Tíminn - 25.06.1974, Blaðsíða 12

TÍMINN
Þriöjudagur 25. júnl 1974.
Þri&judagur 25. júni 1974.
TÍMINN
„Ég hlakka til
heima og sjá
að eiga
hvað ég
hér
get gert"
er fengin full vitneskja um hvern
hlut, til hvers hann var notaður og
hvernig unnið var með honum á
sinum tima. Það er ekki nóg að
eiga á safni góðan torfspaða, ef
enginn veit til hvers og hvernig
hann var notaður. Þvi þarf að
lýsa, bæði I oröum og myndum,
og það er einmitt þarna, serh
vitneskja gamla fólksins er svo
dýrmæt. Hana verður að nýta,
áður en það er um seinan. Fær-
eyskir stúdentar, sem stunda
nám i Kaupmannahöfn á vetrum,
hafa unnið mjög mikið starf á
þessu sviði heima hjá sér á sumr-
in. Þannig hefur verið reynt að
tengja saman prófverkefni náms-
manna annars vegar og safnið
hins vegar.
Svo eiga Fræeyingar auðvitað
lika við sömu vandamál að striða
og aðrir, þegar ný húsagerðarlist
ryður sér til rúms. Gömlu, fær-
eysku húsin voru mjög sérstæð,
þau voru litil og lág, með torfþaki
þar sem tyrft var ofan á næfra, og
með tjargaðri framhlið úr timbri.
Stundum voru grjótveggirnir
tveir, en hinir úr timbri. 1 Færeyj-
um er húsum oftast þannig valinn
staður, að framhliðin er undan
brekku og veit i suður. Hún var
þvi oftast, eöa nær alltaf, úr
timbri, en hitt, sem upp i brekk-
una sneri, gat verið úr öðru efni.
en grind húsanna var alltaf úr
timbri. Um siðustu aldamót
komu timburhús, byggð á háum
kjallara. Seinna voru þau port-
byggð með kvisti. 1 húsunum var
„reykstofa” og „glasstofa”, og
var hin fyrri gluggalaus, en hin
siðari með gluggum og þiljuð inn-
an.
— Hafa verið gerðar rannsókn-
ir á byggingartækni og húsakosti
Færeyinga?
— Já, það hafa margir haft
áhuga á þvi máli, og fyrir tveim
árum var hafin mikil könnun fær-
eyskra húsa. Safnið gekkst fyrir
þvi, að lýst yrði i orðum öllum
færeyskum húsum, sem til voru
við upphaf siðustu heimsstyrjald-
ar, og þau ljósmynduð. Þessi
vinna er þegar komin vel á veg.
Þegar öll húsin verða þannig
komin á spjaldskrá, á að velja
þau hús úr, sem talin eru svo ein-
kennandi fyrir færeyska húsa-
gerðarlist, að þau megi alls ekki
glatast. Siðan geta eigendur
þessara húsa fengið hafst. lán til
þess að endurreisa þau og enn-
fremur ráð og leiðbeiningar um,
hvernig það skuli gera.
— Ætla þeir þá að búa áfram i
þessum húsum, ef þeir byggja
þau upp á eigin kostnað?
— Það er alltaf miklu æski-
legra að hús standi á sinum upp-
haflega stað. Og það er lika tvi-
mælalaust betra, að haldið sé
áfram að búa i húsunum, en þau
ekki látin standa auð. Með nútima
tækni er vel hægt að búa svo um,
að húsið veröi þægilegt og gott til
ibúöar, án þess að eðli þess breyt-
ist, — en að visu þarf þá til að
koma skilningur þeirra sem i hús-
inu búa, á hlutverki þess. Það er
þá hvort tveggja i senn, verustað-
ur fólks og menningarsöguleg
heimild. Ahugi á gömlum húsum
og fornminjum er geysimikill i
Færeyjum um þessar mundir, þvi
nú er mönnum að verða ljóst,
hvað það er, sem þeir eru að
missa.
Fiskimaður, fjármaður,
mjaltakona
— En hvað var að gerast i
sjálfu safninu, þegar þú varst
þar?
