Vikan - 18.07.1985, Blaðsíða 49

verið eins og draumur. Ég hef
aldrei skemmt mér svo vel á
ævinni. Og mér hefur aldrei
liðið svona vel og verið svona
hamingjusöm. Þú ert góður
gestgjafi, Maxín. Væri ekki
hægt að reka herragarðinn sém
einhvers konar hótel, ef tii vill
ekki alveg eins og hótel heldur
eins og stað sem gestir myndu
borga fyrir að dvelja á og upp-
lifa hallarlífið eins og þeir væru
á einkaheimili? Fyrir til dæmis
sextíu dollara á helgi gæti þú
látið fólk hafa það æðislega
gott!”
Maxín settist upp. Þetta var
stórsnjöll hugmynd! Af hverju
hafði henni ekki dottið þetta í
hug? Þetta var mjög svipað því
sem hún gerði nú þegar I
litlum mæli. Systur Charles
notuðu staðinn nú þegar eins
og hvíldarheimili. Og ef til vill
gæti hún opnað útbú frá forn-
gripaversluninni í hesthúsinu.
,,Ég gæti hjálpað til við að
skipuleggja kynningu Am-
eríkumegin,” sagðijúdý.
,,Þú þarft að fá stöðugan
straum af fólki frá Banda-
ríkjunum, fólk sem vill upplifa
dvöl á herragarði. Þú gætir ef
til vill boðið einhverjum
þekktum Bandaríkjamönnum
að koma og dvelja frítt. ’ ’
,,En ég hélt að ædunin væri
að græða á þessu,” mótmælti
Maxín.
,,En ef þú býður nokkrum
Hollywoodstjörnum — þær
koma oft til Parísar — þá fengir
þú fína umfjöllun í banda-
rískum blöðum og það yrði
talað um þig. Fólk talaði um
þig sín á milli! I alvöru, Maxín,
ég þekki þetta. Þú skalt ekki
halda að það kosti ekki neitt að
kynna eitthvað. Þú mátt ekki
gera sömu vitleysuna og
fjandans landar þínir. Þú
borgar fyrir það, alveg á sama
hátt og auglýsingar, en það er
gert á annan hátt.”
Júdý ranghvolfdi augunum
og líkti eftir reiðum Frakka.
,,Það er áhættusamara vegna
þess að þú ræður ekki hvers
konar kynningu þú færð, en ef
þú ert með eitthvað sem á
skilið að komast í fréttirnar og
vel er að kynningunni staðið þá
verður fjallað vel um það.
,,Ég ætla að tala við pabba
um helgina,” sagði Maxín
hugsi, áður en hann talar við
Charles um vínræktina. ’ ’
c€
harles þótti hug-
mynd Júdýjar fráleit og dró eng-
an dul á að hann vildi ekkert
með hana hafa. Honum fannst
tilhugsunin um að hafa ókunn-
ugt fólk inni á ættaróðali sínu
hræðilega óviðfelldin. Hann
gerði sér ljóst að eitthvað varð
að gera til þess að forða húsinu
frá niðurníðslu en hann vann
eins og hann gat til þess að
landareignin gæti borið sig og
fengið einkaumboð fyrir sumar
verslanir eins og tíðkaðist á
hótelum í París og þau gætu
haft litla búð sem seldi kampa-
vín í flöskum eða kössum.
faðir Maxín var
spurður álits sagði hann var-
færnislega að hann héldi að
þetta gæti ef til vill átt sér von
en hann gæti alls ekki fjár-
magnað svona fyrirtæki sjálfur.
Hins vegar gæti verið að hann
fengi fjármagn í banka.
Um leið og farið var að gera
við að færa hlutina í nútíma-
legt horf og hafði hreinlega
ekki tíma fyrir frekari áhættu-
fyrirtæki. En svo fór þó að lok-
um að ákafi og sannfæring
Júdýjar og stífni Maxín báru
hann ofurliði. Hann var
viðkvæmur fyrir vegna þess að
hann var þreyttur og áhyggju-
fullur og hann vissi að eitthvað
varð að gera. Því féllst hann á
að leyfa Maxín að ráðast í þetta
með því skilyrði að hún notaði
ekkert af fátæklegum fjár-
munum hans til fram-
kvæmdanna — vegna þess að
hann var einfaldlega ekki
aflögufær.
