eig-
um öll eftir að yfirgefa þennan heim
einhvern tímann! Við erum ekki
spurð að því hvernig eða hvenær
það gerist, það er allt ákveðið fyrir
okkur. Þess vegna er nauðsynlegt
að nota tímann vel sem við höfum
og það er svo gott að eiga góða fjöl-
skyldu sem stendur með okkur þeg-
ar erfiðleika ber að garði.
Ég er svo ánægð í hjarta mínu
þrátt fyrir alla sorgina að ég kom
norður og hitti þig um síðustu helgi
og fá að eiga ánægjulegar stundir
með þér og ömmu á sjúkrahúsinu.
Mér fannst yndislegt að fá að
klippa þig og gera þig fínan.
Ég er svo þakklát fyrir að fá
þennan tíma með ykkur.
Eins og þú veist sjálfur er amma
búin að standa sig eins og hetja og
styðja svo vel við bakið á þér í öllum
þínum veikindum. Þetta kallar
maður sanna ást! Eftir að pabbi var
búinn að hringja á mig og segja mér
að þú værir farinn þessa ferð og ég
var búin að segja Ísleifi frá því grét
ég. Það fyrsta sem ég sagði svo var
Andrés oftskorni. Mér datt þetta
allt í einu í hug og ég gat ekki annað
en brosað í gegnum tárin. Þetta
leikrit var mjög skemmtilegt og það
var svo gaman að sjá þig leika aðal-
hlutverk í leikriti.
Ég reyndi að sofna eftir að pabbi
hringdi en ég gat það ekki. Ég var
svo mikið að hugsa og minningarn-
ar komu allar í einu upp í huga
minn. Mér fannst ég þurfa að fara
fram og skrifa þér þetta bréf.
Ég fór að segja Ísleifi frá því
þegar ég var blómastúlka fyrir ykk-
ur hjá karlakórnum. Því á ég aldrei
eftir að gleyma. Öll Hakrólin sem
við fórum saman í og öll ættarmótin
í gegnum tíðina. Þegar þið amma
tókuð mig með í réttir í Höfðahverfi
og öll skiptin sem ég hjálpaði þér
þegar við vorum að sækja hestana.
Allir páskarnir okkar á Illugastöð-
um voru frábærir og ég tala nú ekki
um þegar þú mokaðir pallana á
flestum bústöðunum og skemmtir
okkur með söng og vísum.
Eitt af því skemmtilegasta sem
ég hef gert er þegar þið buðuð mér
að fara með ykkur og karlakórnum
í ferðina á Reykjanesið og við end-
uðum í mat hjá karlakórnum í
Keflavík eftir að þið sunguð í
Njarðvíkurkirkju og ég tala nú ekki
um okkar ógleymanlegu ferð í Hið
íslenska reðursafn!! Hvað heldur
þú að margt ungt fólk hafi farið
þangað með ömmu og afa? Geri aðr-
ir betur – ekki hægt því við vorum
lang flottust!
Einn af stærstu viðburðum í lífi
mínu var þegar við Ísleifur giftum
okkur og Malena var skírð. (Svona
fyrir utan að eignast þessar tvær
yndislegu dætur sem við eigum!)
Við völdum okkur góðan dag og
eins og þú veist er þetta stór og
þýðingarmikill dagur fyrir marga.
Mér þykir svo vænt um að eiga
þennan dag með þér og ömmu. Þeg-
ar við Ísleifur fórum að skipuleggja
þennan dag kom aldrei neitt annað
til greina en að biðja þig og Diddu
um að syngja fyrir okkur við at-
höfnina og það var fínn bonus að
Egill og Þórir sungu með. Þetta var
svo fallegt og ég grét af gleði yfir
því hvað allt var yndislegt og per-
sónulegt. Ég tárast enn í hvert
skiptið sem ég set videospóluna í
tækið og heyri ykkur syngja þetta
lag - svo fallegt. Þegar ég skoðaði
gestabókina daginn eftir brúðkaup-
ið táraðist ég þegar ég sá tvær vís-
ur sem þú hafðir hrist fram úr
jakkaerminni.
Ég veit að það er þessi
því að sólin skín.
Daginn okkar Drottinn blessi
dável Mona mín.
Ungir skapa eigin prís,
aldnir falla runnar
Leifur heppni lagði að Ís-
landi Monikunnar.
Takk fyrir þessar fallegu vísur,
elsku afi minn.
