Vikan - 18.07.1985, Blaðsíða 50

nota lausa veðrétti sem
tryggingu fyrir láninu.’’
, ,En ef okkur mistekst
verðum við gjaldþrota.
, ,Og ef okkur tekst vel
upp þarftu ekki að flytja
burt af ættaróðali þínu.
Synir þínir geta alist hérna
upp eins og þú. ”
Maxín vann.
rá þeim degi að lán-
ið var tekið og vextirnir fóru að
hlaðast upp fór ekkert augna-
blik í súginn. Maxín réð ritara,
snyrtilega, duglega stúlku með
samanherptar varir, og frá
þeirri stundu var erfltt að sjá
hvort Mademoiselle Janine var í
vinnu hjá Maxín eða Maxín hjá
henni.
Charles hryllti við tilhugsun-
inni um allt sem gæti farið úr-
skeiðis. Maxín hugsaði bara um
verkefnin sem hún varð að
vinna. Hún vaknaði á morgn-
ana og mundi þá hverju hún
hafði gleymt daginn áður. Líf
hennar snerist um endalausa
lista og lista yfir lista en hún var
geislandi af spenningi. Júdý var
búin að teikna fyrir hana bréf-
haus. Á honum stóð einfald-
lega með hefðbundnu letri:
Le Chateau de Chazalle —
Epernay — France.
Næstu mánuði gat Maxín
ekki verið eins mikið með
börnunum sínum og hún hefði
viljað en það var alveg sama
hve hún var önnum kafin, hún
var alltaf með þeim síðdegis.
Þegar drengirnir voru farnir að
sofa vann Maxín langt fram eft-
ir kvöldi, hvert einasta kvöld,
því hún sá um reksturinn á
herragarðinum og hélt áfram
því starfi sem hún hafði gegnt
áður en hún varð barnshafandi
fyrst.
Fyrir utan tiltölulega lítið
húsrými, sem fjölskyldan bjó í,
voru mörg herbergi og gangar í
dapurlegri niðumíðslu. Gleymd
verðmæti stóðu við hliðina á
verðlausum vatnslitaklessu-
verkum eftir afasystur Charles.
Allt ' var skítugt, þakið
kóngulóarvefum og flugnaskít
eða þá að mýs höfðu nartað í
það. Háaloftið í vesturálmunni
var fullt af olíumálverkum af
hestum og hundum, sauðfé og
verðlaunanautum auk annarra
skepna sem forfeður Charles
höfðu haft mikið dálæti á. Því
miður höfðu þau verið illa
varðveitt og mörg málverkin
voru rifin og þörfnuðust við-
gerða. Það yrði óttalegt verk.
ap
^^aradís hannaði og
hafði yfirumsjón með endur-
byggingunni og innréttingun-
allt var hreinsað út úr herra-
garðinum og sett í geymslu á
meðan endurbyggingin fór
fram. Áður en munirnir voru
bornir út í flutningabílinn var
hver einasti hlutur skráður og
Ijósmyndaður. Maxín gerði sér
mæta vel grein fyrir því að
smekkur almennings var sí-
breytilegur og einnig því að
það sem ein kynslóð hendir á
haugana eru forngripir hjá
þeirri næstu. Því var Maxín
staðráðin í að selja nær ekki
neitt. ,,Við höfum nóg pláss,”
sagði hún máli sínu til stuðn-
ings, ,,svo við fjárfestum í
geymslum. Svona myndir og
um. Maxín fékk ungan hönnun
frá París til þess að hjálpa sér
við að skipuleggja kynnis-
ferðirnar og þau gerðu áætlun í
sameiningu. Maxín vildi ekki
að hópar fólks ryddust inn og
út úr fallegu stofunum undir
sönglanda leiðsögumanns sem
hrútleiddist. Hún vildi að ferð-
in yrði spennandi, leikræn
upplifun. ,,Ég vil að gestirnir
verði undrandi og glaðir,”
sagði hún við hönnuðinn sem
hafði aldrei fyrr heyrt svo ein-
kennilega kröfu.