— Það, sem sjálfsagt hefur
verið afdrifarikast, var, að
fjárveitingin til safnsins var mjög
góð þau ár. Það var ráðinn kenn-
ari að safninu, að visu aðeins i
hálft starf, en þó var það til mjög
mikilla bóta. Hlutverk sliks safns
er nefnilega ekki sizt fræðslu-
starfsemi, og ekki aðeins fyrir
skólanemendur, heldur engu sið-
ur fyrir allan almenning. Jafn-
framt höfðum við myndasmið,
sem myndaði alla gripi safnsins,
sem siðan voru allar númeraðar
og skráðar. Þetta tel ég mjög
nauðsynlegan þátt safnstarfsins,
ekki sizt þar sem söfn eru i örum
vexti, eins og þarna er. Vinnuað-
staða var orðin mjög góð á skrif-
stofu safnsins, þegar ég var þar,
en aftur á móti fór geymslurýmið
þverrandi, eins og oft vill verða á
söfnum, það er þeirra eðli að
vaxa og hlaða utan á sig. Og það
eru ekki aðeins litlir stofumunir,
sem bætast i búið, heldur einnig
bátar og vélar. í upphafi sóttust
söfnin aðallega eftir hlutum, sem
voru mjög gamlir, verðmætir eða
listrænir. A siðari tlmum hefur
þetta breytzt og verkahringur
safna vikkað til mikilla muna. Nú
eru komin til sögunnar atvinnuleg
og þjóðháttaleg sjónarmið og sum
söfn halda sig meira að segja
nærri eingöngu á þeim vettvangi.
Þá er lögð höfuðáherzla á að finna
góð dæmi um lifnaðarhætti fólks á
serstökum stöðum, á tilteknum
tima og jafnvel i einstökum at-
vinnugreinum. Þá er ekki verið
að leita að hinu einstæða og
óvenjulega, heldur er reynt að
finna góða fulltrúa fyrir hið al-
menna lif þjóðarinnar. Til þess
að finna þetta, skrá það og varð-
veita, getur þurft bæði ljósmynd,
segulband og penna — auk hlutar-
ins sjálfs, sem á safninu er
geymdur.
I atvinnuháttum gleymist það
fljótt, sem ekki eru lengur not
fyrir. Eins er þetta með örnefni.
Menn þekkja fyrst og fremst nöfn
þeirra staða, þar sem leiðir
þeirra liggja i hinni daglegu önn.
Þessu til skýringar vil ég segja
dæmi frá Færeyjum, sem mér
þótti ákaflega athyglisvert.
Sjómaður, sem ég ræddi
við,þekkti nöfn á hverju skeri,
steini og flúð á svæðinu sem næst
lá leið hans á miðin. Hann þekkti
lika svo til hverja þúfu á strönd-
inni upp I tiu til fimmtán metra
hæð yfir sjó, en þá var þekking
hans á þrotum. Þá hitti ég að máli
smala. Hann vissi litið um nöfn i
fjörunum, en þar sem þekkingu
sjómannsins þraut, tók hans
þekking við. Og hann þekkti bók-
staflega hverja þúfu, laut og hól
þaðan og upp á efstu brún. En
með þessu er ekki öll sagan
sögö. I landareign fjárhirðisins
höfðu konur gengið út i haga á
hverjum degi, kvölds og morgna
til þess að mjólka kýr, en i Fær-
eyjum voru kýr jafnan mjólkaðar
úti. Þessar mjaltakonur áttu sin
örnefni á leiðinni _r þær gengu
til mjaltanna og þær kunnu marg-
ar sögur, sem tengdar voru þeim
nöfnum. Þannig bjó hver yfir
sinum fróðleiksforða, sem tengd-
ur var daglegu lifi og störfum.
Það er þetta, sem Færeyingar
eru að gera núna. Þeir ætla ekki
aðeins að skrásetja öll örnefni,
heldur hverja sögu.sem þeim er
tengd. Hvert kviaból og hver f jár-
gata (þær heita á færeysku geil-
ar) eiga sina sögu, og þær þarf að
skrá, þvi að bráðum verða þær
aðeins minningin ein, hagnýt not
þeirra eru óðum að hverfa.
— Voru ekki stundum sýning-
ar i safninu, þegar þú varst þar?
— Jú, fyrir kom það, og það
fannst mér alveg sérstaklega
gaman, þvi áhugi fólksins var svo
mikill. Mér er i minni, þegar við
fengum myndir frá sýningunni
Isiandia, sem haldin var hér i
Norræna húsinu i Reykjavik. Það
var kaldur nóvemberstormur,
— Raett við nýráðinn
borgarminjavörð
Islenzku við okkur. En það kom
alltaf talsvert margt af Islending-
um til okkar, og þess vegna
heyröi ég hana oft talaða.