Ég gæti haldið áfram endalaust í
þessari upprifjun en ég verð samt
að fara að hætta og reyna að sofna
svolitla stund. Samt verð ég að
minnast á það við þig þegar ég kom
við hjá þér í Núpasíðu, þú varst
einn heima og ég ætlaði bara rétt að
stinga inn höfðinu og heilsa upp á
þig. Þú varst að elda þessa fínu
humarsúpu og bauðst mér að borða
með þér. Þetta er tvímælalaust
besta humarsúpa sem ég hef feng-
ið! En ég verð að játa að ég sé eftir
því að undanfarin jól hef ég ekki
komið til ykkar ömmu á jóladag í
hangikjöt því við höfum farið í mat-
arboð til tengdaforeldra minna. En
þegar fjölskyldan stækkar verður
víst að velja og hafna. Það þýðir
ekki að syrgja það sem liðið er held-
ur verðum við að horfa fram á veg-
inn en samt sem áður verðum við að
muna eftir góðum og ljúfum stund-
um með ættingjum okkar og vinum.
Elsku afi, ég átti eftir að óska þér
til hamingju með afmælið og því
geri ég það hér með. Megi þér líða
sem allra best á nýjum stað og þú
matt gjarnan líta til með mér og
minni fjölskyldu svona annað slag-
ið.
Farðu í friði.
Ástar og saknaðarkveðjur.
Þín
Monika.
Þú varst besti afi í heimi. Þú
varst góður, skemmtilegur og góð-
ur að skálda. Þú áttir þrjá hesta,
Húna, Bárð og Nös. Þú varst líka
góður smiður og gast smíðað báta,
hús og margt fleira.
Elsku afi, takk fyrir tímann sem
við áttum með þér.
Alma, Lena og Vaka.
Hraðfara eyðing hefur unnið
verk sitt. Við hin stöndum eftir í
hjárænulegri villu. Eftir situr óljós
kennd óréttlætis sem verði ekki
bætt og ekkert verði gert við.
Áskell var arfberi alls þess besta
úr þjóðmenningu þingeysku sveit-
anna austan Eyjafjarðar. Rætur
hans voru allar þaðan, sveitum, þar
sem menningin var ein heild, verk-
menning, söngmenning, kveðskap-
ur og skáldskapur. Hann bar í sér
alla þessa þætti. Hann var allt þetta
í senn og fleytti þessum eigindum
áfram til nýrra kynslóða.
Umfram allt man ég söng, og það
sem er órjúfanlega tengt honum:
kveðskap, ljóð, vísur og sögur.
Hann var alinn upp við söng, lagði
honum lið alla ævi og söng til hinstu
stundar. Við hann var sungið allt
fram til hinstu stundar. Þetta allt
er órofið bundið því sem við erum
vaxin upp úr, gnauði vetrarvinds í
Grenishjöllunum, slætti á lynginu í
Hléskógafjalli þegar blés, niði
vatna, hófadyn, jarmi og jóreyk í
fjárragi á Flateyjardalsheiði, þung-
um dyn Fnjóskár og léttari klið Söl-
mundarár úr Hnjúkunum á júl-
ídegi. Þannig hófst líf okkar
morguninn sem við vöknuðum til
þess. Þannig getur það ekki nema
orðið áfram. Við uxum upp úr nátt-
úrunni, verkmenningunni, sönglist-
inni, kveðskapnum: Við erum það
sem við komum úr, og við verðum
hluti af því þegar við förum. Eftir
standa yngri kynslóðir og búa sig
til að bera áfram arfleifð þessa
samfélags. Mér finnst í einu að þær
hafi alla burði til þess, og að þær
verði að hafa sig allar við, eigi þær
að gera það eins og hann gerði.
Grasrótin sem við uxum úr virð-
ist söm og áður, en hún er það ekki.
Óvenjulegt atgervi hans til allra
hluta, glæsimennska og persónu-
töfrar, lífsgleði, gleði hans með öðr-
um glöðum, allt það var á þann veg
að ekki verður annað en skarð þar
sem hann hefur staðið og er fallinn
úr.
Fyrir hönd Sigurðar, Láru, Val-
garðs og Laufeyjar
Egill.
Elsku Keli. Þá er þessi barátta á
enda og því miður þurftir þú að játa
þig sigraðan af þessum óvægna
sjúkdómi sem þú ert búinn að glíma
við í tæp tvö ár, þetta var mikil bar-
átta því þú ert ekki þekktur fyrir að
gefast upp. Ég var bara átta ára
stelpa þegar þú komst í fyrsta
skipti heim á Seyðisfjörð og elsta
systir mín kynnti þig sem kærast-
ann sinn, ég man hvað mér fannst
þú ofsalega stór, þú rakst höfuðið
upp í öll ljós og þurftir að beygja
þig til að ganga inn um dyrnar og
svo náði ég þér bara í mitti! Margt
hefur gerst á þessum rúmu 40 árum
og mörg minningabrot fara um
hugann.
Ég passaði frumburðinn ykkar,
fyrsta Sjallaferðin var auðvitað far-
in með ykkur, ég kom sem ung
stúlka að vinna á Akureyri og auð-
vitað bjó ég hjá ykkur.
