Menntamál - 01.10.1946, Blaðsíða 9

MENNTAMÁL
111
fyrirtækjum og hinu opinbera, að hver sá starfsmaður,
er fengið hefur fasta stöðu, verði að segja upp stöðu sinni
með ákveðnum fyrirvara, t. d. þriggja mánaða, og gilda
þá um það gagnkvæm réttindi. Þar með er tryggð heil-
brigðari festa í starfsgreininni.
Slíkt heftir menn yfirleitt ekki frá því að skipta um
störf eða stað. í flestum tilfellum er hægt að láta skiptin
fara fram með fyrirvara, en sé það ekki í einstökum til-
fellum, svo sem vegna dauðsfalla eða óvæntra atburða,
þá er venjulega unnt að neyta samkomulags. En ætíð eru
þá réttindi hins fyrra vinnuveitanda nokkurs virt.
Enginn prestur myndi t. d. hlaupa frá söfnuði sínum
fyrirvaralaust, þegar hann ætti að fara að ferma börnin,
þótt honum byðist þá óvænt annað betra brauð. Og eng-
inn sæmilega uppalinn unglingur, sem hefði fast starf
við búðarstörf, myndi tilkynna það síðasta ágúst, fyrir-
varalaust, að hann kæmi ekki til vinnu 1. september, því
að nú væri hann ráðinn í aðra stöðu, er hann vildi heldur.
Þetta eru aðeins tvö dæmi úr hinum ýmsu starfsgreinum
þjóðarinnar.
Lausung sú, er ríkir um þetta í starfi kennara, á víst
fyrst og fremst rót sína að rekja til þess, að vegna lélegra
launa, sem þeir áttu lengst af við að búa, hefur yfirstjórn
fræðslumálanna viljað sýna þeim sem mest þægindi, bæði
með því að samþykkja, að kennarar sæktu um margar
stöður samtímis og gætu skipt um stað og störf, án þess
að hin almennu réttindi og skyldur væru látnar ná yfir
það. í framhaldi af því virðast svo skólanefndir víða vera
kærulausar um þessi mál og draga að óþörfu bæði að aug-
lýsa stöður og þá ekki síður að ganga frá vali í þær. Reyn-
ir þar mjög á Reykjavík, þar sem þar eru oftast einhverj-
ar stöður lausar og fjöldi kennara sækir um þær fyrst og
fremst.
Hina miklu sanngirni og tilhliðrunarsemi af hálfu yfir-
stjórnar fræðslumálanna, er ég minntist á, ber okkur kenn-