Samvinnan - 01.06.1969, Qupperneq 36

stöðunni. Á hverju kvöldi klifraði ég hérna upp
í turninn og glutraði olíu á sveifarnar og tann-
hjólin. Það voru flaustursleg handbrögð.
Endranær sat ég tíðast og samdi stef f hljóm-
kviðuna, sem átti að framlengja líf mitt inn I
hið óendanlega. Þannig leið eitt ár og síðan
annað. Og sem þessi ár liðu fjarlægðust á ein-
hvern máta þau lönd, sem ég hugðist fella að
fótum mér, en þessi klukka varð mér nákomn-
ari. Ég fór að meta hennar haldinyrði og stöð-
ugleika nokkurs. Mér varð tíðförlara en áður
hérna upp í turninn, og svo fór ég að botna í
tilgangi sigurverksins. Einn dag hvarflaði það
að mér að vísast gæti ég aldrei samið þá
hljómkviðu, sem væri merkari en voldugur
þytur pendulsins né öruggt ganghljóö sigur-
verksins. Upp frá því gleymdust mér smám
saman steíin mín og ferðahugurinn þvarr, og
nú hef ég um hvorugt hugsað í fjölmörg ár fyrr
en núna að ég segi yður þessi brek, bláókunn-
um aðkomumanni. Núorðið lúri ég hárna í
skonsunni um nætur og svefninn er orðinn
samofinn sigurverksins gangi. Ég rumska óð-
ara, ef eitthvað gengur úrskeiðis, og þá hag-
ræði ég hiólunum og liðka stirða ása unz allt
fellur aftur í sitt horf. Ég fæ vistir sendar hing-
að upp, því verkið er orðið slitið og getur
brugðizt, þegar minnst varir. Og eftir öll þessi
ár treysti ég engum til að annast klukkuna
öðrum. Því þó ég sá orðið gamalt hró, þekki
ég þetta sigurverk grannt og þjónusta það
betur en nokkur annar mundi geta. Þessi
skonsa er mitt svigrúm, og mitt ævihlutverk er
að halda þessari klukku gangfærri. Hún er i
staðinn klukkan mín og telur mér daga og
skammtar már stundir. Þegar nóg er komið og
ég fell frá, þá deyr einnig hún, því hún mun
engum ókunnum fingrum þola að glingra við
sín hiól né sitt sigurverk. Þannig er ég helgað-
ur þessari klukku og hún mér, og hún þekkir
minn vitiunartíma og ég hennar. Og segið mér
nú áður en þér kveðjið, hefði nokkur hljóm-
kviða gert mig að samtíðarmanni eilífðarinnar
önnur en hljómkviða þessa sigurverks og
þessa penduls, og haldið þér að nokkur frami
hefði dugað mér lengur en þar til tíminn dó?
ólafur h. torfason:
úr fjölskylda drukknuð að austan:
drengsteypa
þeir sþiluðu einn svarta pétur og eiríkur æpti
þegar honum gekk vel.
æptu ekki svona eins og vitleysingur! sögðu
þeir. æþa allir svona heima hjá þér?
eiríkur svaraði ekki en hugsaði sér að venja
sig af þessu.
þeir fóru í að fela hlut og eiríkur fann ekkert.
hann skreið út um allt herbergið en fann aldrei
neitt. þeir tróðu fjöður inn fyrir axlaböndin
hans án þess hann tæki eftir og hann gafst
alveg upp. þá tóku þeir fiöðrina og pússuðu
hann í framan með henni. hann hló tryllt og
spriklaði. þeir hlógu að honum en nenntu ekki
að fela meir.
þú finnur aldrei neitt maður! sögðu þeir.
eiríkur hugsaði sér að þjálfa sig í svona leikj-
um heima.
hann brosti og sagði eigum við ekki annars
strákar að koma í hanaslag?
þeir íussuðu, en hvað þú ert vitlaus. sárðu ekki
að það þarf fjóra til þess að fara í hanaslag?
jú sagði eiríkur með athygli. jú jú.
hann hugsaði að hann skyldi finna upp á ein-
hverju nýju. við skulum leika prestinn og kúna
sagði hann.
nei sögðu þeir.
dyrnar voru opnar og nú kom amma strákanna
inn.
jæja blessanirnar sagði kellingin.
farðu amma sögðu þeir.
jájá ég fer sagði kellingin og fór.
þeir lokuðu dyrunum.
eiríki varð starsýnt á hurðina að innanverðu.
hvað er þetta?
þetta er gafllokasþjald sögðu þeir.
gafllókaspjald?
nei gafllokaspjald. heyrirðu illa sagði annar.
á að skafa kindaskítinn úr eyrunum á þér með
stöng sagði hinn.
á að skafa kúaskitinn úr eyrunum á þér með
olnboganum á sér eða hvað skrækti hinn en
átti bágt með að koma orðunum út úr sér.
á ég að skafa raddjóið af honum pabba ykkar
sagði eiríkur.
skafa radíóið af pabba æptu þeir. hvað áttu
við? hvað áttu við maður? hahahaha.
o á ekki kallinn að vera með eitthvert helvítis
raddjó? heyrast í því raddir. alltaf oní þessu
segir það. á ég að skafa það af honum fyrir
ykkur?
oooooo öskruðu bræðurnir. oooooo. úúúúúú.
ahahahahaha ha! æ æ æ. oa ú ú ú! þeir hlógu
sig magnvana.
heyrðu stundi annar upp, skafðu undan afa
þínuuuummmmm! aaaaa! óóóóóó! úúúú! oho-
hohohohoooooooooo!
þeir iöfnuðu sig og ráku aðeins upp einstaka
þróttlitla hviðu.
þú ert nú meiri kallinn sögðu þeir. þú ert sko
aldeilis kall. nú skulum við taka upþ við þriðja
mann sagði annar og hinn klappaði saman lóf-
unum og hló að eiríki.
eiríkur var rogginn og þéttur. hér hefðu fleiri
þurft að vera.
allt i lapi sagði eiríkur. hvernig er það?
þeir sýndu honum hvernig þeir þurftu allir að
liggja saman á gólfinu og krækja sér saman.
eiríkur varaði sig ekki og þeir leiddu út á hon-
um með leik.
tekið i daginn
smásaga (kraftaverkasaga)
nú um daginn rigndi ákaft uþþi í kjós. svo
mikið að um það mætti skrifa sérstaklega. en
það kemur ekki þessari sögu við og verður
að bíða annars tíma. eftir þessa miklu vætu
voru leiðir flestar gljúpar og slæmar svo jafn-
vel hraustustu farartæki stóðu föst í jörðu
þegar minnst varði
þetta henti einmitt þilt úr innsveitinni
gunnar lagði reifur af stað f tvísýnu og fylgdu
honum engar hvatningar af hálfu heimilisfólks-
ins en hrakyrði barna
er gunnar hafði lagt fararskjóta sinn af lagni
niður í flest hvörf á veginum út i fjörð og riðið
keikur upp úr forarkeldum hvað eftir annað við
mikinn blástur éppans óð hann allt i einu
tóman sió í einni bugðunni og hreyfðist nú
ekki úr stað
fólk í sveitinni sem hafði látið augu fylgja
ferðum gunnars út kjósina setti loks í sig bros
og mont (afspennt með öllu) ræddist við og
gekk til vinnu sinnar en hafði auga með og
bjóst við því að þarna mundi strákur dúsa
36