Maxín var ofboðslega
spennt. Hún átti erfitt með að
festa hugann við framkvæmda-
hlið málsins því hún var sífellt
að fá indælar hugdettur varð-
andi ýmis aukaatriði. Hún var
viss um að þau gætu sett upp
röð af litlum verslunum í stóra,
ónotaða hesthúsinu. Hún gæti
fjárhagsáætlanir komust þau að
því að endurbygging herra-
garðsins kostaði mun meiri
peninga en þau gætu haft upp
úr því að reka þar hótel. Maxín
hafði heyrt um eitt eða tvö
óðalssetur í Englandi sem
höfðu verið gerð að þjóðminja-
svæði með söfnum og boga-
göngum þar sem fjölskyldur
gátu notið útivistar. Henni
þótti þetta harla vænlegur
kostur en þorði ekki að nefna
það við Charles fyrr en hún
hefði kannað málið. Hún gat
gert sér í hugarlund reiði hans
við hugmyndina um að gera
heimili forfeðra hans að
skemmtigarði.
Þegar Júdý var farin iieim fór
Maxfn líka í tveggja vikna
ferðalag til þess að heimsækja
þá herragarða í Loiredalnum
sem höfðu verið opnaðir al-
menningi. Innandyra var næst-
um ekkert og það litla sem var
var varla áhugavert nema fyrir
fræðimenn. Hún fór
til Englands og kom
aftur til Epernay með
mjög ákveðnar hugmyndirj
um að á hennar eigin
herragarði yrði ekki
aðeins boðið upp á
heimsókn á gamalt
ættaróðal — hún ætlaði að
reyna að gera söguna ljóslifandi
með því að nota sviðstækni.
Maxín, faðir hennar og j
endurskoðandi, sem var sér-
fræðingur í landareignum,
settu niður nýjar tölur á blað
varðandi þessar stórhuga fyrir-
ætlanir hennar. Báðir mennirn-
ir efuðust en Maxín var staðráð-
in í að láta kanna gaumgæfi-
lega hvort fyrirtækið ætti sér
einhverja lífsvon fjarhagslega.
Síðan hringdi hún í Júdý á
barmi örvæntingar. ,,Við þurf-
um um það bil 177 þúsund
dollara. Ég held að þetta gangi
ekki. ’ ’
,,Þetta er hægt þar til annað
verður sannað. Vertu þvf róleg
og viss í þinni sök og sýndu af
þér sjálfsöryggi.”

'áxín hafði lært mik-
ið síðan hún gerði fyrstu Éár-
hagsáætlunina varðandi stækk-
unina á forngripaversluninni.
Með hjálp föður síns og endur-
skoðandans lagði hún fram til-
lögur sínar og þau fóm fjögur —
Charles hafði nú loks fallist á
að vera með — til Parísar til
þess að ræða málin við við-
skiptabanka. Þau þyrftu að fá
lánaðar 33 milljónir franka og
ef þau fengju það þyrftu þau
veltu upp á 39 milljónir franka
til þess að greiða rekstrarkostn-
að og sýna hagnað. Ef heppnin
væri með tæki það þau fimm-
tán ár að komast úr skuldun-
um. En ef hamingjan yrði þeim
ekki hliðholl missm þau heimili
sitt og atvinnu því öll landar-
eignin var nú veðsett fyrir
lánunum og að auki gekk faðir
Maxfn f ábyrgð.
Það var því ekki að undra að
Charles setti sig á móti áætlun-
inni. , ,Ég sagðist skyldu sættast
á málið í grundvallaratriðum,
með því skilyrði að það yrði
ekki þörf á fjármagni frá mér. ’ ’
,,Það er ekki um að ræða
neitt fjármagn heldur að fá að
29. tbl. Vikan 49