Samvinnan - 01.06.1969, Blaðsíða 39

Lýðiftldisliynslóðin
ingu um ríkið, en sjálfshól um sjálfa sig og
stefnu sína. Lögreglan kemst í lætin og allt
verður ennþá trylltara og tilgangslausara en
áður, bara vegna komu lögreglunnar. Mót-
mælaseggirnir hætta að mótmæla stjórninni
og snúast gegn lögreglunni. Þeir, sem áður
höfðu notað spjöld með áletrunum til að mót-
mæla, nota þau nú til að berja á vörðum
laganna. Lítill pottormur, sem lætur glepjast
af áskorunum annarra, sparkar í afturenda
lögregluþjóns. Lögregluþjónninn skipar þeim
litla með hvæsandi röddu að yfirgefa völlinn.
,,Bítt undan þér“, segir sá litli og fær að laun-
um vel útilátinn löðrung frá lagaverðinum.
Uppi í glugga á efstu hæð Reykjavíkurapó-
teks er borgarstjórnin að góna. Hún hefur
áhyggjur af blómunum, sem hún lét gróður-
setja í fyrra: hvernig verða blómin eftir þetta,
hvað verður um blómin okkar?
Allir eiga bágt og allt er á ringulreið. Enginn
veit í hvora löpþina hann á að stíga, án þess
að eiga það á hættu að vera laminn.
Eini maðurinn sem sýnir stillingu er Jón
Sigurðsson forseti. Stendur hátt á háum palli,
þar sem borgaryfirvöldin settu hann, horfir nið-
ur á þennan íslenzka grútarlýð, hverra forfeð-
ur hann barðist fyrir, til sjálfstæðis landsins,
handa komandi kynslóðum.
Nonna róna leiðist að horfa á þessi fífl og
gengur í burtu frá vellinum. Fyrir utan Hótel
Borg koma að honum tveir feitir og montnir
lögregluþjónar. Þeir taka undir hendur Nonna
og bera hann út í bíl. ,,Hann gæti farið að
stofna til óspekta, hann er svo fullur.“ Nonni
róni lætur þá fara með sig, mótþróalaust. Þótt
hann dreymi ekki einu sinni um að stofna til
óspekta og gotri bara augunum út á Austur-
völl. Svo lokar hann augunum, og fer að
dreyma, ekki um óeirðir, ónei, heldur dreymir
hann um flöskuna, flöskuna sem hann átti að
fá fyrir hundruðustu nóttina í „Steininum".
Arthúr Björgvin:
Skammdegi
Litla stund
hefi ég horft á kyrran snjóinn
gleypa í sig skímuna frá glugganum
sem drýpur hægt til jarðar.
Andlit hafa runnið hjá
líkt og i draumi
ásakandi augu þreifað á hörundi mínu
og horfið inní sortann.
[ fjarska heyri ég frostið
seiða myrkurtóna
úr dimmum strengjum kvöldhörpunnar.
Og þó er veröldin langt fjarri.
Loks sé ég andlit þitt bak við glerið.
Ég reyni að gefa þér bendingu
opna munninn til að hrópa
og kaldur sviti brýzt út um mig allan.
En hendurnar eru sem ísdrönglar
og varir mínar kaldar einsog frostrósir.
Dagstund
Hve umkomulaus hefur þú oft verið,
staðið undir myrkum húsvegg
borið kennsl á eitt og annað
án þess þó að þekkja nokkuð til fulls;
farið ókunnum höndum
um einhvern nafnlausan hlut
vitandi þó að hluturinn
og hendurnar voru þínar eigin.
Hve umkomulaus hefur þú oft verið,
horft á sviplaust andlit þitt
speglast I fölum glugga
numið kunnugleg orð
einhvers staðar úr fjarska;
einhver liðinn atburður
sem snöggvast reikað um huga þinn
án þess að valda minnstu snertingu
verða lifandi á ný.
Hve umkomulaus hefur þú oft verið,
fundið skugga þín sjálfs
ráfa um meðal fólks
sem þú þekkir aðeins skamma stund
í samkvæmi eða á götum úti;
kannski þá komizt að raun um
við hvellan hlátur, kling í glösum
hve umkomulaus þú ert,
innan stundar orðinn einn af þeim.
Kvöld
Undarleg er sú tilfinning
þegar tifið í veggklukkunni
hverfist í þungan hjartaslátt
fótatakið við opinn gluggann
kvíslast um æðar strætanna
sem blóð og líkami borgarinnar
sveipaður kufli kvöldskugganna
hverfur í opinn faðm
stjarnlausrar nætur
Undarleg er sú tilfinning
og fótatakið við opinn gluggann
hljóðnar í tifi veggklukkunnar
Kristinn Einarsson:
um frægð og hetjur
þá skal minnzt alira sjálfstæðishetjanna
notum vérekki orðspor þeirra sem stofuskraut?
eins og rytjuleg pottablóm eru lárviðarkrans-
arnir rykfallnir
safi boðskaparins hefur gufað upp og skilið
eftir sig smánarbletti
enni vor mörkuð rúnum áhyggju sakir hugsun-
arleysis
eins og vofur reikum vér um köld herbergin
minningarskildirnir og graftöflurnar blasa við
oss fægðar og skínandi
ekki hefur það áhrif á nútíðina
ekki breytir það fortíðinni
og enn munum vér reika sem vofur meðan
fægilögurinn endist
því þá fyrst er reynt að lesa
þegar skriftin er orðin máð
og hulin sjónum manna
þvi mun það happadrýgst að tala sem minnst
um stórmenni
gefum heldur fólki tækifæri til að gerast mikil-
fenglegt
allra sízt ber að taka eftir slíku í sjálfu sér
og ef talið berst að myndastyttum og graf-
steinum
er oss bezt að gleyma öllu um þá persónu
oss er því bezt að gleyma sjálfstæðishetjunum
baráttuljóð
viðreisn
uppreisn
reisn
Um gönguferðir
Oftlega ertu staddur gangandi utan
við sjálfan þig. Á þessum gönguferðum
lærist þér að lífið er engin kúnst
aðeins staðreynd. Svo færist kyrrðin
yfir. Þá er annaðhvort komin nótt
eða helgidagur nema hvorttveggja sé.
Útifyrir eru ráðvilltir bílar á sveimi
og eftir að inn er komið virðist allt
jafnfjarlægt og þeir. Samt heldurðu
áfram að fara út.
Morgunbirtan
Horfin er enn og ætíð
uppspretta gamals minnis
brá fyrir mynd á veggnum
skugga af því sem var.
Fálma ég eftir stráum
finn aðeins ryk og ar.
Vakna ég upp frá draumi
depla syfjuðum augum
herbergið enn í móðu.
Birta morgunsins hrekur
burt það sem eftir var.
ekki þekki ég mennina
ekki þekki ég mennina
ég yrki um verur í þokunni umhverfis mig
eitthvað sem ég hef vanizt
að kallað sé Ijóð
í þeirri fánýtu von að brátt komi elding
stundum virðist mér birta
birta andartak og ég greini andlit
en þau hlæja aðeins hæðnislega:
gríma gríma
ekki þekki ég mennina
og því síður Ijóð mín
Sigurður Jón Ólafsson:
Að austan
þú finnur kaldan austanvindinn umlykja þig og
það fer hrollur um veikan líkama þinn það er
nótt og fyrr en varir ertu staddur innanum
óvinveitt andlit sem stara á þig sviplausum
augum þú ert beðinn að stilla reiði þína hafa
hemil á andúð þinni gæta hófs í orðum þú
biður um svar og heldur áfram að berjast
39