— Þú hefur þá veriö komin af
barnsaldri, þegar þú fórst að læra
máliö?
— Nei. Þegar ég kom hingað til
tslands i fyrsta skipti, var ég að-
eins fimm ára. Þá var ég hér
heilt sumar, og þá lærði ég máliö.
Seinna var ég tvö sumur i sveit á
Islandi, það var á Hvanneyri i
Borgarfirði. Það var bráð-
skemmtilegur timi, aö þvi
ógleymdu, að þá styrktust mjög
tengsl min við islenzkuna.
— Hvað tók svo við hjá þér að
stúdentsprófinu loknu?
— Ég fór til Lundar og byrjaði
á að læra norrænu, en siðan forn-
leifafræði og loks þjóðháttafræði.
— Laukst þú prófi i þessu öllu
saman?
— Já. Kerfið er þannig, að
maður getur tengt saman marga
liði i einu prófi. Ég tók fil. kand.
próf árið 1964, en hélt svo áfram
með þjóðháttafræðina og fór til
Englands og var þar háskóla-
kennari i þjóðháttafræði i Leeds.
Leeds er sjálfsagt aðallega kunn
Islendingum vegna þess, að þar
er stórt islenzkt bókasafn (safn
Boga Melsted), og þar er kennd
islenzka.
— Þarna hefur þú unað þér vel
innan um Islenzkar bækur?
— Já, það var óviðjafnanlegt
að hafa allar blessaðar ferðasög-
urnar, sem svo mikið er af i safn-
inu, svona alveg við hendina.
Færeyjar eru heillandi
land
Næst fór ég til Kaupmanna-
hafnar og vann þar á Dansk
folkemuseum, sem er deild i
danska þjóðminjasafninu. Að þvi
loknu fór ég til Fæeryja.
— Hvað varstu lengi þar?
— Ég var þar i hálft annað ár
og likaði mjög vel að vera þar.
Þar er allt svo hlýlegt og vinalegt,
bæöi land og fólk. Ég kom þar
fyrst árið 1964 og skrifaði þá rit-
gerð um breytingar á atvinnu-
háttum og vinnubrögðum I Nólsey
á þessari öld.
Af eðlilegum ástæðum hafði ég
alltaf haft mikinn áhuga á eyjun-
um úti i Atlantshafinu, Færeyjum
og Islandi. Ég hafði stundað nám
I Osló, þar sem hinn ágæti fær-
eyski fræðimaður, Mortan Nolsöe
var kennari minn, og þvi var mér
það kærkomið að fá aö dveljast i
Færeyjum og kynnast landi og
þjóð.
— Er ekki alltaf þoka og rign-
ing i Fæeryjum?
— Nei, nei, langt i frá! Að visu
rignir þar nokkuð oft, en þar er
alltaf hlýtt. Birtan er sibreytileg,
og það er ekki sizt hún, sem gerir
landið svo aðlaðandi sem raun
ber vitni.
Fyrir mig voru Færeyjar ekki
sizt heillandi vegna þess, að þar
er margt likt og á íslandi og lika
þvi sem er I Danmörku. Færeyjar
eru einhvers staðar þarna mitt á
milli. Þeim sem kunnugir eru á
tslandi, finnst margt gamaldags i
Færeyjum, og það er einmitt sú
hlið á færeysku þjóðlífi, sem Is-
lendingum þykir skemmtilegust.
Það er ekki fyrr en á siðustu ár-
um, sem hæ^t er að tala um
peningaveltu i Færeyjum. Fisk-
verð hefur farið hækkandi, Fær-
eyingar fiska með nýtizku skipum
og afli hefur verið góður.
— Eru lifsgæðakapphlaupið og
hraðinn þá komin til Færeyinga
eins og flestra annarra þjóða hér
á Vesturlöndum?
— Sem betur fer, held ég að
flest sé rólegra i Færeyjum en
annars staðar, þar sem ég þekki
til. Færeyingum er tamt aö hugsa
sitt ráð og fara sér að engu óðs-
lega. Þeir hugsa sem svo, að þótt
gott sé i ári i svipinn, þá sé engan
veginn vist að svo verði alltaf.
