Vikan - 18.07.1985, Blaðsíða 31

„Þetta er gott efni," segir Helgi Megnússon um þennan Ford '56 sem nú
biður viðgerðar uppi á annarri hœð f bækistöð Hinriks Thorarensen.
1 spænskumælandi löndum er
fombílaáhuginn meira bundinn
við efnafólk en norðar í álfunni og
til dæmis eru félagsgjöld í
fombílaklúbbum svimandi há.
Treysti ekki ferðatökkum
Nú, næsta verkið var að draga
Höppinn út úr kjallaranum þar
sem hann var geymdur. Það var
ekki árennilegt því húsið stóð utan
í brattri kjarri vaxinni hlíð en
brátt var öll fjölskyldan komin í
verkið og þetta tókst vel. Þessi bíli
var nánast heill, nema hvað Juan
hafði notað vélina úr honum og
samstæðuna að framan á sinn bQ.
Bíllinn hans var raunar gullfalleg-
ur, eins og ég sagði áðan, ’29
módelið, og Juan hafði raunar
unnið mörg verðlaun fyrir hann.
Við fórum í stutta ökuferð með
honum og það kom okkur mest á
óvart hve hann þandi bílinn.
Þetta var rallíakstur enda hafði
hann tekið þátt í mörgum slíkum á
bílnum.
Eftir að bíllinn var kominn út
fórum við í að losa boddíið af
grindinni og Hinrik ætlaði að fara
að borga. En þá kom babb í bát-
inn. Hinrik var, eins og forsjáll
ferðamaður, með alla upphæðina í
ferðatékkum og Juan Torres leist
ekki á þann gjaldmiðU, hafði lík-
lega aldrei séð svona lagað fyrr.
Nú voru góð ráð dýr. Það var
laugardagur og ekki um auðugan
garð að gresja í bönkum. Okkur
tókst þó um síðir að finna einn úti
á flugvelli og þar tókst okkur með
herkjum að fá skipt hluta af
peningunum. Þá sá Juan svart á
hvítu að þetta voru peningar.
Engu að síður var nú ljóst að við
myndum verða að bíða þar tU á
mánudag með að skipta afgangin-
um og gera upp við Juan.
Og þarna aru vatnskassinn og aft-
uröxullinn
. . . og vatnskassahlffin og vélar-
hlifin. Bfllinn er nú f þúsund pörtum
og viðgerð hafin. Enn sem komið ar
er það bara vélin sem teljast mð
fullviðgerð.
Kastilíumenn en ekki
Spánverjar
Okkur leið ágætlega hjá Juan og
fjölskyldu hans. Þetta er
dugnaðarfólk en Juan Torres lagði
áherslu á að hann væri Kastilíu-
maður en ekki venjulegur Spán-
verji. Við gengum að því með oddi
og egg að losa yfirbygginguna af
grindinni og raunar rifum við bU-
inn tU grunna þama því miklu
meira af hlutum úr honum gat
nýst við bílinn heima. Við þetta
fengum við mikla hjálp frá ná-
grönnum Juans og er óhætt að
segja að þar var ekkert „many-
ana”, menn drógu hvergi af sér.
Klukkan fjögur á mánudag var
öUu lokið og krani kom á staðinn
til þess að koma yfirbyggingunni
fyrir á palli Dodge-bílsins.
En það átti ekki af okkur að
ganga með ferðatékkana. Þegar
við komum í bankann tU þess að
skipta vildi gjaldkerinn ekki
skipta þessari upphæð upp á sitt
eindæmi. Hann náði í sinn yfir-
mann og sá bar fram aUalvarlega
ásökun. Hann sagði við Hinrik:
„Mér sýnist þetta ekki vera sama
skriftin” og bar saman undir-
skriftimar á tékkunum. LUdega
hefur það viljað mér til happs að
mér fannst þetta svo fáránleg
ásökun að ég fór bara að hlæja. Þá
trúði hann mér. Við gátum svo
gert upp við Juan Torres og þegar
Utið er tU baka er óhætt að segja
að við höfum sjaldan hitt eins dug-
legt og hjálpsamt fólk og þessa
KastiUumenn. Loks gátum við
snúið til baka og mátti eiginlega
vart tæpara standa. Við lögðum af
stað um miðnætti. Við völdum
okkur aðra leið tU baka, vorum
búnir að komast að því að leiðin,
sem við fórum suður eftir, E—4,
var ekki beint sú stysta. Á leiðinni
norður bar fátt til tíðinda, utan
hvað okkur virtist fólk horfa á
okkur vorkunnsamlega með
þennan farangur. Þaö eru sjálf-
sagt ekki á hverju strái menn
sem aka þúsundir kUómetra til
þess að ná í leifar af gömlum bU.
