Andvari - 01.10.1965, Page 24

114
KRISTMANN GUÐMUNDSSON
ANDVAM
þess nú, að hann hafði alls ekki kunnað að aka bifreið áður fyrr. — Henni hefur
svei mér tekizt að ala hann upp, frúarkominu, liugsaði ég og gat ekki varizt
brosi. Og líkt sem til áréttingar sagði Garðar mjög hressilega: „Það er gaman
að svona mublu. Að maður nú ekki tali um þægindin. Ég sé mest eftir því að
hafa ekki fengið mér bíl fyrir löngu síðan."
Eins og nærri má geta var ég spenntur að sjá frú Jódísi. Og ég varð ekki
fyrir neinum vonbrigðum. Hún tók á móti okkur á tröppunum — ung og hraust-
leg kona, meðalhá, bráðlagleg, rjóð í kinnum, með augu sem leiftruÖu af lífs-
gleði. Hver hreyfing hennar var létt og snögg, það var eins og hún gengi eftir
hljóðfalli. Kurteis var hún og vel siðuð, en brosin léku feluleik á vörum hennar
og glettnin var á verði í spékoppunum.
„Velkominn til okkar!“ sagði hún einlæglega. „Mikið var gaman að fá
loksins að sjá yður — hann Garðar hefur svo oft talað um yður, mér finnst bara
ég þekkja yður út og inn!“
„Verið þið ekki að þérast!" sagði vinur minn hlæjandi.
„Mér finnst það svo sem alveg óþarfi,“ sagði hún. „Komdu sæll!“ Og þar
með lagði hún báðar hendur á axlir mér og kyssti mig rembingskoss.
Þau hlógu bæði, og auðvitað að mér, því að ég hef áreiðanlega orðið kindar-
legur á svipinn. Og ég er viss um, að kossar frú Jódísar hefðu ekki látið neinn
karlmann ósnortinn, hún var blátt áfram yndisleg.
„Jæja, strákar, komiÖ þið inn. Maturinn er tilbúinn — en fyrst þurfum
við nú að fá okkur einn, í tilefni af deginum!"
Við fengum okkur einn og tvo — og Garðar, sem alltaf hafði haft mestu
skömm á áfengi, lét hreint ekki sitt eftir liggja. Þetta var glöð stund með fjör-
ugum samræðum — enda þótt frú Jódís sæi nú um þær að mestu leyti. — Allt
í einu tók hún viÖbragð: „Maturinn!" sagði hún hlæjandi. „Nú ætla ég að lofa
ykkur að vera einum meðan ég legg á borðið — ég kalla á ykkur eftir tíu mínútur!"
Við litum hvor á annan, þegar hún var farin, og Garðar mun hafa lesiÖ
aðdáunina í svip mínum, því að hann brosti drýgindalega. En við þurftum
ekki að segja neitt, við skildum hvor annan.
Ég fann enn á munni mínum snertingu heitra vara, en samt sem áður
hvarflaði að mér kynleg, dálítið angurvær saknaðarkennd. Mér fannst sem
léttur skuggi liði um stofuna, björt og blíð og draumkynjuð vera, er átti hvergi
samastað í glaðværð heimsins. Blábrá — höfðu þá allir gleymt henni nema ég,
sem aldrei hafði séð hana?
Það var kátt yfir borðum — og hafi ég efazt um það áður, þá sannfærðist
ég nú að fullu um það, að GarÖar vinur minn var gjörbreyttur maður, nýr
maður. Og það var heldur ekkert efamál, að vel fór á með þeim hjónunum.