Þess vegna kappkosta þeir ekki
aö eyða hverjum eyri um leið og
hans hefur verið aflað, heldur
reyna þvert á móti að leggja ein-
hvern hlut teknanna til hliöar og
eiga varasjóð, ef á þarf að halda
siðar. Þetta þýðir þó ekki, að þeir
neiti sér um öll þægindi. Þeir hafa
til dæmis keypt mikið af góðum
heimilistækjum og eru þar siöur
en svo eftirbátar annarra. At-
vinna er næg og kaupgjald frem-
ur hátt, svo ekki er annað hægt að
segja, en að almenn velmegun sé
i landinu.
Föroya Fornminnissavn
er vaxandi menningar-
stofnun
— En viltu ekki segja okkur
eitthvað um safnið sem þú vannst
við i Færeyjum?
— Jú, það vil ég gjarna. Föroya
Fornminnissavn er 75 ára gömul
stofnun. Það er að visu ekki mjög
umfangsmikið safn, en það er
mjög athyglisvert að þeir skyldu
stofna það fyrir svo löngu, og það
hefur að geyma marga góða muni
úr gamla bændasamfélaginu i
Færeyjum. Þessir munir eru
geymdir uppi á lofti hjá bóka-
safninu, og þar biða þeir eftir nýj-
um húsakynnum. Svo er lika
sérstök deild með veiðarfærum
og bátum, en færeyski báturinn er
eitt af sérkennum verkmenningar
Færeyinga. Sjálft safnið var upp-
haflega litil stofnun, sem hafði
vaxið upp af starfi áhugamanna.
En á siðari árum hefur það
stækkað og eflzt, enda verður svo
að vera, ef það á að fylgjast með
timanum. Þegar örar framfarir
verða i húsabyggingum og vega-
gerð, eins og nú á seinni árum, er
óhjákvæmilegt að margt komi i
ljós, sem jörðin geymir. Þessa
hluti þarf að taka til handar-
gagns, og það strax, en það tákn-
ar vitanlega, að fljótt þregnist i
húsakynnum safnsins.
I Kvivik var grafið upp langhús
frá vikingatima, algerlega sam-
bærilegt við önnur vikingaaldar-
hús, sem fundizt hafa. Rústir þess
geta allir séð, sem til Kvivfkur
koma. I Tjörnuvik hafa lika verið
grafin upp gömul hús, en niður-
stöður þeirra rannsókna hafa enn
ekki verið birtar. Ennfremur hef-
ur mikil vinna verið lögð i Kirkju-
bæ, sem margir Islendingar
kannast við. Þar hefur mikið ver-
ið grafið, enda var áhugi Færey-
inga á Kirkjubæ vaknaður þegar
fyrir hundrað árum.
A siðari árum hafa verið teknar
upp rannsóknir á þjóöháttum.
Fjárveitingar til þessara hluta
hafa verið rausnarlegar, þvi nú
eru menn farnir að skilja, hversu
örar breytingarnar eru og hve
hætt er við að maður „missi af
strætisvagninum”, ef ekki er ver-
ið vel á verði. Gamla fólkið, sem
enn er á lifi, getur sagt frá sam-
félagi, sem nútimamönnum getur
sýnzt hreint miðaldaþjóöfélag,
þótt i raun og veru sé þaö ekki al-
veg svo, því að óneitanlega er
mikill munur á miðaldaþjóðfélagi
og þeim samfélagsháttum sem
núiifandi menn þekkja.
Varðveizla færeyskra
húsa
Fram að þessu hefur aðal-
áherzlan verið lögð á söfnun
muna, en það er ekki nema hálfur
sigur I þvi fólginn, á meðan ekki
Þetta hús stóö áður inni I mi&ri Reykjavlk og hét þá Laufásvegur 31. Nú er það komib aO Arbæ.
EINS OG ÞEIR VITA, sem
fylgzt hafa meö fréttum útvarps
og blaða á landi hér upp á si&kast-
ið, hefur nú verið ráðinn nýr
borgarminjavöröur I Reykjavlk.
Það er Nanna Stefania Her-
mannsson, fil. lic. Hún er svo ný-
komin hingað til lands, að það má
heita sjálfsagður hiutur að kynna
hana ofurlitiö islenzkum blaða-
lesendum, og þvi brá blaðamaður
frá Timanum sér upp að Arbæ
fyrir skömmu og spjallaöi viö
hana litla stund. Nanna Her-
mansson var gestrisin og góð
heim sð sækja, svo sem vænta
mátti, og leysti með stakri þolin-
mæði úr fávíslegum spurningum
gestsins.
íslendingur i aðra ætt-
ina, Svii i hina.
— Fyrst langar mig að spyrja
þig, Nanna: Hvar áttir þú heima,
áður en þú komst hingað að Ar-
bæ?
— I Sviþjóð, þar sem ég fæddist
og ólst upp. Þetta er samt ekki
min fyrsta ferð til tslands, þvi að
ég kom hingað fyrst strax á
barnsárum. Móðir min er is-
lenzk.
— Hvaðan af íslandi er hún?
— Faðir mömmu var Sigurður
Sigurðsson sýslumaður. Hún
fæddist á ísafirði, en ólst upp á
Sauðárkróki. Móðir min lærði
hjúkrun hér á tslandi, en stundaði
framhaldsnám i Sviþjóð og giftist
þar. Siðan hefur hún verið búsett i
Helsingborg. Faðir minn er Svii,
lögfræðingur að mennt, og heitir
Olle Hermansson.
— Þú hefur þá auðvitað gengið
hina venjulegu leið menntaskóla
og háskóla?
— Já, ég var fyrst i skóla i
Helsingborg, en svo fór ég til Is- .
lands og var i menntaskólanum á
Akureyri. Ég settist i fimmta
bekk árið 1958, og lauk stúdents-
prófi á Akureyri vorið 1960.
— Það er þess vegna, sem þú
talar svona góða islenzku.
— Ég veit nú ekki, hvort ég tala
hana alveg nógu vel. Það var ein-,
göngu töluð sænska á æskuheimili
minu i Helsingborg. Við
krakkarnir svöruðum mömmu
alltaf á sænsku, svo það þýddi
ekkert fyrir hana að reyna að tala
Stúlkur I þjó&búningum á tröppum Dillonshúss.
EMBÆTTI borgarminjavarðar i Reykjavik er
bæði umfangsmikið og vandasamt, og veltur þvi
á miklu, að það sé vel skipað. Við þvi hefur nú
tekið ung kona, NANNA HERMANSSON, islenzk
i aðra ættina en sænsk i hina. Hún fæddist og ólst
upp i Sviþjóð, en var sem barn i sumardvöl i is-
lenzkri sveit, tók stúdentspróf frá menntaskólan-
um á Akureyri vorið 1960 og talar islenzku ágæta
vel.
Blaðamaður frá Timanum hitti Nönnu á heimili
hennar i Árbæjarsafni fyrir skömmu og ræddi við
hana um stund. Fer það samtal hér á eftir.
Við bjóðum Nönnu velkomna til íslands og ósk-
um henni alls velfarnaðar i hennar ábyrgðar-
mikla embætti.
uærri eins og hann getur orðio
verstur I Færeyjum, þegar
sýningin var hjá okkur, en fólkið
kom samt, og meira að segja bæði
börn og fullorðnir.
Hér er fagurt um að lit-
ast
— Já, við gætum vist talað um
Færeyjar i allan dag, en timinn
liður og ég má ekki tefja þig
endalaust. — Hvenær var það,
sem þú réðist að Arbæjarsafninu?
— Ég tók hér við störfum
fyrsta dag aprilmánaðar nú i vor.
— Þú litur þetta þá að nokkru
með gestsaugum ennþá?
— Já, það má vist alveg orða
það svo. Ég hlakka mjög til þess
að sjá, hvað i þessu starfi er fólg-
ið, þvi það er langt frá að mér
sé það allt ljóst enn sem komið er
Hér er mjög mikið starf óunnið,
en það liggur ekki allt á yfirborð-
inu, heldur leynir á sér, eins og
safnvinna er vön að gera. Það
hafa verið gerðar margar
framtiðaráætlanir hér og ég vona
að við getum hrundið þeim i
framkvæmd, sumum að minnsta
kosti. Svæðið hér i kringum Arbæ
er framúrskarandi fagurt og vel
lagað til sinna nota. Ég veit ekki,
hvort hér er fegursta útsýni i allri
Reykjavik, þvi það er viða harla
gott, en þetta er að minnsta kosti
meö þvi fallegasta.
— Það er stundum sagt, að við
tslendingar séum viðkvæmir fyr-
ir þvi, sem annarra þjóða menn
segja um land okkar og þjóð.
Engu að siður langar mig að
spyrja þig, hvernig þér lizt á
þetta hvort tveggja, þegar þú nú
Nanna Hermansson.
Lesmál: Valgeir Sigurðsson
AAyndir: Guðjón Einarsson
kemur hingað til þess að setjast
hér að.
— Ég hef ekkert nema gott um
þetta að segja. Mig er lengi búið
að langa til þess að koma hingað
til veru, og þegar ég sá þetta starf
auglýst, fannst mér það eins og
hvatning til min. Ég hlakka til að
eiga hér heima og sjá, hvað ég get
gert hér. — VS.
Ennþá er uppi tippið á
Svíum
Leikfélag Hafnarfjarðar:
Leifur, Lilla, Brúður og Blómi
eftir Suzanne Osten
Tónlist: Gunnar Edander
Leikstjórn: Kári Halldór
Þýðing: Hörður Torfason
Hvort heldur sem litið er á
Leif, Lillu, Brúði og Blóma sem
foreldrafræöslu i uppeldismál-
um eða tilraun i leikstjórn eða
leiktúlkun hefur hvorki
höfundurinn, Suzanne Osten og
samskaparar hennar né leik-
stjórinn neitt nýtt og frumlegt,
ihugunarvert og gáfulegt til
fyrrnefndra mála að leggja.
Þar sem aðeins er leitast viö
af veikum mætti og tak-
markaöri andagift aö sýna með
nokkrum títttuggðum dæmum
og þvældum i hverju vanræksla,
ábyrgðarleysi og kærleiksleysi
foreldra gagnvart börnum sin-
um sé fólgin, hlýtur leikhúsverk
þetta að vera litt fallið til að
vekja djúpar hræringar i brjóst-
um manna, valda þeim sam-
vizkukvölum, hvetja þá til að
gera iðran og yfirbót, tileinka
sér sannkristilegt hugarfar
temja sér aukið umburðarlyndi
gagnvart afkvæmum sinum.
I Leifi, Lillu, Brúði og Blóma
kynnumst viö fólki, sem hefur
hvorki tima né löngun til að
sinna börnum sinum né auðsýna
þeim ómissandi ástúö og hlýju
Ýmsar ólikar manngerðir eru
leiddar hér fram á samtiðar-
sviö, eins og til að mynda lang-
þreytt og taugaveikluð úti-
vinnukona, — hjón, sem eru á
barmi skilnaðar, önnur hjón,
sem heyra ekki harmagrát
barns sins vegna glaums heims-
ins og gleði og loks enn önnur
hjón, sem stunda hvatalif af
sliku algleymi, að þau mega
ekki vera að þvi, að hugsa um
ávexti hvilubragða sinna.
Eins og i öðrum sænskum
nútimaverkum af sama sauða-
húsi, er hispursleysi og „raun-
sæi” ákaft haldiö á loft. Eftir
fjögurra stafa sagnorði, sem
smábarn beinir til foreldra
sinna, aö dæma, mætti ætla, að
sænsk börn séu kynþroskaðri og
búi yfir meiri oröaforða heldur
en Islenzkir jafnaldrar þeirra.
Þótt siðar verði vikiö litillega að
frammistöðu leikenda, er rétt
að geta þess þegar i stað, að
Þóra Lovisa Friöleifsdóttir og
Hörður Torfason sýna ótviræð-
ustu tilþrif sýningarinnar á
meðan fyrrnefnd hjón eru i
heljargreipum frygðar. Hvilik
innlifun og iþrótt!
Þótt þetta sé fremur rislágt
verk og ófrumlegt, þá eru
höfundum þess þrátt fyrir allt
ekki alls varnað. A stöku staö
bregöur fyrir smáglettni og
hugdettum, sem vekja hlátur
þakklátustu áhorfenda.
Þóra Lovisa Friðleifsdóttir á
nokkrar þokkalegar leikstundir,
enda þótt auðheyrt sé, að hvell-
ur rómur spillir enn fyrir heil-
steyptri persónusköpun.
Túlkun Haröar Torfasonar er
yfirleitt slétt og felld. Honum
hættir þó til aö ýkja sitthvað og
ofgera, eins og t.d. skælur
Blóma litla og grettur.
Að minu viti eru þau Sigriður
Eyþórsdóttir og Gunnar
Magnússon jafnbetri, stilörugg-
ari og aðsópsmeiri heldur en
fyrrnefndir leikarar, en vonandi
skilur enginn orð min svo, að
þau fari á hreinum kostum leik-
inn á enda. Leikstjórnarhæfi-
leikar Kára Halldórs eru enn
sem komið er óráðin gáta og
þess vegna veröur ekki fjölyrt
um þá hér.
Reykjavik 18/6
Halldór Þorsteinsson
1