Dularfull hljófl að næturlagi
Við höfðum sama ferðamátann
á norðurleiðinni og fyrr. Við ókum
yfirleitt um átján tíma á dag og
sváfum rétt um blánóttina. Við
fórum víst ekki eftir neinum
venjulegum ferðamannareglum.
Eina nóttina, þegar við höföum
tjaldað, í óleyfi náttúrlega eins og
oftast, heyrðum við einhvem
gauragang rétt hjá okkur og viss-
um ekki hvað þetta gæti verið.
Morguninn eftir vöknuðum við í
algjörri sveitasælu og komumst
að því að hin dularfuUu hljóð
næturinnar voru í bjöUum á kúa-
hópi sem var á beit þarna.
Þetta var reyndar rétt hjá
franska bænum Mulhouse þar sem
frægt bUasafn er tU húsa. Við
vorum þó svo óheppnir að vera
þama á ferð viku áður en safnið
var opnað svo viö sáum það ekki.
Við fórum svo í gegnum Rínar-
dalinn og komum til ferjustaðar-
ins Puttgarten um kvöldið og
gistum þar. Ekki höfðu toUarar
mikiö við okkur að athuga. Við-
brögð dönsku toUaranna í Rödby
eru kannski dæmigerð. Þeim
fannst flutningurinn vera „gamm-
elt, rustent skrammel”.
I Kaupmannahöfn var svo hin-
um eiginlega leiðangri lokið, eftir
átta daga á keyrslu og yfir 6000
kUómetra.”
Yfirbyggingin, sem þeir félag-
ar sóttu til Spánar, er nú í
skemmu á óþekktum stað i
Reykjavík. Að sögn Hinriks er
vart hægt að búast við að hann
ljúki endurbyggingunni fyrr en
eftir svona tíu ár þótt hann hafi nú
aflað sér allra þeirra hluta sem
þarf til þess að gera Hupmobile
„Century” árgerð 1929 að enn einu
djásni FornbUaklúbbsins. Hann
hefur líka í ýmsu öðru að snúast.
Þama í skemmunni kenndi
margra grasa. Þama var CadiUac
1957, sem verið var að vinna við,
Ford 1956, sem beið uppgerðar og
Hillman 1965 sem okkur sýndist
vera í ágætu lagi og glæsilegur út-
lits. Þá voru þama hlutar af
ýmsum bQum á öUum aldri, bretti
af Ford vörubU ’42 og samstæðan
og margt, margt fleira. Það er því
ekki bara „Höppinn” sem tekur
tímann. Og raunar er kannski ekki
tími til neins annars.
Ógiftur og barnlaus
— Hvernig er þetta hœgt? spurfl-
um við Hinrik. Er þetta ekki bsefli
dýrt og tfmafrekt?
„Jú, það er óhætt að segja það.
En ég er nú bæði ókvæntur og
bamlaus þannig að aUur minn
tími og peningar geta farið í
þetta.”
„Segðu þetta ekki svona,
HinrUc,” sagði Helgi. „Ég er nú
giftur maður og maður veröur
bara að taka fjölskylduna með í
þetta. Víða erlendis er það þannig
að fombUasýningamar eru eins
konar fjölskyldumót um leið. Fólk
kemur með böm og ferðabúnað og
tjaldar.”
Og kannski kemur að því að við
hittum „Höppinn” fuUan af krökk-
um á fjölskyldumóti FombQa-
klúbbsins. Hver veit?
29. tbl. Vikan 31