Seinna bjó ég svo á Ólafsfirði í
nokkur ár og alltaf átti ég húsaskjól
hjá ykkur Svölu ef þurfti að gista
innra.
Þið hvöttuð mig til að flytja til
Akureyrar eftir að ég varð ein með
stelpurnar mínar þrjár, ég gæti sko
búið í kjallaranum hjá ykkur. Ítal-
íuferðin okkar þegar þú gerðist svo
vogaður að fara með okkur þremur
systrunum.
Þú úti á lóð að slappa af og þá
gjarnan með dagblað fyrir andlit-
inu, þú að fara upp í hesthús eða
upp í Lón að syngja eða vinna eitt-
hvað fyrir kórinn. Alltaf voruð þið
Svala til staðar fyrir mig hvort
heldur var til að halda fermingar-
veislu, hjálpa til við flutning, í veik-
indum eða erfiðleikum, alltaf var
hægt að treysta á ykkar aðstoð.
Nú seinni árin hefur samgang-
urinn heldur minnkað enda ég bú-
sett í Mývatnssveit en þið á Ak-
ureyri.
En við höfum verið í „kartöflu-
sambandi“ og þá gafst stundum
tími til að skreppa í pottinn eða guf-
una.
Í vor varst þú veikur þegar setja
þurfti niður svo við systur tókum til
okkar ráða og Svala tók til útsæði
sem hún taldi þig ætla til þess arna
og ég brunaði með það austur í
sveit og potaði því niður þó að mér
þætti það nú eiginlega frekar eiga
heima í ruslafötu en í kartöflugarði!
Ekki varst þú nú mjög ánægður
með þetta tiltæki okkar systra því
þetta var jú eitthvað sem þú ætlaðir
að henda.
En elsku Keli, uppskeran er frá-
bær og hún Svala okkar verður sko
ekki kartöflulaus í vetur.
Ég bið góðan guð að vaka yfir
Svölu, Hjöddu, Agli, Halldóri, Þóri
og Sævari og fjölskyldum þeirra.
Mig langar með þessum fátæk-
legu línum að þakka þér fyrir allt
og allt. Orð segja lítið þegar sorgin
er þung.
Hafðu hjartans þakkir fyrir allt.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
Hvíl í friði, kæri mágur.
Þín mágkona
Kristín (Gigga).
Áskell Egilsson frændi minn lést
síðastliðinn sunnudag langt um ald-
ur fram eftir erfið veikindi. Áskell
bar nafn afa okkar og því töldum
við systkinin okkur eiga talsvert í
honum, en viðurkennum þó að
marga góða kosti bar hann frá móð-
urfólki sínu.
Áskell fór snemma að vinna fyrir
sér. Kornungur kom hann til starfa
á vetrarvertið í Grindavík. Ævi-
starf hans átti eftir að tengjast
sjávarútvegi. Hann lærði skipa-
smíði hjá Skapta föðurbróður okkar
í Slippstöðinni á Akureyri. Áskell
vann lengi við iðn sína og þótti gott
lið að honum hvort heldur við skipa-
smíðarnar eða hann brá sér út í
sveit að vinna að smíðum hjá bænd-
um. Oft kom hann til liðs við okkur
þegar á lá í forföllum annarra, enda
alltaf fljótur að bregða við til að
leysa vanda þeirra sem til hans leit-
uðu. Mér er í minni að hann kom á
vertíð til okkar í janúar 1970. Þá
hafði háseti forfallast. Kallið bar
brátt að og ekki tími til að taka með
sér sjóvettlinga, en það kom ekki að
sök sagði mér skipstjórinn Addi á
Verði, því Áskell þurfti aldrei að
setja upp vettlinga alla vertíðina.
Áskell var hagur á fleira en smíðar.
Svo gæti farið þegar við hittumst
aftur að hann gauki að mér stöku
og kannski smá korni í nefið.
Fyrir ári var Áskell með okkur
að taka á móti okkar glæsilega skipi
Hákoni er þá kom frá Chile í björtu
og fögru veðri, en þá eins og áður
var glaðværðin og léttleikinn í fyr-
irrúmi og kjarkurinn óbilandi.
Nú í dag er söknuður efst í huga.
Það er mikil heiðríkja yfir minn-
ingu þessa góða drengs, því dreng-
ur var hann í orðsins fyllstu merk-
ingu.
Við systkinin frá Ægisíðu send-
um Svölu og fjölskyldunni allri okk-
ar innilegust samúðarkveðjur.
Guðmundur Þorbjörnsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Elsku Keli eða Keli káti kall eins
og dóttir okkar kallaði þig alltaf. Þá
ertu búinn að kveðja okkur í bili.
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er,
að símanúmer höfundar/send-
anda fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina