Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1996, Side 62

S.

Framhaldssaga
í nokkrum þáttum
AL
vænt'
œvintýri
. ér leiddist, ég var ein-
mana, það hafði ég ofi verið efiir að
sambúð minni og Eddu lauk. Ég var í
landi og var orðinn leiður á skemmti-
stöðum og kvennaveiðum. Ofiast kynnt-
ist ég konum sem ekki voru fitllkomlega í
lagi, það voru alltaf einhver vandrœði,
börn, fyrrverandi þetta eða fyrrverandi
hitt. Hvað átti ég aðgera í dag? Kannski
best að fara á bókasafnið. Það getur ekki
verið verra en hvað annað. Éggekk út,
það rigndi, ekki mikið, það var úði en
stillt veður og alls ekki kalt. É$r var um
tuttugu mínútur á leiðmni. A bókasafn-
inu var allt eins og venjulega, hljóð,
bókalykt ogfámennt. Ég var ekki viss
hvað ég vildi helst lesa. Kannski var
kominn tími til að fletta í Þórbergi, það
hafði ég œtlað að gera lengi en aldrei
komið í verk. Samt var ég ekki viss. Ég
náði í „Bréftil Láru “ og settist niður og
tók að giugga í bókina. Mér leist vel á og
hélt áfram að lesa. Það truflaði mig ekk-
ert.
A móti mér var stóil sem hafði verið
auður, en nú settistþar kona, sennilega
62
um tíu árumyngri en ég, líklega svona
tuttugu ogfimm ára. Hárið var svart,
sítt ogfallegt. Hún var í blússu og tvœr
efitu tölurnar voru fráhnepptar. Pilsið
var sítt en flegið. Þegar hún krosslagði
fieturna sá ég, hvort sem ég vildi eða ekki,
upp fyrir mitt hagra læri hennar. Þetta
truflaði mig. Hún varfalleg. Ég þorði
ekki að horfast í augu við hana.
Eg reyndi að einbeita mér að lestrin-
um. Þaðgekk ekki vel, hugurinn var við
þessa fiallegu ungu konu sem sat á móti
mér. Ég sá útundan mér allt sem hún
gerði, þegar hún fletti bókinni sem hún
las, þegar hún strauk hár sitt ogþegar
hún hreyfði fieturna. Mig langaði til að
horfa á hana, en þorði ekki. Mig lang-
aði.
Aðþví kom að éggat ekki annað en
horft í andlit hennar. Augu okkar mœtt-
ust og hún brosti til mín. Hvað var hún
að meina? Konur höfðu svo sem brosað
til mín áður án þess aðþýddi nokkuð
sérstakt. Þetta bros var öðruvísi. Er ég að
verða ruglaður eða var hún aðgefia eitt-
hvað til kynna? Hvað á ég að gera? Ég
reyndi að einbeita mér að lestrinum, en
það gekk ekki.
Hún stóð upp oggekk að útidyrunum
og ég horfði á hana. Hún var há og
grönn, falleg. Þegar hún var að nálgast
anddyrið stoppaði hún, sneri sér við og
horfði til mín, hún sá að ég hafði verið
að horfa á efiir henni. Eg roðnaði, fór
hreinlega hjá mér. Hún brosti til mín og
gaf mér merki, með hendinni og andlit-
inu, um að koma til sín, það var greini-
legt og ekki hœgt að misskilja. An þess að
hugsa, nánast sem dáleiddur, setti égfrá
mér bókina oggekk til hennar. Hún
sagði: „Eigum viðganga saman og setjast
inn á kajfihús. “ Ég vissi ekki hvað ég átti
afmér að gera, en stundi upp: „Já. “
Við gengum hlið við hlið, það hajði
stytt upp. Eg hajði ekki kjark til að segja
neitt. Hún var ekki feimin ogsagði mér
að sér leiddist. Vissi ekki hvernig hún
viidi eyða deginum. Var að Ljúka sumar-
fríinu og œtlaði að vera í bœnum, og
bœtti við aðþað vœri ekki eins gaman og
Lnín hefði haldið. Allir sem hún þekkti
voru í vinnu og erfitt að drepa tímann.
Sjómannablaðið Víkingur
1