Fyrsta verk þeirra var að út-
vega sér nákvæma teikningu af
annarri hæðinni og þegar hún
hafði verið könnuð var næsta
skrefið að skipuleggja ferðina. í
heila viku lágu þau yfir
teikningunum saman, krot-
uðu yfir þær á smjörpappír og
drógu upp mismunandi hug-
myndir að tilhögun kynnisferð-
anna. Síðan flutti öll fjölskyld-
an í leiguhúsnæði í Epernay og
húsgögn frá nítjándu öld seljast
nú þegar grimmt í Bandaríkj-
unum. Þess vegna losum við
okkur aðeins við stærstu hlut-
ina, svo sem eins og alla þessa
stóru skápa. Ég sel þá til hús-
gagnasmiða sem búa til úr
þeim bókaskápa.”
Maxín athugaði öll hús-
gögnin sjálf. Merkasti fundur
hennar var þegar hún kom
auga á glæsilegar, bogadregnar
iappir og fagurlega bronslagðar
borðplötur á tveimur spengi-
legum Boulle-kommóðum.
Höldurnar voru með rósettum
og voru sams konar og Mazar-
ine-kommóðurnar í Louver sem
höfðu verið smíðaðar 1709 fyrir
Lúðvík 14. Maxín þoldi þær
ekki þegar hún sá þær. Hún
seldi Metropolitan-safninu þær
fyrir fimm milljón franka,
eiginmanni sínum til mikillar
undrunar og aðdáunar, og
borgaði með þeim fyrir pípu-
lögnina.
á komu bygginga-
verktakarnir með hafurtask sitt
inn í húsið og Charles átti erfltt
með að gera það upp við sig
hvort þeir væru að endurbyggja
húsið eða rífa það niður.
,,Ég þoli ekki lengur þessa
óreiðu! ’ ’ hvæsti hann að Maxín
einn morguninn. Maxín leiddi
hann inn í næstu álmu þar sem
endurbyggingunni var að
mestu lokið. En þar var hávað-
inn ennþá meiri því verið var
að þrífa allt í hólf og gólf með
stórvirkum vélum og flóknum
útbúnaði.
Charles hentist út um næstu
dyr og í áttina að útihúsunum
þar sem hundarnir voru
geymdir en þessi staður, sem
var vanalega svo friðsæll, hafði
orðið fyrir barðinú á öðrum
vinnuflokki. Það var verið að
breyta hesthúsinu í bogagöng
með litlum, yndislegum,
gamaldags búðum og þar átti
líka að vera kaffisala, veitinga-
hús og vínsmökkunarkjallari.
Charles fórnaði höndum í
örvæntingu á franska vísu
þegar Maxín náði honum og
togaði í ermina hans. „Elsku
Charles, þú ert búinn að vera
svo þolinmóður. . . bara
nokkrar vikur í viðbót,
elskan. . . leyfðu mér að sýna
þér það sem er búið — for-
feðrabrautina — það var lokið
við hanaígær!”
Þau kölluðu söguferðina á
fyrstu hæð sín á milli forfeðra-
brautina í gríni. Allri ferðinni
var stjórnað með því að ýta á
hnappa. Leiðsögumenn af
holdi og blóði voru aðeins til
vara vegna þess að Maxín var
ekki viss um hve hún gæti reitt
sig mikið á þá. Ljóskastarar vís-
uðu veginn á dimmum gang-
veginum sem afmarkaður var
með rauðum snúrum. I sumum
minni herbergjunum var ekk-
ert ljós og þar inni voru aðeins
sýningarkassar úr gegnsæju
gleri sem voru sniðuglega lýstir
upp með mjóum ljósgeislum
þannig að þeir litu út eins og
fjölskyldufjársjóðir sem svifu í
lausu lofti.
þriggja metra

50 Vikan 29. tbl.